Categorie: Reisverhalen Japan en Thailand
Een hele ervaring om in Japan te zijn. In 2016 om precies te zijn. De afsluiting van de vakantie was in Thailand.
Zo lang vakantie en toch zo voorbij
Fietsen door Bangkok
We hebben een lazy day. Vanmiddag om 13 uur worden we verwacht bij de fietsverhuur. Daarvoor duikt M het zwembad even in. Het is warm. Heel warm. Goed fietsweer. Met de taxi gaan we naar het opstappunt. Het is een klere eind weg. We blijken de enigen te zijn. Saen een tweeëntwintiger zal ons begeleiden. Daarnaast fiets er een nieuwe gids mee die het nog moet leren. Dus we gaan met z’n vieren op stap. Eerst de fiets testen. Dikke banden, goede remmen en verschillende versnellingen. Het zadel moet wel wat hoger. En dan in de brandende zon er voor gaan. We hebben trouwens eerst nog uitleg gekregen waar de route langs gaat. We gaan het wel zien! Als snel rijden we door een wat rijkere buurt. Mooie appartementen en het ziet er behoorlijk netjes uit. Maar nog geen paar honderd meter verder zitten we in de sloppen. En wij rijden er dwars doorheen. Het voelt wel wat ongemakkelijk. De mensen groeten ons hartelijk. We fietsen op zondag. Dan schijnt het minder druk te zijn. Jammer is wel dat alles dicht is waar we langs gaan. Zo is er een kleuterschool, die wordt gesteund door het bedrijf van de fietstocht, maar geen kind te zien. De kleermaaksters zijn ook net vrij dus de naaimachines staan er wat verloren bij. Later gaan we langs een Thai-box school iedere dag oefenen ze. Maar nu ff niet :(. De route is qua lengte niet pittig. Maar de smalle paden en soms aan weerskanten water maakt het wat spannend. Als we de rivier met een bootje hebben overgestoken begint het weer om te slaan. Het was dan ook benauwend warm. Het begint te rommelen en ja daar vallen de eerste druppels. Getver. We stoppen om wat water te drinken. Het lijkt ons beter om hier te schuilen. Saen denkt daar anders over en we gaan toch door. De hemel trekt open. We hebben net onze regenjassen aan. En we zijn doornat. Het hoost. R ziet niks meer. We fietsen net over een pad met aan weerskanten water. Het dondert en het bliksemt ook bij R. De lol is er wat af. Met wat aandringen van onze kant, want het onweert ook nog steeds en dat is dan niet echt fijn op een fiets, gaan we toch weer schuilen. Vlakbij een park. We staan er wel tien minuten. Dan lijkt het weer even beter maar niks is minder waar.
M gaat als het bijna droog is een rondje doen met Saen en de stagiaire. We rijden door een park, de vissen worden gevoerd. En dan is het droog. We pikken R op en gaan naar een restaurant. We rijden inmiddels wel door een heel apart gebied van Bangkok. Je hebt er geen idee van dat je in een miljoenenstad fietst. Het is een unieke belevenis. Prachtig. We eten ergens afgelegen. De keuken is weer top. Lekkere Pad Thai. R houdt het voor gezien. Saen regelt een taxi. We gaan met z’n drieën verder. We rijden naar een tempel. De weg is druk. We worden aan alle kanten ingehaald. Gelukkig een korte broek aan en de J-nikes. De modder vliegt je om de oren. Saen leidt ons met allerlei gebaren door de hectiek heen. Het is een komisch gezicht. Er staan twee tempels. Er staat een hele oude zwarte tempel. Een van de oudste in dit deel van de stad. Er is drie keer de bliksem ingeslagen en dan zo zegt het bijgeloof ga je de tempel niet weer opbouwen en zo is er dus een hele nieuwe fleurige en kleurige er naast gebouwd. Alleen op hoogtij dagen mogen mensen er in. En dat is eigenlijk nooit. Alleen de priester komt er in. Binnen in de zwartgeblakerde tempel krijgt M uitleg over Boeddhisme en de goden. Ze mag nog 3x op de gong slaan en een wens doen. Saem laat nog iets moois zien op de gong. Hij wrijft met z’n handen langs een uitstulping van de gong en na een tijdje komen er klanken uit de gong. Kippenvel. Dan moeten we toch wel een keertje weer terug. De hele terugreis houden we t droog en we zijn alweer aardig opgedroogd als we bij de fietsverhuur aankomen.
Ayutthaya
Vandaag gaat de wekker op tijd. We worden om 7.20 uur opgehaald voor een culturele dagtocht. Vandaag gaan we naar de vroegere hoofdstad van Thailand, Ayutthaya. Het is door verschillende oorlogen compleet verwoest. We zijn benieuwd wat er van over is. Ondanks dat we heel mooi op tijd zijn vertrekken we pas om 8.30 uur richting het Bang Pa-In zomerpaleis. Een paleizen complex wat nog gebruikt wordt door Bhumibol. De huidige koning die al ruim 65 jaar in het koningsschap uitoefent. Het gaat overigens niet goed met de koning. Hij zal een gemis zijn voor de bevolking. Immers zijn portret hangt overal en wie je ook spreekt ze zijn allemaal vol lof over hem. Maar goed wij gaan dus naar het paleis. Het hele gebied is 40 ha groot.
En we hebben maar een uur. Dus dat is racen tegen de klok. Mooi is t! We zijn op tijd weer in de bus voor de stop waarvoor we zijn gekomen Ayutthaya. Inderdaad ruïnes. We vonden het wel wat weg hebben van de Pram Banan in Indonesie. Wij vinden het mooi. Uiteraard gaan we ook naar de boom waar het gezicht van de boeddha in zit. Vlak voor tijd is M bij de bus. Nou ze was te laat. Want iedereen zat al in de bus. Ze kreeg nog net niet op haar donder. Dan gaan we naar de volgende stop. De ruïnes hebben invloeden van de buurlanden van Thailand. Ook deze staan er mooi bij. We zijn op tijd bij de ingang. We gaan nog even het winkeltje in. Worden we er bijna uitgesleurd door de gids. Iedereen zat alweer in de bus. We hadden nog tien minuten!
Een lekkere douche, massage en eten en we kunnen terugkijken op een fijne dag.
Ademhalen en weer door.
Het laatste onderdeel is de terugreis met een schip naar Bangkok. Een mooie grote schuit. We varen op de Chao Prava rivier van Nonthaburi naar Bangkok. Heerlijk eten. We konden boven op t dek zitten. Maar twas was, heel warm. Een prachtige tocht met mooi uitzicht op de oevers van Bangkok. ‘S avonds het gebruikelijke concept :). We gaan eten bij een gezellige locatie. Totdat R de keuken zag. Hier gaan we morgen niet heen 🙂
Koken BaiPai
De laatste excursie van deze vakantie. Koken. Na al dat heerlijke eten willen we wel weten hoe dat gemaakt wordt dus we hebben ons opgegeven voor een heuse kookles. Maar eerst moeten we er nog komen. Het is altijd ontzettend druk in Bangkok. Maar nu is het echt spits. We zijn zeker een dik uur onderweg. Eenmaal daar worden we hartelijk verwelkomd. We zijn met z’n zevenen. De andere 5 moeten nog komen. 3 amerikanen (een stel die de hele wereld over reist in 6 weken en een kookjuffrouw uit New York) en 2 nieuw-Zeelanders (moeder en zoon). Leuke lui. Het is zeer professioneel opgezet. We krijgen een menu. We maken een voorgerecht, iets met chestnut, pittige kip met cashewnoot en Pad Thai. Maar eerst krijgen we een hele tour door de tuin om ons wat te leren over kruiden. De zoon steekt een heel partje van een of ander iets in z’n mond en staat daarna in de fik. Daarna maken we kokoscrème en kokosmelk. Nu gaan we echt aan de slag. De chef wordt geassisteerd. Het is net een komisch duo. We zitten aan een groot keukenblok. De chef laat ons zien hoe het moet en via een spiegel kijken we in de pannen. We beginnen dus met de chestnut. Mwaw wel aardig. Later maken we het zelf en dit is later ons toetje. En zo wordt ieder gerecht ons eerst voor gedaan, mogen we dat opeten en dan gaan we zelf aan de slag. De kip en de Pad Thai is heerlijk. En die van onszelf smaakte ook best aardig. Als we zelf aan de slag gingen stonden alles apparaten al voor ons aan en als we het op gingen eten werd alles ondertussen weer schoongemaakt. Ik wil thuis ook van zulke kaboutertjes.
Al met al een hele leuke cursus en wellicht proberen we het thuis ook een keer.
