Categorie: Reisverhalen Japan en Thailand

Fietsen door Bangkok

We hebben een lazy day. Vanmiddag om 13 uur worden we verwacht bij de fietsverhuur. Daarvoor duikt M het zwembad even in. Het is warm. Heel warm. Goed fietsweer. Met de taxi gaan we naar het opstappunt. Het is een klere eind weg. We blijken de enigen te zijn. Saen een tweeëntwintiger zal ons begeleiden. Daarnaast fiets er een nieuwe gids mee die het nog moet leren. Dus we gaan met z’n vieren op stap. Eerst de fiets testen. Dikke banden, goede remmen en verschillende versnellingen. Het zadel moet wel wat hoger. En dan in de brandende zon er voor gaan. We hebben trouwens eerst nog uitleg gekregen waar de route langs gaat. We gaan het wel zien! Als snel rijden we door een wat rijkere buurt. Mooie appartementen en het ziet er behoorlijk netjes uit. Maar nog geen paar honderd meter verder zitten we in de sloppen. En wij rijden er dwars doorheen. Het voelt wel wat ongemakkelijk. De mensen groeten ons hartelijk. We fietsen op zondag. Dan schijnt het minder druk te zijn. Jammer is wel dat alles dicht is waar we langs gaan. Zo is er een kleuterschool, die wordt gesteund door het bedrijf van de fietstocht, maar geen kind te zien. De kleermaaksters zijn ook net vrij dus de naaimachines staan er wat verloren bij. Later gaan we langs een Thai-box school iedere dag oefenen ze. Maar nu ff niet :(. De route is qua lengte niet pittig. Maar de smalle paden en soms aan weerskanten water maakt het wat spannend. Als we de rivier met een bootje hebben overgestoken begint het weer om te slaan. Het was dan ook benauwend warm. Het begint te rommelen en ja daar vallen de eerste druppels. Getver. We stoppen om wat water te drinken. Het lijkt ons beter om hier te schuilen. Saen denkt daar anders over en we gaan toch door. De hemel trekt open. We hebben net onze regenjassen aan. En we zijn doornat. Het hoost. R ziet niks meer. We fietsen net over een pad met aan weerskanten water. Het dondert en het bliksemt ook bij R. De lol is er wat af. Met wat aandringen van onze kant, want het onweert ook nog steeds en dat is dan niet echt fijn op een fiets, gaan we toch weer schuilen. Vlakbij een park. We staan er wel tien minuten. Dan lijkt het weer even beter maar niks is minder waar.

M gaat als het bijna droog is een rondje doen met Saen en de stagiaire. We rijden door een park, de vissen worden gevoerd. En dan is het droog. We pikken R op en gaan naar een restaurant. We rijden inmiddels wel door een heel apart gebied van Bangkok. Je hebt er geen idee van dat je in een miljoenenstad fietst. Het is een unieke belevenis. Prachtig. We eten ergens afgelegen. De keuken is weer top. Lekkere Pad Thai. R houdt het voor gezien. Saen regelt een taxi. We gaan met z’n drieën verder. We rijden naar een tempel. De weg is druk. We worden aan alle kanten ingehaald. Gelukkig een korte broek aan en de J-nikes. De modder vliegt je om de oren. Saen leidt ons met allerlei gebaren door de hectiek heen. Het is een komisch gezicht. Er staan twee tempels. Er staat een hele oude zwarte tempel. Een van de oudste in dit deel van de stad. Er is drie keer de bliksem ingeslagen en dan zo zegt het bijgeloof ga je de tempel niet weer opbouwen en zo is er dus een hele nieuwe fleurige en kleurige er naast gebouwd. Alleen op hoogtij dagen mogen mensen er in. En dat is eigenlijk nooit. Alleen de priester komt er in. Binnen in de zwartgeblakerde tempel krijgt M uitleg over Boeddhisme en de goden. Ze mag nog 3x op de gong slaan en een wens doen. Saem laat nog iets moois zien op de gong. Hij wrijft met z’n handen langs een uitstulping van de gong en na een tijdje komen er klanken uit de gong. Kippenvel. Dan moeten we toch wel een keertje weer terug. De hele terugreis houden we t droog en we zijn alweer aardig opgedroogd als we bij de fietsverhuur aankomen. 

