Donderdag 22 okt.: Nog even een aanvulling
Nog even een aanvulling op het vorige verhaal. Het eten bij Roma Revolving was echt heerlijk. Maar die oude Italiaan was wel een aparte. We namen zoals gezegd die chateaubriand. Op een gegeven moment werd het stuk vlees gebracht. Het werd verder afgemaakt aan onze tafel. Het was wel een kilo vlees. Alleen de baas mocht dit blijkbaar doen. Geassisteerd door twee obers werd het vlees met dodelijke precisie gesneden. Hij ramt de vork in het vlees en snijd zich helemaal in trance, ver weg van de buitenwereld lijkt Het is net dr. Hannibal Lector. We kijken elkaar eens aan. Maar hij bereid het heerlijk en bijna de hele kilo gaat op. Voordat we naar het restaurant gingen had Rudy nog een massage geregeld, dacht hij. Nu niet bij het hotel maar ergens anders. Dat ergens anders, was nu net het probleem. De tomtom kent vaak de straat wel maar heeft geen nummering. Na wat rondgedoold te hebben ga ik op onderzoek uit. We staan geparkeerd bij de chiropractor en we zijn op zoek naar nr 21. Blijken we op nr 21 te staan. Maar niks geen massage. Ik naar de chiropractor (een heel aftands gebouwtje). We zaten goed, zei de dokter, het was in achter in zijn praktijk. Wij struinen het pand door. Wel patiënten van hem, maar geen masseur. Shit. We staan daar echt te dralen wat moeten we hier. Rudy gaat maar eens bellen. Ja, we zijn goed, maar het is toch achter de praktijk van de arts. Ik klop op een deur. Een Indiase doet de deur open op een kier, een aftandse BH van haar is te zien (?). De masseuse blijkt, maar ja ze is bezig, of we dan niet terug kunnen komen. Ik dacht het niet. Of we dan niet naar de eigenaresse willen die gaat ons dan masseren. We krijgen geen adres. Dus maar weer bellen. Ik ben er al helemaal klaar mee. De eigenaresse geeft ons het adres. Nou lang verhaal kort. We rijden terug naar t hotel. We zijn er klaar mee. Afspraken zijn hier echt niet te maken.
Vandaag dus de laatste safari, het Addo National Park is aan de beurt. Ik ben op alles voorbereid en wil me niet weer laten verrassen op een koude safari/gamedrive. Het wordt een frisse dag volgens de voorspelling.
Dus: afritsbare broek aan, hemdje, T-shirt, safariblouse, nieuw aangeschafte jas en regenjas. Dan m’n wandelschoen aan. Dus laat de kou maar komen. Maar eerst moeten we er nog zien te komen. Met de nieuwe auto moet het wel lukken. En dat lukt ook. We zitten wel midden in de wereld maar dat hoort er bij. Het is er prachtig mooi weer. Dus de wandelschoenen worden ingeruild voor de Jezusnikes. We vragen waar de jeep staat. Helaas peanutbutter, geen safarijeep. Een BUSJE. NEEEEE. Ja echt wel. Ik baalde als een stekker. Hoe moet je nu in de goede vrede mooie foto’s maken vanuit een busje met 2 schuifraampjes en 8 passagiers. Als je überhaupt al wat ziet vanuit de bus. Al m’n warme kleding kunnen wel achterwege blijven we zitten warm en droog. Dat is dan ook het enige voordeel. We zitten met 3 andere jonge stellen. 1 Franse en 2 Nederlandse. Een leuke groep. De eerste uren komen we behalve 2 schildpadden (was wel nieuw voor ons) en vele kudu’s niks tegen. Hoefde ik me ook niet druk te maken over de waardeloosheid van de situatie. Iedereen verging tegen een uur of een van de honger. Gelukkig werd de braai aangestoken. Dat was weer heerlijk. Wel stervenskoud. Inmiddels was het bewolkt en er stond een stevige wind. En ja alle warme attributen lagen tig km verderop in de auto. Bijna in de braai gekropen om het wat warm te krijgen. Na de lunch hadden we meer geluk. Hele kuddes olifanten en buffels gezien. De zebra en uiteraard impala’s, kudu’s, hartebeest, schildpadden en de dung beetle. Het werd steeds gezelliger in de bus. Al met al door het gezelschap was het leuk maar van de foto’s moet ik het vandaag niet hebben. Het was al aardig laat geworden en we moeten ook nog een uur terugrijden waarvan het eerste half uur over een hobbeldebobbelweg met gaten en doornstruiken. In de laatste 10 meter doken we de doornstruiken nog even in. Maar ook dat kon de auto hebben. De gaten in de weg voel je bijna niet met deze auto, dat is wel erg fijn.
Vrijdag 23 okt.: Plettenberg bay
Vandaag hoeven we niet zo ver te rijden. Een kleine 200. We doen het dan ook rustig aan. Onze eerste stop wordt cape St. Francis. We rijden een prachtige route. Het landschap is zeer afwisselend. Bergen, zee, veel groen. De weg naar de cape is vlak. In de berm ligt een koe ons rustig aan te staren en blijft rustig liggen. We komen eerst door het ” zwarte” gedeelte. Iedereen loopt op straat. Het is druk. Er is reuring. Een kilometer of 7 verder op ligt het “witte” gedeelte. Witte huizen met rieten daken. En niemand op straat. Bij de zee waaien we bijna weg. Het is een korte stop. Dan naar Stormsrivier. 100 km verder op. De wegen zijn hier stukken beter dan in het noorden. Een uur later zijn we daar. Een heel klein dorpje waar je alle soorten buitenactiviteiten kunt doen. Wij doen er 1. Lunchen in de tuin :). Dan naar Plettenbergbaai (of Plett zoals ze het hier noemen). We hebben een buitengewoon mooi guesthouse met een geweldig uitzicht op de plaats en de zee. Jammer dat het zo waait. Hopelijk morgen beter. Misschien buiten ontbijten met dit geweldige uitzicht. We zijn al vlug even het stadje in geweest. Blanke kinderen met badmutsjes op krijgen zwemles in de zee. Wij bekijken dit onder het genot van een drankje. Vanavond eten we in het guesthouse. Joslin de kelner entertaint ons. Een grappig mannetje die graag de wereld wil zien en grootse plannen heeft. Ik hoop dat het gaat lukken. Rudy en ik hebben een gezellig dinertje voor 2. De tafel is romantisch gedekt met 3 kaarsjes. Romantische muziek op de achtergrond.. Het voorgerecht is klaar. Dus we schuiven aan. De garnalencocktail wordt uitgeserveerd. Alleen Rudy ziet em niet :). Hij wil graag weten (zien) wat hij in dit land in zijn mond stop zegt tie. Dus jammer van de romantische kaarsjes, het grote licht gaat erbij aan. Na de heerlijke biefstuk en het toetje zitten we nu uit te buiken op onze geweldig mooie kamer.
Travel - Vlog - Blog 