Tja en dan breken de laatste uren aan. We gaan voor de laatste massage, de laatste saté en dan worden we om 20 uur opgehaald om naar het hotel op t vliegveld te brengen. Morgen is de vlucht om half 8.
Terug naar Tokio
We worden om 5.30 uur naar het vliegveld gereden. Tis een kwartiertje. We hebben al ingecheckt dus we hoeven alleen de koffers af te geven. Voor we het weten zitten we al in het vliegtuig. Een kleine 6 uur. M dommelt wat. R luistert wat muziek. Helaas is het in Tokio 2 uur later. Omdat we wat vertraging hadden komen we om 16 uur Japanse tijd aan. Voordat we in de trein zitten naar t hotel is het 17 uur. R checkt in voor de vlucht van morgen. Geen beginnen aan gemaakt. Gebeld met de maatschappij. En eindelijk is het dan gelukt. M heeft nog vlug een rondje Narita gedaan maar alles was al dicht dus daar was niet zoveel aan. We gaan eten bij de uren, net als de vorige keer. Weer lekker. Het was wel weer lastig communiceren. We namen yakatori. Die kun je krijgen met: sauce, salt op spicy M vraagt 1 sauce en 1 spicy. Ok, ok zegt de ober. We krijgen 2 salt! T smaakte er wel om.
Laatste dag
De vlucht gaat om half elf. Dus we hoeven niet zo idioot vroeg eruit. Met de trein weer naar het vliegveld. To zover alles goed. Dan boarding pass uitprinten en koffers afleveren. Dat heeft al met al een dik half uur gekost. Bij zo’n apparaat lukte het niet. Iemand erbij. Nee lukt ook niet. Dan bij de balie. Een staigaire. Ze bleef heel rustig en thank you for waiting zeggen. Maar geen boarding pass. Uiteindelijk wel voor naar Helsinki maar niet voor Helsinki Amsterdam. Een andere mevrouw gaat ons verder helpen. Twee klapstoeltjes erbij. En ja hoor nadat ze naar Finn Air is gerend hebben we de passen. We kunnen gaan.
Inmiddels zijn we op de helft van de vlucht. De lunch is achter de kiezen. We dommelen wat, we lezen wat, we kijken video. Straks nog even loungen in Helsinki. En zo verstrijken de laatste uurtjes van onze heerlijke vakantie.ç
Touren langs de River Kwai
We verlaten Koh Samui. Voor 2000 bath konden we nog 2 uurtjes langer blijven maar dat aanbod hebben we niet aangenomen. Deze vlucht was weer overvol. Maar het ging wel wat beter. We hadden een Japanse in ons midden maar zo goed als zo kwaad probeerden we te converseren met elkaar. Het was zowaar gezellig. Totdat de landing ingezet werd, we op de grond stonden en er een hele kist uit de schappen viel. Gelukkig in het gangpad. Pff op t nippertje.
We werden opgepikt en anderhalf uur later zaten we op kamer van het Nouvo city hotel in Bangkok. Beste kamer tot nu toe! Aan de overkant aan de saté gezeten. En later de taxi genomen naar de massagesalon van 2 jaar geleden. Top! En wat is het hier weer druk. Maar wat geweldig. De tuktuk scheuren je weer voorbij. De herinneringen komen snel weer terug.
Wekker gaat om 5.30! Way to early! De koffers staan al ingepakt voor de 3- daagse reis naar de River Kwai. Wassen en aankleden, laatste dingen erin en naar t ontbijt. Daar was geen nee. Wow wat lekker. 6.30 gaan we weg. Althans dat is de bedoeling. T onze gids vraagt of we de paspoorten bij ons hebben. Uiteraard. Nou nee dus. Pleite. Weg. Niks te vinden. Grote koffers stonden al opgeborgen in een aparte ruimte. R naar de kamer om daar te zoeken. Koffers bekeken. Eerst natuurlijk niks. M naar de slaapkamer. Net boven gekomen. Telefoontje. Paspoorten zijn boven water. Een half uur later dan gepland, vertrekken we. Eerst maar eens Bangkok uit zien te komen. We gaan naar een markt waar de trein doorheen rijdt. Superdruk met toeristen maar wel grappig om te zien. 2 jaar geleden hebben we ook zoiets gedaan. Eigenlijk wel net zo leuk. Daar waren iets wat minder mensen. Maar al met al hebben we ons daar prima even vermaakt. Dan gaan we verder naar de drijvende markt. De drijvende markt ligt ongeveer 100 kilometer ten westen van Bangkok, in de provincie Ratchaburi. We gaan door de klongs naar de markt. We hebben een jong broekje die veel te hard door het water sjeest. Klets nat komen we aan. De drijvende markt is er alleen nog voor de toerist.
Die zie je daar dan ook in overvloed. Tis niet echt ons ding. Nog wel mooie foto’s kunnen maken. En het is ook geen drijvende markt. Je vaart er met een boot heen. En dan is op het vasteland alleen maar toeristentroep. Niks geen handel op t water. Of zo weinig dat je t geen naam kunt noemen.
Dan door met de reis door Kanchanaburi. Tijd om te eten. Werkelijk op een prachtige plek. Aan de River Kwai. En het eten, heerlijk. We kregen een heel menu. Soep, kip, rijst, groente, omelet, soort gehakt. En allemaal even lekker.
Dan een heel ander onderdeel. We brengeneen bezoek aan het ereveld Chungkai een van de drie rustplaatsen voor de slachtoffers van de dodenspoorlijn. Hier liggen veel Nederlanders (300). Ze zijn omgekomen tijdens de aanleg van de Birma spoorlijn. We zijn er stil van.
We vervolgen de reis die ons voert naar een grot. De Wat Tham Khao Pun, een grottempel. In de grot, tussen de stalagmieten en stalactieten, zijn boeddhistische en hindoeïstische beelden en beeldjes, een klein heiligdom. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, gebruikten de Japanners het grotcomplex als opslag. Zo werd in deze grot zijn tijdens de oorlog medicijnen verstopt. Nu staan er allemaal beelden van alle soorten geloven. Ook staat er een rieten huis als voorbeeld hoe de mensen in die tijd een dak boven het hoofd hadden. Je wordt er niet vrolijk van. En dan zijn we al bij de brug over de River Kwai. Ze zijn druk bezig om de brug te herstellen. De zon schijnt, het is heel warm. Hoe zwaar is het geweest om daar te werken. Het is er best wel druk. Fijn dat er nog zoveel mensen hier belangstelling voor hebben. We gaan naar ons hotel Puun Waan. Aan de rivier Kwai. We hebben er mooi uitzicht op. Het ligt op een prachtige plek. Wel een beetje in the middle of nowhere. Ze spreken er niet echt engels. We dachten slim te zijn om te eten op onze kamer. Dus willen de bestelling telefonisch doorgeven. Na 3 telefoontjes en 8 mensen te hebben “gesproken” hebben we de handdoek in de ring gegooid en ons op de chips gestort.
We mogen uitslapen. Onze gids T halt ons om 9 uur op. Na een thais ontbijt vertrokken we mooi op tijd om richting de Hellfire pass te gaan. Nog indrukwekkender dan gisteren. Wat is er hier een pijn en gruwelijkheden geweest. Hardwerken, 18 uur per dag, gemene bewakers, muskieten, geen eten, niet rusten. Vreselijk. En super gevaarlijk werk. Er moest in de bergen verschillende passen gehouwen worden uit de rotsen, zwaar en lastig werk. De pass waar wij zijn is de grootste. Heftig. Het is een 1200 meter lange en 5 meter brede passage door een berg die onder erbarmelijke omstandigheden door krijgsgevangenen en dwangarbeiders is uitgehakt. ’s Nachts werd het werk verlicht door olie- en carbidlampen, vandaar de naam Hellfire pass.
Daarna gaan we nog naar het museum. Je ziet dan Japan toch weer in een ander perspectief. Thailand stond d’r bij en keek er naar en deed ook niks. Hmm.
Dan gaan we zelf een stukje treinen over het spoor. Maar eerst lunchen bij het treinstation van Ban Nam Tok. Met de boemeltrein zetten we de reis over de oude spoorlijn voort naar het plaatsje Ta Ke Len, een schitterende tocht. Ik sta klaar met de camera als het boemeltje langzaam voortbeweegt over de beroemde houten viaducten langs de River Kwai. We boemelen 2 uur lang om ten slotte uit te komen bij de brug over de River Kwai. We hebben tenslotte nog niet genoeg getreind deze vakantie :). Het is een prachtige tocht. Het eerste uur is zeer divers en rijden we over een houten brug. Heel spectaculair. Heel smal. Je ziet het water onder je en hij kraakt brrr. Het laatste stuk rijden we door het platteland. Veel rijst, banenbomen, mensen aan t werk. Ook heel mooi. Als toetje staat ons hotel aan de river Kwai. Zwembad met het uitzicht op de rivier. Heerlijke bedden en ’s avonds daar heerlijk gegeten. M stond wel in de fik van de groene curry en de koude vis salade. Maar de zoetzure garnalen waren voortreffelijk!