Ayutthaya

Vandaag gaat de wekker op tijd. We worden om 7.20 uur opgehaald voor een culturele dagtocht. Vandaag gaan we naar de vroegere hoofdstad van Thailand, Ayutthaya. Het is door verschillende oorlogen compleet verwoest. We zijn benieuwd wat er van over is. Ondanks dat we heel mooi op tijd zijn vertrekken we pas om 8.30 uur richting het Bang Pa-In zomerpaleis. Een paleizen complex wat nog gebruikt wordt door Bhumibol. De huidige koning die al ruim 65 jaar in het koningsschap uitoefent. Het gaat overigens niet goed met de koning. Hij zal een gemis zijn voor de bevolking. Immers zijn portret hangt overal en wie je ook spreekt ze zijn allemaal vol lof over hem. Maar goed wij gaan dus naar het paleis. Het hele gebied is 40 ha groot.

En we hebben maar een uur. Dus dat is racen tegen de klok. Mooi is t! We zijn op tijd weer in de bus voor de stop waarvoor we zijn gekomen Ayutthaya. Inderdaad ruïnes. We vonden het wel wat weg hebben van de Pram Banan in Indonesie. Wij vinden het mooi. Uiteraard gaan we ook naar de boom waar het gezicht van de boeddha in zit. Vlak voor tijd is M bij de bus. Nou ze was te laat. Want iedereen zat al in de bus. Ze kreeg nog net niet op haar donder. Dan gaan we naar de volgende stop. De ruïnes hebben invloeden van de buurlanden van Thailand. Ook deze staan er mooi bij. We zijn op tijd bij de ingang. We gaan nog even het winkeltje in. Worden we er bijna uitgesleurd door de gids. Iedereen zat alweer in de bus. We hadden nog tien minuten! 

Een lekkere douche, massage en eten en we kunnen terugkijken op een fijne dag. 

Ademhalen en weer door. 

Het laatste onderdeel is de terugreis met een schip naar Bangkok. Een mooie grote schuit. We varen op de Chao Prava rivier van Nonthaburi naar Bangkok. Heerlijk eten. We konden boven op t dek zitten. Maar twas was, heel warm. Een prachtige tocht met mooi uitzicht op de oevers van Bangkok. ‘S avonds het gebruikelijke concept :). We gaan eten bij een gezellige locatie. Totdat R de keuken zag. Hier gaan we morgen niet heen 🙂 

Koken BaiPai

De laatste excursie van deze vakantie. Koken. Na al dat heerlijke eten willen we wel weten hoe dat gemaakt wordt dus we hebben ons opgegeven voor een heuse kookles. Maar eerst moeten we er nog komen. Het is altijd ontzettend druk in Bangkok. Maar nu is het echt spits. We zijn zeker een dik uur onderweg. Eenmaal daar worden we hartelijk verwelkomd. We zijn met z’n zevenen. De andere 5 moeten nog komen. 3 amerikanen (een stel die de hele wereld over reist in 6 weken en een kookjuffrouw uit New York) en 2 nieuw-Zeelanders (moeder en zoon). Leuke lui. Het is zeer professioneel opgezet. We krijgen een menu. We maken een voorgerecht, iets met chestnut, pittige kip met cashewnoot en Pad Thai. Maar eerst krijgen we een hele tour door de tuin om ons wat te leren over kruiden. De zoon steekt een heel partje van een of ander iets in z’n mond en staat daarna in de fik. Daarna maken we kokoscrème en kokosmelk. Nu gaan we echt aan de slag. De chef wordt geassisteerd. Het is net een komisch duo. We zitten aan een groot keukenblok. De chef laat ons zien hoe het moet en via een spiegel kijken we in de pannen. We beginnen dus met de chestnut. Mwaw wel aardig. Later maken we het zelf en dit is later ons toetje. En zo wordt ieder gerecht ons eerst voor gedaan, mogen we dat opeten en dan gaan we zelf aan de slag. De kip en de Pad Thai is heerlijk. En die van onszelf smaakte ook best aardig. Als we zelf aan de slag gingen stonden alles apparaten al voor ons aan en als we het op gingen eten werd alles ondertussen weer schoongemaakt. Ik wil thuis ook van zulke kaboutertjes. 

Al met al een hele leuke cursus en wellicht proberen we het thuis ook een keer. 

