Wat: Jeneverbesroute
Wanneer: december 2021 en september 2020
Aantal km: 4,5 en 12
Start: parkeerplaats aan de Mantingerdijk, ca. 500 m ten zuiden van Camping / Restaurant Voscheheugte (Mantingerdijk 8 in Mantinge)
Voor de tweede keer naar het Mantingerzand. Het ligt niet zo heel ver van ons vandaan. Een kilometer of veertig. Vandaag was het blijkbaar mijn dag niet. Eerst mn teen al gestoten (vette bloeduitstorting en dag 2 kon ik amper lopen š), toen tot de ontdekking gekomen dat bij de vorige wandeling in Otterlo er weer een boete aan mij is uitgedeeld en nu de parkeerplaats niet kunnen vinden. En ik loop er als een eenhoorn bijā¦ ik heb een hele grote pukkel op mn voorhoofd. Lekker dan.
Gelukkig stuurt Marike een pin en toen was de parkeerplaats snel gevonden. Het weer is zacht. We zouden de route eigenlijk vorige week lopen maar toen was er ijzel. En aangezien we via binnenwegen naar Mantinge moeten, zagen we dat niet zo zitten. Dus gaan we nu. 7 graden en regen. Het miezert de hele 4,5 km door. We staan op P1. Je kunt daar kiezen voor een route van 4,5 km of 12 km. Terwijl op de site van natuurmonumenten staat dat het 9 km is. Vandaag lopen we de 4,5 km, vorig jaar de 12 km.
We starten. Je staat gelijk in het mulle zand en loopt langs de jeneverbesstruiken en tussen de heide. Een prachtig gezicht. Aangezien we in het najaar/winter lopen zien we donkere en groene bessen in de jeneverbes. De heide staat te wachten tot die weer mag shinen.
Natuurmomenten geeft aan: Al snel na de start tref je een groot aantal, grillig gevormde, geheimzinnige struiken aan. Dit zijn de jeneverbessen waar het Mantingerzand bekend om staat. Tot 1920 was het hier door de begrazing van duizenden schapen kaal, met veel stuifzand en hier en daar wat heidestruikjes. Toen de schaapskuddes verdwenen, grepen de jeneverbessen massaal hun kans om te kiemen en uitte groeien op het open zand. Sinds 1970 wordt het Mantingerzand als een jeneverbesreservaat beheerd.
We genieten dan ook van de struiken. Ze worden volop gefotografeerd. We zoeken even op wanneer ze bloeien: De planten bloeien van april tot mei, omdat de soort tweehuizig is op aparte mannelijke en vrouwelijke exemplaren. De vruchten bevatten 1 tot 3 (meestal 3) zaden. In het eerste jaar zijn de ‘bessen’ groen van kleur, in het tweede jaar rijpen ze en worden ze blauwzwart met een duidelijke berijping (blauwberijpt). In de herfst van het tweede jaar vallen de bessen massaal af.
Het eerste stuk is ook prachtig om te lopen. Wel pittig. Omdat je door dat mulle zand loopt. Het is een beetje heuvelachtig. We lopen een āheuvelā waar we een prachtig vergezicht hebben. Ondertussen kletsen we er op los. Dan komen we langs een prachtige oude boom. De oude boom, grove den (Pinus sylvestris) is ruim 100 jaar geleden ook al gefotografeerd. Dus hij gaat al even mee. Het is dan ook een pracht.
Ook staan er veel eiken mooi te staan. De route is afwisselend, we lopen inmiddels in wat bosrijker gedeelte. De paden zijn ook wat harder. Je komt langs P2 en dan duik je het bos weer in. Het bos is afgezet met roosters en van die zware schuine hekken. Die liet ik uit mijn handen glippen. Iedere bosbewoner was toen wel wakker ..
Dan lopen we langs de bosrand. En zien we vennetjes liggen. Lees vooral het stuk hieronder over de vennetjesā¦brrrrr. En via weer de jenerbesstruiken en de heide komen we weer bij de parkeerplaats aan. Totaal verregend maar wel lekker 4,5 kilometer in de natuur gebanjerd. Heerlijk.
12km in september
Op een mooie septemberdag loop ik met Harriƫt de Jeneverbesroute. Nu de 12 km. Er staat nog heide in bloei. De route is erg afwisselend en gaat langs het Balingerveld en Grooteveld. Het eerste gedeelte is hetzelfde als de kortere route. Dan lopen we over een stuk asfalt en komen we heidekoeien tegen. Ze liggen er prachtig bij. En ze blijven ook liggen. Ook niet onbelangrijk. Ze kijken eigenlijk niet op of om. We kunnen ze er dan ook mooi opzetten.
Natuurmonumenten: Heidekoeien begrazen afgegraven akkers. Heidekoetjes begrazen de centrale laagte. Zij voorkomen dat het dichtgroeit met bos, waardoor je er nu prachtig kunt wandelen.
Na enkele kilometers komen we uit bij een vennetje. We willen ook wel even zitten. En daar zien we bankjes. Maar we zijn zo verbouwereerd dat we daar bijna niet aan toe komen. In het water zwemmen allemaal ringslangetjes. Die worden van links en rechts en van boven tot onder op de plaat vastgelegd. Ik ben er helemaal hyper van geworden. Volgens mij heb ik ze nog nooit eerder in het wild gezien. Manmanman wat een belevenis. We gaan toch maar weer verder. We hebben nl geen idee hoe ver we al op de route zitten. Ik heb te laat de strava aangezet.
De route leidt ons helemaal naar Nieuw Balinge. Ondertussen had ik wel een halve hartverzakking. We waren nog druk aan het napraten over de slangen totdat ik geritsel hoorde. Ik sprong zeker een meter de lucht in. Ik dacht minstens een paar slangen. Maar het was helemaal niks of ja een boomstronk. Ik zie nu dingen die er niet zijn.
Dat is ook weer niet waar. Want we zien een prachtig gevormde boom midden op de heide. De lucht is blauw met wat wolken, de heide is nog wat paarsig en het gras is groen. Een echt kleurenpalet. Dan staan er ook nog wat Schotse hooglanders. We treffen het wel met al die dieren.
Inmiddels lopen we terug. Alhoewel we daar geen weet van hebben. Het richtingsgevoel is nl ook niet je dat. We lopen op een klein smal paadje over een licht golvend heidegebied. Het laatste stuk is prachtig en aan de ene kant hopen we dat we bijna bij de parkeerplaats zijn want we voelen onze voeten aan de andere kant mag het nog wel even duren. Maar ineens zijn we toch bij de auto. De route was een hele belevenis.
Meer info: https://www.voscheheugte.nl/files/foldermantingerzand2017.pdf
Travel - Vlog - Blog 