De laatste dag alweer van de toer. We gaan naar de Erawan watervallen. Je kunt er 7 bezoeken. Wij hebben er 4 gedaan. Bij iedere waterval is een poel waar je kunt zwemmen tussen de vissen. Vissen die aan je voeten knabbelen. Nou knabbelen hele happen! Een heel vreemd gevoel. Ze zijn nu wel weer lekker glad :).
‘S middags terug naar Bangkok. Zo rustig als het was in Kanchanaburi hoe druk is het hier weer. Even omschakelen. Even een sateetje gedaan bij de overburen. De ober was een beetje stoned. Tenminste zo leek het. Het bier was warm. Maar de saté was goed. Daarna richting ons favoriete massagetent en via khao san road weer terug naar t hotel. De dagen vliegen voorbij.
Koh Samui
We verlaten onze grote kamer met onze grote koffers. We pakken het locaaltje naar het vliegveld van Tokyo Narita. We eten een bammetje onderweg. Op t vliegveld laten we onze koffers sealen (zowaar dit is niet duur!). We vinden de gate en geven onze koffers af. We loungen nog even. Een hebben een hele mooie plek voor t raam. Het is zomaar tijd om te boarden. Het vliegtuig van Thai Airways is niet vol. We nemen allebei plaats op een two-seater, lekkere plek aan t raam en een lege stoel naast je. Tis toch nog zes en een half uur vliegen naar Bangkok. De hartelijke Thaise stewardessen maken al snel een praatje. Het is nu al leuk. We worden verwelkomt op japanse nootjes… Met daarin een gedroogde vis… Zie mijn twitter voor z’n avonturen.. Die hebben we dus niet opgegeten. Al ras komt de warme hap. Nee geen kip of bief. Vis of bief. Vis japanse stijl. Bief Thaise stijl. Bief is de keuze. Helaas voor M is dat er niet meer. Maar ze gaan nog even zoeken. Inmiddels wel de vis gekregen. Voordat er een hap inzit komt toch nog de bief. Speciaal vd crew. Nou hoe lief is dat? De bief is heerlijk. Dan worden de lichten uitgedaan? Huh vreemd. We vliegen overdag en het is maar zes uur. Maar het is blijkbaar de bedoeling dat je je snater houdt en gaat pitten. Nou M gaat lezen. R zoekt een muziekje op. En uiteindelijk doezelen we wel wat. Het is een prettige vlucht totaal anders wat hierna volgt! Maar hoed op Bangkok aangekomen moeten we eerst de koffers halen. We vliegen met een andere maatschappij en doorlabelen doen ze niet voor elkaar. We werden nog even blij gemaakt door een stagiaire die ons ging helpen maar uiteindelijk stonden we gewoon bij de band. Hup van de aankomsthal naar de vertrekhal en door. De tijd vliegt voorbij. Toen nog wel. We kunnen nog even in een gratis lounge. M propt wat cakejes naar binnen en hup we gaan. Deze vlucht is vol. We zitten als een haring in een ton. 5 voor 7 zitten we allemaal in t vliegtuig. Vertrektijd 19.05. 19.15 staan we nog steeds bij de gate. R heeft geen vrienden gemaakt met onze chagrijnige Australische buurman die tussen ons in mag zitten. De halve Chinese bevolking zit er in die zeer ongedisciplineerd is. Riemen vast en blijven zitten dat kennen ze niet. Inmiddels gaan we taxiën, de Chinezen staan alweer in het gangpad. We taxiën, stoppen, taxiën, stoppen. We staan dus gewoon in de file. Al met al zijn we rond 19.50 uur in de lucht. Een uurtje later staan we weer op de grond. In die tussentijd hebben we een maaltijd naar ons toegesmeten gehad. Die we weer terug smeten want t was niks ;). Kortom blij dat we d’r waren. We zijn opgehaald en 10 minuten later zaten we pontificaal op ons harde bed :((( van hotel Baan Chaweng. De eerste topper geregeld. Toen Chaweng nog in. Niet zo’n goed idee. T was al laat en we waren moe. 1 drankje en hup naar huis.
Volgende dag: Lekker ontbijt!!!!! Thais. Helemaal happy. Daarna voor M alleen maar zonnen, zwemmen, omdraaien, verder zonnen (wel in de schaduw want tis warm….ennnnn het regent niet!!! Yeah), zwemmen. R ging wandelen. Heel lang wandelen. Heeft even voorwerk gedaan voor de massage voor vanavond en was op ontdekkingstocht. Samen geluncht bij het hardrock cafe (zit tegenover ons) nog even zonnen en dan massage! Echt tis nu echt vakantie. Gisteren hadden we al een eettentje gevonden wat we wilden proberen. Een toppertje. Thaise tapas. Saté, loempiaatjes, bief met heerlijke sausjes, een prutje achtig iets mjammie. Top avond ;). O ja en topper nr 2 is gearriveerd.
Vandaag hetzelfde ritueel als gisteren. R wandelen. M plat. Heerlijk lunchen. En dan weer massage en eten. Hoe lastig kan t allemaal zijn. Nou er zijn heel veel muggen! We zijn lek geprikt! De iets langere variant is: M werd gemasseerd door een ladyboy. R door een heerlijk thais vrouwtje :(. ‘S avonds naar de streetfoodmarket. Eerst een drankje doen. M cocktail. R een biertje. We raken snel aan de praat met een canadees. Aardige vent en 2 cocktails later moet er toch echt wel gegeten worden. We gaan naar hetzelfde restaurantje als tijdens de lunch. Heerlijke garnalen, als een soort loempiaatje hadden ze daar. Om je vingers erbij op te eten. Zalig. Maar goed dat we hier niet te lang blijven!
Vandaag niks anders dan de voorgaande dagen behalve dan dat M ook ging lopen. Even een wandelingetje aan het strand. Heerlijk. Behalve dan dat ze met 4 blaren terug kwam en via google maps de weg weer heeft gevonden. En de rest vd dag op haar J-nikes gestrompeld heeft. Toch ook vandaag weer een heerlijke 2 uur durende massage gehad.
Laatste dag: Weinig nieuws…………gewoon weer in de ruststand, want er volgen nog 10 actieve dagen in Thailand.
Nederlands tintje in Japan
We moeten alweer in de regen een taxi zien te scoren op straat. R onder een paraplu kijkend naar de auto’s en M staat stand by onder een afdakje met onze grote koffers in de aanslag. Alweer op weg naar onze laatste plaats in Japan, de stad Fukuoka. Wat gaat het toch snel. Soms weten we niet eens meer waar we 2 dagen geleden sliepen en wat we deden. We genieten dr wel van! De treinreis naar Fukuoka verloopt vlotjes. We verlaten Hiroshima dus in de gietende regen en komen aan in Fukuoka met een stralende zon. Das fijn! Bloedheet is het dan gelijk en heel vochtig, ….maar niet zeuren. Dus lekker een hemdje aan en de JesusNikes. Naast ons geweldige hotel (not) Nissei Business… Zien we een eetgelegenheid, wel wat sober, het kon zo op het platteland van Vietnam staan. We duiken er gelijk in. Een engelse menukaart is er niet. In de etalage staan alle gerechten uitgestalt. Dus dus dametje maar even mee naar buiten en we wijzen er maar een paar aan. Twee oude vrouwtjes en een oude meneer runnen de tent. De tafeltjes zijn zo klein dat onze benen er niet onder passen. Maar de “bami” mag er wezen!
Nou staat Fukuoka niet bekend om haar bezienswaardigheden dus das nog wel een dingetje. We vinden op internet dat er hier een hop on bus is. Dus met dat mooie weer is zo’n open dakkie wel wat. Maar ja dan moet je het nog vinden. En dat viel niet mee. Uiteindelijk bij de toerist information (dit blijven toch je beste vrienden) uitleg gekregen. En de service ging heel ver. De dame bracht ons bijna tot in de bus! In de tussen tijd was ze de stad en het gebouw waarin ze huisvesten aan t promoten. We bedanken haar hartelijk en kopen een kaartje voor de bus. Zelfs hier krijgen we de plaatsen toegewezen. We krijgen live verslag van een Japanse die begint te kwekken en houdt na een uur als de bus weer terug is op de beginbestemming. We hebben wel een paar oordoppen gekregen voor de engelse uitleg maar dat verstaan we niet doordat geklets van onze Japanse vriendin. Het is een moderne stad aan het water. Met uiteraard een toren en een kasteel. Die is helaas in een ruïne veranderd. Wat nog wel weer grappig was. We rijden richting de kust via een fly-over die best wel stijl is. Dus zo hier en daar een gilletje. Wij weten niet wat onze Japanse vriendin vertelt maar ineens gaan alle handen van de volwassen mensen in de lucht en de buschauffeur zoeft naar beneden via de stijle weg naar beneden. Alsof we in een achtbaan zitten. Heeeeel apart. S middags gaat M nog even hardlopen en R bestudeert alvast de route voor morgen naar Nagasaki.