Tja en dan breken de laatste uren aan. We gaan voor de laatste massage, de laatste saté en dan worden we om 20 uur opgehaald om naar het hotel op t vliegveld te brengen. Morgen is de vlucht om half 8. 

Terug naar Tokio

We worden om 5.30 uur naar het vliegveld gereden. Tis een kwartiertje. We hebben al ingecheckt dus we hoeven alleen de koffers af te geven. Voor we het weten zitten we al in het vliegtuig. Een kleine 6 uur. M dommelt wat. R luistert wat muziek. Helaas is het in Tokio 2 uur later. Omdat we wat vertraging hadden komen we om 16 uur Japanse tijd aan. Voordat we in de trein zitten naar t hotel is het 17 uur. R checkt in voor de vlucht van morgen. Geen beginnen aan gemaakt. Gebeld met de maatschappij. En eindelijk is het dan gelukt. M heeft nog vlug een rondje Narita gedaan maar alles was al dicht dus daar was niet zoveel aan. We gaan eten bij de uren, net als de vorige keer. Weer lekker. Het was wel weer lastig communiceren. We namen yakatori. Die kun je krijgen met: sauce, salt op spicy M vraagt 1 sauce en 1 spicy. Ok, ok zegt de ober. We krijgen 2 salt! T smaakte er wel om. 

Laatste dag

De vlucht gaat om half elf. Dus we hoeven niet zo idioot vroeg eruit. Met de trein weer naar het vliegveld. To zover alles goed. Dan boarding pass uitprinten en koffers afleveren. Dat heeft al met al een dik half uur gekost. Bij zo’n apparaat lukte het niet. Iemand erbij. Nee lukt ook niet. Dan bij de balie. Een staigaire. Ze bleef heel rustig en thank you for waiting zeggen. Maar geen boarding pass. Uiteindelijk wel voor naar Helsinki maar niet voor Helsinki Amsterdam. Een andere mevrouw gaat ons verder helpen. Twee klapstoeltjes erbij. En ja hoor nadat ze naar Finn Air is gerend hebben we de passen. We kunnen gaan. 

Inmiddels zijn we op de helft van de vlucht. De lunch is achter de kiezen. We dommelen wat, we lezen wat, we kijken video. Straks nog even loungen in Helsinki. En zo verstrijken de laatste uurtjes van onze heerlijke vakantie.ç

Heerlijk geslapen in de riante bedden van “the B Kyoto sanjo hotel”. We gaan richting het ontbijt. Miso soep, makreel, rijst maar ook brood en jam is aanwezig. Echt vrolijk van de smaak worden we niet……we zijn ook de enige van het hotel die in de ontbijtruimte zitten. We gaan vandaag met de trein naar de Fushini Inari-taisha tempels. Tenminste dat is de planning. Moeten we eerst wel ontdekken hoe het hier gaat met de metro en trein. Het valt nog niet mee. Het werkt hier net even anders dan in Tokio. Uiteindelijk hebben we een kaartje of eigenlijk 2. Want we hebben een retourtje. We hebben geen metro overzichtskaartje. Dus de ipad aangeslingerd, we hebben immers een data kaartje gekocht en daar staat wel een metro kaartje op. We vinden onze metro en daar gaan we dan op weg naar het centraal station van Kyoto. Bij de uitgang van de metro, inmiddels aangekomen op het centraal station, springen alle bellen op rood en sluiten de poortjes. (Het werkt hier in Japan anders dan bij ons, hier staan de poortjes open tot het moment dat iemand passeert die zijn kaartje niet in de automaat gedaan heeft) We moeten dus bijbetalen. We hadden zomaar een kaartje gegokt. Niet helemaal goed dus. Maar geen probleem, bijbetalen en je kunt door. Vervolgens gaan we richting de treinen, ook hier kom je niet zonder geldig kaartje. Wij hebben een Japan Railpas, die moeten we altijd bij een loket laten zien en dan laten ze ons er door. Zo ook als je het station weer verlaat. Onze trein is makkelijk te vinden En we springen op een nog gereedstaande trein trein naar Nara, deze stopt ook in Inari. Prima dus. Mou nee dus. Want we hebben een soort intercity en voordat we t weten zitten we halverwege Nara. Inari ligt op weg naar Nara waar we morgen heen gaan. M gaat toch maar eens op het bord kijken en toen dus rappoklappo uit de trein. Blijkt dat het eerstvolgende station, toen we in de trein stapten, al Inari was. Wij met een boemeltje terug. 
Wat is het druk daar. En wat warm. Uit elke porie druppelt water. Maar ook wat is het mooi. Honderden rode toegangspoorten (tori’s). Deze tori’s leiden naar de tempels. Er zijn 32.000 tori’s. Die we niet allemaal gezien hebben. Maar we dwalen over de berg Inari en elke keer zien we weer wat moois. We fotograferen er op los. Ook hier kun je geen foto maken zonder mensen. Dat wordt fotoshoppen. Veel dames lopen weer traditionele kledij. We raken er al aan gewend. Een enkele man loopt in een soort Kimono. We lopen langzaam terug naar de trein. Onderweg scoren we een soort bapao. Heerlijk. We zijn niet al te laat terug. M gaat een rondje hardlopen. Wel te gek om hier langs de rivier te lopen. Het geeft je vleugels. Behalve dan dat de weg terug heftig is. De luchtvochtigheid is in Japan behoorlijk hoog. De redelijk gevloerd komt ze aan bij het hotel. Heerlijk douchen en eten.