(Fukuoka) het zonnetje schijnt alweer! We zijn al vroeg op pad. Nou ja voor de vakantie vroeg. We hebben inmiddels hier een lekkere “bakker” gevonden. Die zijn er hier trouwens in overvloed. Wij verwachten hier ontbijt met rijst en stokjes. Maar niks is minder waar. Toast en jam. Meer is t ook niet. Dus zo’ bakkertje is een uitkomst. Hartig/zoetigheden alles is er. M is er niet weg te slaan! Maar goed we slaan even het ontbijt in en gaan dan met de trein naar Nagasaki. Weer een ander exemplaar. We zitten bijna op pluche. Het hotst en klotst wel wat meer dan de Shinkansen. Maar Het is een mooie tocht, prachtig landschap en een heel stuk langs de kust. Voordat we t weten zijn we in Nagasaki. Uiteraard weer langs de tourist information. We krijgen een kaart mee. We kopen een dagticket voor de tram en dan gaan we eerst naar Djenima. Rond 1600 zaten hier Nederlanders. De Portugezen n Spanjaarden waren naar huis gestuurd en alleen de Nederlanders mochten handel drijven met de Japanners. “We” zijn daar 2 eeuwen geweest. Het was in die tijd een eiland. Inmiddels is het helemaal opgeslokt door Nagasaki. Het is apart om daar te lopen. In de hitte tussen Nederlands servies en aardewerk. Ze zijn continue bezig om de boel te renoveren. Er staat een kerk en meerdere (pak)huizen.
Dan pakken we tram naar het museum over de atoombom. Ook hier zijn monumenten en een vredespark. Het museum is wat moderner en oogt wat overzichtelijker. Behalve dan dat het vandaag overspoelt wordt met schoolkinderen. Overal matrozenpakjes (schooluniform). Het is een chaos. De intensiteit van het museum verdwijnt zo helemaal. Al blijft het waarom vh museum natuurlijk even belangrijk. We dwalen nog even door de tuin. Zien de monumenten en dan is het bijna weer tijd om terug naar Fukuoka te gaan. We hotsen en klotsen nog meer op de terugreis. Wel in lekkere leren stoelen. We nemen nog even een yakatori. Van kip en garnaal. Die garnaal zit nog in zn vel. M probeert die er af te krijgen. Komt de kok er aan. Nee dat moet niet. Je moet em zo opeten. Ja gekke Henkie. Het wordt niks met de garnalen.
We gaan even langs de dametjes om een bami te halen. Ze staat er alleen voor. De andere 2 zijn al vrij. We wijzen weer wat aan en mevrouw gaat aan de slag. We zijn de enigen. R regelt de drankjes. De bami en de ku le yoek, tenminste daar lijkt het op, is weer heerlijk.
Het wordt vandaag een langere reisdag. We gaan van Fukuoka helemaal terug naar Tokio. We doen het in 3 delen. Eerst naar shin-Osaka. Dan even een uurtje eruit. Even vlug een warme hap. Dan weer verder. Tussendoor een overstap van een kwartier. En dan komen we om half 5 aan op Narita airport. Alle weersoorten zien we onderweg. Het is droog in Narita. Dat was anders in Fukuoka. Als toegift krijgen we nog even een bui op ons kop :(. Narita is een behoorlijke plaats. We struinen de stad nog even door. Uiteraard nog een hapje en dan relaxen in een heerlijk grote kamer! Met een riante badkamer voor Japanse begrippen.
Laatste hele dag in Japan. De wekker staat wat later want we hebben geen strak programma. We gaan naar Tokio dat is t enige wat we weten. De laatste dag treinen. Zelf alles regelen. De komende 2 weken worden we meer in de watten gelegd :(. We komen aan in t mierenmest. We waren alweer vergeten dat het hier zo allemachies druk is. Kaartje gekocht voor de metro en dan is het eigenlijk ook alweer als vanouds. Weinig souvenirs hebben we onderweg gevonden. Een ansichtkaart is helemaal iets unieks. Wat we vonden was een tekening of wat daar op leek. Toen M om een ansichtkaart met foto’s vroeg keken ze haar aan of ze het in Keulen hoorden donderen. We gaan richting sensoji, daar was t meest toeristisch. Nou dat is t nog steeds. We vermaken ons daar prima en scoren zo her en der ook nog wat. We treinen weer terug en gaan voor de laatste keer op zoek naar Yakatori. Het werd een kleine zoektocht. Naast ons zit er een. HEERLIJK. De obers renden wel een beetje gek door de zaak heen en toen R naar t toilet moest rende hij maar achter zo’n meiske aan. Die verschrikt achterom keek en waarschijnlijk dacht,…..wat doet hij nou??
De koffers zijn ingepakt. Morgen op tijd weg. Koh Samui we komen er aan.
Bijzondere ontmoetingen
(Kyoto) Wat een klote weer. Het regent, regent, regent. Echt niet leuk meer. Zodra het wat minder regent vertrekken we met onze koffers naar de metro. Dit om naar Kyoto centraalstation te gaan om daar de trein te pakken naar Osaka centraalstation. Het is druk op het centraalstation, maar niet zo druk als in het weekend. We veroveren een plaatsje in de lokale trein richting Osaka. Het is maar een korte rit. In een half uur zijn we in Osaka. Een totaal andere stad dan Kyoto. Er zijn hier heel veel wolkenkrabbers, net zoals Tokio. In Kyoto is het veel meer laagbouw. In Osaka komt het ook met bakken water uit de hemel. Daarbij waait het ook gruwelijk hard, er is een tyfoon onderweg hadden we gehoord. We besluiten een taxi te nemen naar het hotel. De koffers gaan overdwars in de kofferbak met een touwtje aan de trekhaak. Nu maar hopen dat de koffers waterdicht zijn. Halverwege checkt de chaffeur toch nog even of alles wel goed zit. Bij het stoplicht stapt ie uit. Waait bijna weg. Gordel hangt buiten de deur. Woesjj de paraplu bijna dubbel en hij is zeiknat. Maar wat een service. Dan gaan we verder. Het is druk. Hij laat ons uit een paar meter voor het Business hotel Nissei. Waar zijn we beland…… Maar hij neemt ons mee en levert ons netjes af. Niet te geloven. Dit is de “ruimste” kamer die we tot nu toe hebben gehad. De badkamer is het kleinst tot nu toe. Ongelooflijk wat binnen 1×1 past. We trekken er toch maar op uit. We zitten in een buurt wat lijkt op het oude Las Vegas. Heel veel gokhallen met slotmachines. Muziek staat overal kei hard. Veel eetgelegenheden, winkels, en…….neonlicht. Overal neonlicht. We gaan eerst even wat eten. Tenten genoeg hier. Kiezen we er net 1 uit waar het eten goed is maar je blijft plakken aan de grond van de vettigheid. Niet aan denken, gewoon dooreten. We nemen de trein, de Osaka Loop. Om zo wat meer te zien van Osaka. Wat moet je anders in weer en wind. Veel is t niet. Later pakken we de trein richting Kobe. De stad die in 1995 zo ernstig getroffen is door een grote aardbeving, die koste bijna 6500 mensen het leven. Het is een mooie route zo langs de kust. We rijden nog even door naar Akashi. De route voert langs de kust tijdens zonsondergang (voor wat daar van te zien is) Het is inmiddels 6 uur geworden en het lijkt droog te zijn. Nu maar hopen dat dat zo blijft! Later zien we dat de Tyfoon Malakas voor heel wat wind en regen zorgt in Japan. Hopelijk hebben we het ergste gehad. (Osaka). Het is droog. Niet te hard juichen voordat het weer met bakken uit de lucht komt. We gaan naar het kasteel van Osaka. Iedere stad heeft wel een kasteel. Maar deze moet je natuurlijk ook gezien hebben. Het is nog een behoorlijke tippel vanaf het station. Maar tis droog je hoort ons niet klagen. Wel gelijk een beetje benauwd. Maar we klagen niet! Het kasteel ligt er mooi bij. Het is er lekker druk. Sommige Japanners verkleden zich om met middeleeuwse klederdracht op de foto te gaan. Voor ons leuk om te zien. Later die middag gaan we naar de Umeda Sky Building. Twee hoge gebouwen dmv een brug aan elkaar. We zoeven met de lift naar boven. Ons hart zit in de keel. De lift hangt nl aan het gebouw en opeens zie je de hele wereld voorbij flitsen. Oeps. Wel gaaf maar even slikken. Je hebt een fantastisch overzicht van Osaka. Ze zijn hier gek op reuzenrad. We zien er wel 3. Als toetje nemen we de trein naar Kanzai vliegveld. Deze ligt midden in het water. Helaas kunnen we de vliegtuigen niet zien stijgen en landen. Toch een mooi tochtje. We gaan met de Namba Express trein terug. Het is een heel futuristische donkerblauwe verschijning. We hebben bijna alle soorten die hier zijn gehad! R laat nog even zien dat ook deze stoelen kunnen draaien en demonstreert dat met de stoelen voor ons. Ojee er zat iemand in de stoel. Die keek verschrikt om. R draait hem vlug weer retour! ‘S avonds een leuk Japans restaurantje gevonden. Yakatori en noedels. We zijn er nog niet zat van.
(Osaka) En ja hoor het is nog steeds droog. We racen met onze grote koffers naar de metro. Je moet hier vervolgens door het Namba winkelcentrum, dit is een van de grootste ondergrondse winkelcentra ter wereld. Echt een doolhof!!!! Maar je loopt hier wel droog. Tip: ga hier niet heen als er tyfoons zijn. Je regent hier compleet weg in dit land. Als volleerde treinreizigers nemen de metro en stappen in het station Shin-Osaka over op de Shinkansen richting Okayama. Bijna de hele coupe voor onszelf. We zien niet zo heel veel. We rijden veel door tunnels. En als we dan boven de grond komen, je raad het al. Regen. Tot aan Okayama toe. Het hotel Okayama Koraku is niet ver. Maar ver genoeg om zeiknat te worden. We worden wel verwelkomt met een handdoekje :). Na het omkleden is het droog. Het is een prachtig hotel met een voor Japanse begrippen grote luxe hotelkamer. We gaan naar Okayama castle (ik zei toch …iedere plaats heeft er 1). Onderweg komen we honderden winkels tegen. Ze zijn gek van winkelen. Inmiddels ziet hier de gemiddelde Japanner er al heel wat modieuzer uit dan in Tokio. Het kasteel ligt hier om de hoek. In de 2e wereld oorlog is ie plat gebombardeerd. In 1966 is ie opgebouwd. Nu met lift :). De buitenkant is mooi. Van binnen is het een soort tentoonstelling, maar niet zoveel soeps. Je kunt je wel weer verkleden. 🙂 dan lopen we over de brug naar de tuin. Die is heel groen (jaja die regen he). Ruim opgezet en heel mooi. Vanavond lekker aan de yakatori. Stokjes met gegrild varkensvlees en kip. Heel vervelend. Eerste nog even van kamer gewisseld. Hier lekte wat en je werd gek van het getik. Ze hebben even gekeken maar in een mum van tijd zaten we in een andere kamer.
(Okayama) Het is mooi weer! We trekken er vroeg op uit. We hebben gisteravond besloten naar de kust te gaan. Matsue wordt het. We kunnen met onze railpas daar gratis naar toe! We rijden door de bergen en zien veel van het landschap. Veel bergen en rivieren. Je krijgt beter een indruk hoe ze hier leven. Matsue staat bekend om z’n zonsondergang. Nu zullen we die niet zien want zo lang blijven we nu ook weer niet. Ze hebben een hop on/hop off bus. We hopen alles van Matsue mee te kunnen pikken. We gaan eerst naar de toerist information. Die is er trouwens in iedere stad en ze zijn altijd allervriendelijkst. En ze willen graag weten waar je vandaag komt. Nu wil je t niet geloven maar daar stond een Hollander. Die ons dan ook goed de weg heeft gewezen. We pakken de bus. Een hele schattige bus. Een echte toeristen bus. We stappen bij het kasteel (!) uit. Weer een mooie. En ja nu een blauwe achtergrond. Dus niet. Want er kwam net een donkere wolk aan :(. Lopend via mooie paadjes, bruggetjes, dikke spinnen komen we langs houten samoeraihuisjes. Prachtig om te zien. De tijd vliegt voorbij. Voor we er erg in hebben moeten we terug. De hopp on bus rijdt een kringetje waar de school kinderen driftig gebruik van maken. We zijn een bezienswaardigheid. Eerst nog even naar de wc en dan vlug de trein in en terug naar Okayama. De wc. Het blijft toch een verhaal. Zodra je richting het zitgedeelte gaat vd wc. Gaat het fluiten. Of zoemen of grommen. In ieder geval geluid zodat de ander je niet hoort! De poortjes, ook daar hadden we t eerder over, staan altijd open. Je denkt dan kun je zo doorlopen. Fout. Dan gaan de poorten dicht en gaat er een luchtalarm. Dat je t even weet.
Maar goed wij dus terug. Heerlijke dag gehad. Tja en dan weer eten. Gisteravond hadden we al een druk restaurant gezien. Dat wordt em voor vanavond. Het hangt er met de benen buiten. Engels was een probleem. Lange tafels iedereen schuift bij elkaar aan. We willen graag aan de bar. Tis een beetje gedoe. M is er klaar mee. Kom op ergens anders heen. Ineens een grote amerikaan. We moesten mee, we konden eerst wel ergens gaan zitten om vervolgens naar de bar te gaan. We gaan met hem mee. Het is daar een vrolijke chaos. Trang, een Vietnamese, gaat ons helpen. Maar we willen eerst drinken en dan straks aan de bar eten. Ze wil de hele kaart voorlezen, maar tis in t engels dat gaat zelf wel lukken. Het duurt even maar dan is er plaats aan de bar. Inmiddels had R de buurvrouw aan z’n snoer. Een oudere dame die al flink aan de sake had gezeten. In het rap Japans vroeg ze van alles. En wij maar in t Nederlands terug. Alles wat zij hadden liet ze even ziet en gaf ze de japanse naam bij. Heel interessant. De over uren moesten maar met ons praten. We dachten dat die bij hun hoorden. Maar dat was helemaal niet zo. De oude dame gaat weg. Begroet aan 3 x. Roept nog even de bediende dat ze ons moeten helpen en gaat dan weg. Hehe naar de bar. Trang geeft onze bestelling door. De amerikaan komt nog even langs om te melden dat hij zag dat we een plaats hadden gevonden en hij was so sorry dat het zolang had geduurd. Geen probleem. Inmiddels waren we er achter gekomen dat hij hier al 3 jaar woont. En hij kende iedereen in dit restaurant. De eigenaar werd voorgesteld en de tweede man. June en nog iemand. We hebben heerlijk gegeten. Iedereen bemoeide zich met ons eten. M haar buren gaven de saus aan bij de stokjes. De amerikaan zei hoe we de garnalen moesten eten. Het was een gezellige dolle boel. Wel een gekkenhuis!
We beginnen met een champagne ontbijt. Deze champagne hadden we nog gekregen in het vliegtuig voor M haar verjaardag. Gisteren hadden we nog even lekkere dingetjes gescoord en de champagne kwam ook maar niet op. Dus op ons gemakje op de kamer gegeten. Uitgecheckt en naar het station gelopen. M kijkt op het kaartje. De trein vertrekt al over 2 minuten. Tsja, die haal je niet meer met al onze bagage. R had eventjes een kwartiertje later in gedachten. R gelijk een nieuwe reservering gemaakt. En zo vertrokken we een half uurtje later. 3 kwartier later zijn we in Hiroshima. In het Flex hotel. Het is heerlijk weer. Zonnetje en lekker warm. Pufpuf. Het was even een dingetje om het hotel te vinden maar ook dat is weer gelukt. We pakken de tram en gaan richting het Hiroshima Peace Memorial Park. Je komt dan langs het vredesmonument. Dit is een gebouw dat na de aanval met de atoombom ‘little boy’ bleef staan. De stalen constructie en de koepel. Heel heftig wat daar heeft afgespeeld. Morgen gaan we naar het park en het museum. Nu gaan we met de boot, ongeveer 3 kwartier, naar het eiland Miyajima. Op dit eiland staat de Itsukushima-schrijn. Deze staat in het water en lijkt net of ie drijft. Het is een prachtig gezicht. We lopen langs het water, door de bossen langs verschillende tempels. Het is echt de moeite waard hierheen te gaan. Ook zijn er veel herten. Alleen deze herten zijn niet zo gezellig als in Nara. Bronstig zijn ze helemaal niet te handhaven. Ze duiken zo je tas in voor wat lekkers. De dag vliegt voorbij. ‘S avonds iets nieuws uitgeprobeerd. Noedels met allerlei dingen er om heen. Prima te eten!
(Hiroshima) het is nog droog. We gaan eerst naar t station om alle reserveringen te doen. Daarna gaan we met de tram richting het Peace Memorial Park. M slaat op de bel voor vrede. We zien het vredesmonument voor de kinderen. Heel indrukwekkend met duizenden kraanvogels. Dit is begonnen bij Sadako Sensaki. Ze woonde in Hiroshima toen de bom viel. Ze bevond zich met haar oudere broer twee kilometer van het episch centrum maar was niet zichtbaar gewond. Enkele jaren later kreeg Sadako leukemie. In het ziekenhuis begon ze met het vouwen van kraanvogels. Een kraanvogel staat voor geluk, gezondheid, een lang leven. Ze dacht dat als ze 1000 kraanvogels zou vouwen ze weer gezond zou worden. De bamboeklas, klasgenoten van de zieke Sadako, hielpen haar met het vouwen van kraanvogels. Toen ze er 964 hadden gevouwen is ze op twaalf jarige leeftijd gestorven. Na haar overlijden besloten zij een Kindervredesmonument in Hiroshima te maken. Niet alleen voor Sadako maar voor alle kinderen die door oorlog omgekomen zijn. Zij schreven op het monument: Dit is ons gebed – Dit is onze schreeuw – Vrede. Daarna gaan we naar het museum. Ook indrukwekkend. Met name beelden van de mensen vol brandwonden en een maquette van de verwoesting.
We doen het rustig aan de rest vd dag. We gaan eten bij t station. De plaatselijke maaltijd Okonomimura staat op t menu. We treffen het. We zitten bij de koks en zien hoe ze het maken. Een prachtig gezicht. De een maakt een pannenkoekje en daar komt een hele berg kool/groente en wat spek op. De ander maakt de noedels klaar. Bakt een ei. Op dat ei komen de noedels en daarna het pakketje van de buurman. Dat wordt dan omgegooid wat bij elkaar geharkt en dan ingesmeerd. Als laatste komt er dan een spiegel ei op. Het klinkt wat raar. Maar van harte aanbevolen! We maken dan een ritje met de hop on bus. Zien we de hele stad. Niet dat er nog heel veel bijzonderheden zijn, maar toch. Het is inmiddels gaan regenen. We zoeken als snel het hotel op. En komen bij van alle indrukken vd afgelopen weken. Als het droog is nemen we nog de tram naar het centrum voor de yakatori. We zitten weer aan de bar recht tegenover de kok. Een echte schreeuwert. Maar t eten is goed!
Sightseeing Kyoto
Heerlijk geslapen in de riante bedden van “the B Kyoto sanjo hotel”. We gaan richting het ontbijt. Miso soep, makreel, rijst maar ook brood en jam is aanwezig. Echt vrolijk van de smaak worden we niet……we zijn ook de enige van het hotel die in de ontbijtruimte zitten. We gaan vandaag met de trein naar de Fushini Inari-taisha tempels. Tenminste dat is de planning. Moeten we eerst wel ontdekken hoe het hier gaat met de metro en trein. Het valt nog niet mee. Het werkt hier net even anders dan in Tokio. Uiteindelijk hebben we een kaartje of eigenlijk 2. Want we hebben een retourtje. We hebben geen metro overzichtskaartje. Dus de ipad aangeslingerd, we hebben immers een data kaartje gekocht en daar staat wel een metro kaartje op. We vinden onze metro en daar gaan we dan op weg naar het centraal station van Kyoto. Bij de uitgang van de metro, inmiddels aangekomen op het centraal station, springen alle bellen op rood en sluiten de poortjes. (Het werkt hier in Japan anders dan bij ons, hier staan de poortjes open tot het moment dat iemand passeert die zijn kaartje niet in de automaat gedaan heeft) We moeten dus bijbetalen. We hadden zomaar een kaartje gegokt. Niet helemaal goed dus. Maar geen probleem, bijbetalen en je kunt door. Vervolgens gaan we richting de treinen, ook hier kom je niet zonder geldig kaartje. Wij hebben een Japan Railpas, die moeten we altijd bij een loket laten zien en dan laten ze ons er door. Zo ook als je het station weer verlaat. Onze trein is makkelijk te vinden En we springen op een nog gereedstaande trein trein naar Nara, deze stopt ook in Inari. Prima dus. Mou nee dus. Want we hebben een soort intercity en voordat we t weten zitten we halverwege Nara. Inari ligt op weg naar Nara waar we morgen heen gaan. M gaat toch maar eens op het bord kijken en toen dus rappoklappo uit de trein. Blijkt dat het eerstvolgende station, toen we in de trein stapten, al Inari was. Wij met een boemeltje terug.
Wat is het druk daar. En wat warm. Uit elke porie druppelt water. Maar ook wat is het mooi. Honderden rode toegangspoorten (tori’s). Deze tori’s leiden naar de tempels. Er zijn 32.000 tori’s. Die we niet allemaal gezien hebben. Maar we dwalen over de berg Inari en elke keer zien we weer wat moois. We fotograferen er op los. Ook hier kun je geen foto maken zonder mensen. Dat wordt fotoshoppen. Veel dames lopen weer traditionele kledij. We raken er al aan gewend. Een enkele man loopt in een soort Kimono. We lopen langzaam terug naar de trein. Onderweg scoren we een soort bapao. Heerlijk. We zijn niet al te laat terug. M gaat een rondje hardlopen. Wel te gek om hier langs de rivier te lopen. Het geeft je vleugels. Behalve dan dat de weg terug heftig is. De luchtvochtigheid is in Japan behoorlijk hoog. De redelijk gevloerd komt ze aan bij het hotel. Heerlijk douchen en eten.
Vandaag dus naar Nara. Helaas regent het hier. Het regent hier veel. Heel veel. We kennen de weg. We reizen nu via het centraal station van Kyoto om alvast de trein te reserveren naar Osaka. Dat valt nog niet mee. Het station is niet zo groot als Tokio. Maar mag er zeker zijn. Uiteindelijk gevonden en geregeld. Dan weer terug de trein opzoeken. Hij staat er al. We pakken een 4-tje. Want de Hollandse maten hebben dat wel nodig :). Uiteindelijk belanden we toch samen op een bankje. Want het wordt alsmaar drukker naar Nara en dan is het wel wat aso om de plekken bezet te houden. In Nara regent het nog steeds. We verwachten een idyllisch klein plaatsje. Nee dus. Het is een behoorlijke plaats waar het vandaag feest is. Muziek overal. In de trein zaten al jongelui in hun tenue waar ze straks in optreden. Langs de toerist info om ons bij te laten praten. We kopen een buskaart en gaan op pad. Er zijn veel tempels in Nara gelegen aan het Nara park waar 1100 herten lopen die volgestouwd worden met koekjes. Ver is het allemaal niet.
De bus stopt al snel bij de eerste tempel. Het is gelukkig droog. Wel een modderboel. En de muziek is luid. Ze houden hier van luide muziek. We zien gelijk de herten die schooien om koekjes. Ze ruiken even bij je en als ze niks ruiken lopen ze weer verder. Heb je wel koekjes dan kom je niet meer van ze af. Er wordt dan ook heel wat af gegild. De tempels van Kofuku-ji liggen wat uit elkaar. De pagode is mooi maar door de donkere licht kunnen we helaas geen mooie foto’s maken. We lopen rustig over het terrein. Er is veel te zien. Dan lopen we terug naar de bus om naar de Todai-ji tempel te gaan. Zo’n complex bestaat altijd uit meerdere gebouwen. In dit geval is er zelfs 1 het grootste houten gebouw ter wereld. En daar binnen staat weer het grootste bronzen Boeddhabeeld van Japan en zelfs het grootste ter wereld van Boeddha Vairocana. Het is prachtig. Inmiddels is het droog en dan ziet de wereld er sowieso wat gezelliger uit. We vermaken ons dan ook prima in Nara. Terug in Kyoto is er een complete wolkbreuk. Er is een tyfoon bij Taiwan die deze kant op komt. Volgens mij hebben we daar nu al de regen van.
We willen allebei wat anders. Met als gevolg dat R een dag gaat treinen naar onder andere de stad Kobe en M zich gaat vermaken in Kyoto. M pakt de trein naar het Gion district waar Geisha’s in het wild lopen. Het Ov is hier wat verwarrend. Er zijn 2 metrolijnen. Wat gewone treinen maar die lijken op metro’s en heel veel bussen. M heeft een kaartje gekocht voor alle vervoersonderdelen zodat je niet voor snikkel staat als je ergens ingaat waar je achteraf toch niet in mocht. Bij de VVV haalt ze nog wat laatste info. Die geisha’s laten zich pas ’s avonds zien. Dus loopt ze naar de Food markt Nishiki Market. Ze is gelijk op stand. Tussen de winkels door van Lois Vutton en Prada loopt ze behangen met rugtas en camera en grote wandelschoenen door het winkelend publiek. De markt is snel gevonden. Het is druk. Veel vis en zoetigheden op de markt. Het is een lust boor het oog. Uiteindelijk was M ook op jacht voor een geishapop. Die is hier niet te vinden. Ze loopt nog een heel groot warenhuis binnen. Een aardige meneer helpt haar op weg. Toen liep ze door de Wedgewood en de royal Copenhagen. Niet echt haar ding. M bedacht dat toen ze uit het station kwam er ook een heleboel mensen de ander kant op liepen wellicht is daar wat te doen. Nou zekers! Dat is het Geishagebied. Heel veel houten huizen hier. Drommen vol met mensen. Tempels naast winkels. Wow prachtig. Dan slaat ze links af waar de straat vd Geisha’s is. Uiteraard zijn die er niet maar er hangt hier een hele mooie sfeer. M ziet een shop en banjert daar zo naar binnen. De mensen zien hier ieniemienie maar de winkels ook. Hohoho hoort ze. De schoenen moeten uit. De winkel is vol met handmate spulletjes en warempel 1 Geishapop. Weinig te kiezen. Ze kan het net betalen maar ze besluit nog even te wachten. Ze knikt en lacht en brabbelt wat en verlaat de aardige kleine mevrouw. Ze loopt verder en komt per ongeluk bij de grootste Zen tempel van Kyoto Kenninji. Wat een rust en een prachtige zen tuin. De plafondschildering met 2 draken is geweldig.
Met de bus is M vervolgens naar het gouden paleis gegaan. Kinkaku-ji. Bijna een uur in de bus om er te komen. Dan moet je wel bij het juiste station er uit gaan. Dat deed M dus niet. En liep dus als een kip zonder kop verder. Opeens een rood hek. Als wat tempel is heeft een rood hek. Jippie gevonden. Voor de zekerheid nog even nagevraagd. 2 dames die aan het lopen zijn. Maar die helaas geen engels spreken. Maar met handen en voeten en een kaartje komen we er uit. M is dus helemaal verkeerd. Ze lopen met mij mee en willen M naar de tempel brengen. Dan komt opeens bus 12 er aan. Daar zat ze ook in. Vlug weer ingestapt en 2 haltes later eruit! Dan breekt de hemel weer open. Hoosbui! Toch doorgelopen. En wat is die tempel mooi. Ondanks het grauwe weer staat de tempel toch te stralen. Uiteindelijk 2 x het hele tempelcomplex gedaan aangezien er uiteraard mooie foto’s moesten komen. Een uurtje met de bus terug. Inmiddels is R ook terug van zijn reis naar Kobe.
‘S avonds een lekker hapje in de stad en dan is het morgen tijd om naar Osaka te gaan.
Goodbye Tokio .. Hello Kyoto
In de planning stond om met de trein en de bus naar de Mount Fuji te gaan. Echter de bussen reden niet door de week vanaf het station naar de berg. Een alternatief was een busexcursie, kost 150 € pp, Iets wat te duur. Dus we vermaken ons zelf. We gaan langs de keizerlijke familie, maar die liet zich niet zien. Wel een stuk tuin en een mooie brug gezien. We gaan vast op onderzoek uit waar de Shinkansen naar Kyoto vertrekt, zodat we morgen niet te veel hoeven te zoeken. Het station van Tokio Centraal is een groot mierennest, wij hebben nergens ter wereld zo’n groot en druk station gezien. Enne geen zwervers of ook maar een papiertje op de grond. Maar op zich staat het wel duidelijk aangegeven. We kopen een kaartje voor de Yamanote lijn. Dit was een tip van de reisorganisatie. We proberen het via het apparaat maar dat is alleen Japans. En dat lukt toch nog niet. Een aardige voorbijgangster helpt ons verder op weg en bij de ticket office kunnen we er een kopen. Deze Yamanote lijn doet een rondje Tokio. Niet echt een aanrader. Maar wel heerlijk om even gewoon te kunnen zitten. Want de voetjes voelen het wel al dat gewandel. We stappen uit bij Ueno. Een groot station vlak in de buurt van ons hotel. Anders hebben we altijd een metro en dat station is nog dichter bij ons hotel. Maar we willen de boel hier nog even bekijken dus we besluiten naar ons hotel te lopen. Helaas ligt het kaartje van het hotel in het hotel. We moeten het doen met de kaart van heel Tokio waar wel ons hotel op staat maar maar een paar straatnamen. M meent een straat te zien waar we eerder hebben gestaan. R met z’n richtingsgevoel neemt de leiding. De winkels zijn hier wat moderner. De trip is toch wat langer dan we dachten. Op een gegeven moment komen we op een kruispunt waarvan de straten allemaal dezelfde naam hebben. Huh. Dat is toch wel vreemd en waar moeten we nu naar toe. We staan daar wat te dralen. M leest nog eens goed blijken het toch 2 verschillende namen te zijn. Maar de naam die ze in het begin meende te herkennen stond er helemaal niet bij. Dat vertelt ze maar niet aan R. We vragen aan iemand waar het metrostation is zodat we weer een aanknopingspunt hebben. En dan opeens doemt het hotel al op. We zijn er. Vraag niet hoe. Maar tis gelukt.
‘S avonds aan een Indiaase hap. Heerlijk kip tandoori, kip malakka en een naan brood. We zijn de enigen in dit kleine restaurantje. Er zijn hier duizenden eettentjes. En allemaal even klein. Een paar krukjes en een tafeltje en je kunt je eigen restaurant beginnen.
Laatste dag Tokio, vandaag nemen we de Shinkansen naar Kyoto. De koffers staan al klaar. We nemen vlug nog wat sinaasappelsap van het “geweldige” ontbijtbuffet van ons hotel Villa Fontaine Ueno. We houden zelf op straat een taxi aan, want het hotel rekent daar ook weer circa 5 euro voor. Een taxi stopt, een jong ogende japanner stapt uit, nadat hij de deuren automatisch heeft geopend. Hij ziet de koffer van M. staan en wil die voor ons in de kofferbak leggen (tis altijd een puzzel hoor om onze beide grote koffers daarin te krijgen) hij puft en steunt en tilt zich een breuk. Toen hij zag dat R. zo’n zelfde koffer had, hield hij het voor gezien, dat moest R maar ff zelf doen, geen probleem hoor, dat zijn we wel gewend. Het past weer eens niet, dus de koffer naast M op de achterbank. We zijn zo bij het station. De chauffeur raakt geen koffer meer aan, maar brabbelt en lacht wat. We gaan weer met dezelfde Yamanote lijn naar het Tokyo centraalstation. We zijn er zo. Maar dan. We willen nog “even” de lunch kopen voor later in de trein. Maar op dit immense station is de supermarkt die we hier gisteren vonden niet zomaar terug te vinden. Maar tis gelukt. De eerste km’s zitten weer in de benen. Bij de JR informatie even gevraagd naar welk perron we moeten. Onze trein staat nl nog niet op het bord. Na wat gesjouw komen we aan op perron 16. We hebben rijtuig 8. Stoel 7 c en d. Op de grond staat aangeven waar de toegangsdeur van rijtuig 8 komt. Wij daar heen. En daar netjes in de rij wachten. Dan komt de trein er aan. Wat een indrukwekkende verschijning met zijn spitse snuit. Inmiddels staat een hele schoonmaakploeg in het blauw en roze in t gelid om hem schoon te maken.
10 minuten later mogen wij erin. Wat een mooie trein, en zeker onze eerste klas. Tis net een vliegtuig, met heerlijke comfortabele stoelen en geweldige beenruimte. We vertrekken, dan komt er een geüniformeerde dame aan die ons een handendoekje brengt. Voordat zij het rijtuig verlaat buigt ze eerst nog even naar de passagiers. Binnen een mum van tijd zoeven we met zo’n 300 km/uur door Tokio. Het landschap flitst door de kleine raampjes aan ons voorbij. Tussen de 2 eerste klas rijtuigen zit een ruimte waar twee keurige toiletten zitten, twee kamertjes waar we het treinpersoneel zien zitten, twee handenwasruimtes, een afgesloten glazen rookkamer waar 4mensen kunnen staan onder een soort van grote afzuigkap. We genieten van het uitzicht en onze lunch. Zowel de weg als de tijd vliegt voorbij. Voordat we t weten arriveren we in Kyoto. M blijft nog wel met haar goedgevulde broekzakken achter de leuning hangen, krstst zak eraf! Weg broek van een maand oud :(. Met alle koffers in de hand op zoek naar een taxi die ons naar t hotel kan brengen. We vinden hem snel. We gaan in de rij staan. Volgens een Japanees moeten we ergens anders staan. Wij daar heen. Waarom vraagt een andere toerist. Nou zegt M dit is de rij voor toeristen met grote koffers. Vervolgens komt er geen taxi bij ons maar blijven een paar meter verderop staan waar we eerst stonden. Algehele verwarring. Maar we zijn in een taxi gekomen. En wat voor 1. Het was eerst wat een stugge Jappanner maar al snel was t een spraakwaterval. Gelukkig kon R hem goed verstaan. Achterin kwam het geluid niet helemaal door. En M verstaat het Japans/engels wat slechter. Maar we kregen een hele uitleg die de oude man zelf nog het leukst vond want hij lag regelmatig in een deuk. De koffers vond hij veel te zwaar dus die mochten we er zelf uithalen. Lekker hotelletje. Kamer is iets groter dan in Tokio. De bedden zijn veel groter, de badkamer schijnt nog kleiner te kunnen dus dat hebben wij. Alles zit er in inclusief de wc met toeters en bellen. Het is lekker weer. Zowaar schijnt de zon. Over het algemeen is het hier bewolkt, wel warm, met regen. Dus wij erop uit. Heel anders dan Tokio (spreek uit als tohdjio). Drukker lijkt het wel, meer westerlingen. Maar erg gezellig. Overal in de stad restaurantjes, supermarktjes, winkeltjes. Via een tussenstop in t hotel ’s avonds heerlijk tempura gegeten van kip en garnalen. Buikje lekker vol en dan lekker slapen. Op naar morgen!
Pagode’s & Torens
We hebben het erg naar ons zin in Tokio. We wisten niet goed wat we moesten verwachten maar we zijn aangenaam verrast. Vriendelijke en correcte mensen. Die onverwacht hulp bieden. Als we een beetje verdwaasd om ons heen kijken vragen ze af ze kunnen helpen. Echt leuk. Modieus zijn ze niet echt. Schoolkinderen zijn vaak in uniform, met name de meiden van rond de 16 of 17 die als kleuters gekleed zijn in hun damesmatrozenpakjes, pffff. Aan de tas hangt een of ander pluchen beest. Hun gewone kleding is vaak met rouches. Lange rokken zijn in. Ze hebben zulke mooie figuurtjes maar dan hangt er een hangjurk omheen. Liefst met schoenen die er niet bijpassen. De wc’s. Tja dat is normaal niet echt een gespreksonderwerp.. Maar hier is t dan ook wel bijzonder. De ene keer zit je op 1 met zoveel knoppen alsof je kans maakt met wc en al op te stijgen. Warme wcbril. Muziek erbij. Sproeiers voor alles wat je maar schoon wilt hebben :). Maar ook wc’s met een pot in de grond en dan op je hurken maar. Maar alles is schoon! Toiletten, trein, metrostation, straten enz. Iedere dag ligt er een schone kimono voor ons klaar. We moeten er 2 aan om er in te kunnen. Maar tis wel aardig.
Maar goed vandaag staat de sensō-ji tempel op t programma. Voordat we hier aan begonnen was R bij de masseur langs geweest. Een verhaal op zich. Maar dat doen we jullie niet aan. De pijnen van het harde bed moesten er uit gemasseerd worden. Dat is half gelukt.
Nu dus echt onderweg naar de tempel. Deze tempel is de oudste en meest beroemde van Tokio. Hij stamt uit 645 en ziet er nog heel gaaf uit. (Ondanks alle natuurgeweld hier). We snappen al helemaal hoe de metro werkt. Dus het kaartje is snel gekocht. De metro in. Het is niet ver dus we zijn er zo. Tjongejonge. We komen de metro uit en we zien zoveel mensen. Nu pas merk je dat hier miljoenen mensen zijn. Het is hier ook veel toeristischer. Jonge mannen staan bij een rijtuigje en roepen iets, tenminste dat nemen we aan, in de trant van prachtige rit. Kom bij mij :). We slaan over. Dan zien we in zo’n rijtuig een bruidspaar zitten. Hoe mooi is dat. We lopen de massa acherna. Je hoeft je niet af te vragen waar je heen moet. Dat is wel duidelijk. Veel schoolkinderen zijn aanwezig. Dan komen we aan waar de eerste toegangspoort. Deze is heel groot. Tientallen mensen staan er bij. Dus heb niet de illusie dat je een foto kunt maken zonder mensen. We lopen op ons gemakje naar de pagode. Je krijgt zoveel indrukken te verwerken. Veel dames zijn in traditionele kledij. Het is geen probleem dat we ze fotograferen. Van de toegangspoort naar de pagode is een straat vol met allemaal stalletjes. Allerlei spullen kun je er kopen. Uiteraard de zwaaiende kat, lampionnen, geisha’s. We kijken onze ogen uit. Er staat een grote pan met wierook. En iedereen wappert die wierook naar zich toe. Wij slaan even af. Dan zijn we bij de pagode. Voor 100 yen mag je met een bus vol stokjes rammelen en dan omkeren en dan komt er een houten stokje uit met een nummer. We vragen een meisje om het nr voor ons aan te wijzen anders zouden we er nu nog staan. Gelukkig heeft M een best fortune nummer getrokken (13). Dus het komt nog wel eens helemaal goed met haar. Dan gaan we genieten van de pagode. Prachtig. Als we terug lopen komen we nog een heel klein hummeltje tegen die net de eerste passen kan zetten in een mooi tenue. We mogen hem op de foto zetten.
‘S middags brengen we een bezoek aan de Tokio Tower. Een oranje eifel toren. Zowaar schijnt t zonnetje. We gaan er niet op. De buitenkant is mooi zat.
Dan weer eten bij de mevrouw van de dumplings. Nu lekkere noedels met bbq vlees besteld. Het werd een soepje met noedels met een sneetje vlees. M liet het afweten. We hebben een heerlijke dag gehad.
Op onderzoek in Tokio
Ontbijt is niks. Hamburger! Ei, model flensje, sla, ketchup. Morgen zoeken we wat anders. Het giet! 30 graden bij jullie. En droog. Hier 26 en heel veel water. Paraplu mee richting skytower. Metro snel gevonden. Nu het kaartje nog. Maar geen probleem. Apparaat is ook in t engels. Dus hup daar zijn de kaartjes. Het is een kort ritje. Wel een keer overstappen. Normaal gesproken loop je onder de grond naar de andere lijn. Hier niet. Bovengronds zoek je je wezenloos naar de andere lijn. Toch gelukt. Het is lekker druk bij de skytower. Hij staat dus vet in de mist. Er is een heel winkelcentrum bij. Wij een hapje eten. Heerlijk. En dan verder de stad van 35 miljoen inwoners in. Naar het beroemde plaatje met de zebrapaden. Helemaal aan de andere kant. Helaas was t nog steeds miezerig weer. Dus werd t een korte stop. Nog wel even langs de starbucks waar je een goed zicht hebt op shibuya. Omdat het droog was zijn we toch weer terug gegaan naar de skytower. De marsmuziek staat nog steeds aan. Tis even zoeken naar de entree maar toch ook weer gevonden. De tower is inmiddels uit de mist. In 50 seconden zitten we op 350 meter. Voordat we de lift in mochten ratelde de mevrouwe vd lift nog even een verhaaltje af. Eerst Japans toen engels. Weinig onderscheid. 😄. Diepe buiging en daar gingen we. Sowieso veel buigingen hier. Maar echt alleraardigste mensen. Behalve dat we tijdens een tussenstop in Ueno tijdens een drankje bijna opgelicht werden. Drankjes waren ineens dubbel zo duur. En ze zijn hier al dubbel zo duur als in NL.
Prachtig uitzicht vanaf de tower. Goed dat we toch terug zijn gegaan. Het is bijna donker, terug naar t hotel. Bij de metro staat een man met een microfoon om alles in goede banen te leiden inclusief de bijbehorende gebaren. Veilig ‘thuis’ gekomen. Even bijkomen. En dan op zoek naar avondeten. Goed tentje gevonden. Springolls en dumplings zijn het geworden. Mjammie.