Vandaag dus naar Nara. Helaas regent het hier. Het regent hier veel. Heel veel. We kennen de weg. We reizen nu via het centraal station van Kyoto om alvast de trein te reserveren naar Osaka. Dat valt nog niet mee. Het station is niet zo groot als Tokio. Maar mag er zeker zijn. Uiteindelijk gevonden en geregeld. Dan weer terug de trein opzoeken. Hij staat er al. We pakken een 4-tje. Want de Hollandse maten hebben dat wel nodig :). Uiteindelijk belanden we toch samen op een bankje. Want het wordt alsmaar drukker naar Nara en dan is het wel wat aso om de plekken bezet te houden. In Nara regent het nog steeds. We verwachten een idyllisch klein plaatsje. Nee dus. Het is een behoorlijke plaats waar het vandaag feest is. Muziek overal. In de trein zaten al jongelui in hun tenue waar ze straks in optreden. Langs de toerist info om ons bij te laten praten. We kopen een buskaart en gaan op pad. Er zijn veel tempels in Nara gelegen aan het Nara park waar 1100 herten lopen die volgestouwd worden met koekjes. Ver is het allemaal niet. 

De bus stopt al snel bij de eerste tempel. Het is gelukkig droog. Wel een modderboel. En de muziek is luid. Ze houden hier van luide muziek. We zien gelijk de herten die schooien om koekjes. Ze ruiken even bij je en als ze niks ruiken lopen ze weer verder. Heb je wel koekjes dan kom je niet meer van ze af. Er wordt dan ook heel wat af gegild. De tempels van Kofuku-ji liggen wat uit elkaar. De pagode is mooi maar door de donkere licht kunnen we helaas geen mooie foto’s maken. We lopen rustig over het terrein. Er is veel te zien. Dan lopen we terug naar de bus om naar de Todai-ji tempel te gaan. Zo’n complex bestaat altijd uit meerdere gebouwen. In dit geval is er zelfs 1 het grootste houten gebouw ter wereld. En daar binnen staat weer het grootste bronzen Boeddhabeeld van Japan en zelfs het grootste ter wereld van Boeddha Vairocana. Het is prachtig. Inmiddels is het droog en dan ziet de wereld er sowieso wat gezelliger uit. We vermaken ons dan ook prima in Nara. Terug in Kyoto is er een complete wolkbreuk. Er is een tyfoon bij Taiwan die deze kant op komt. Volgens mij hebben we daar nu al de regen van. 

We willen allebei wat anders. Met als gevolg dat R een dag gaat treinen naar onder andere de stad Kobe en M zich gaat vermaken in Kyoto. M pakt de trein naar het Gion district waar Geisha’s in het wild lopen. Het Ov is hier wat verwarrend. Er zijn 2 metrolijnen. Wat gewone treinen maar die lijken op metro’s en heel veel bussen. M heeft een kaartje gekocht voor alle vervoersonderdelen zodat je niet voor snikkel staat als je ergens ingaat waar je achteraf toch niet in mocht. Bij de VVV haalt ze nog wat laatste info. Die geisha’s laten zich pas ’s avonds zien. Dus loopt ze naar de Food markt Nishiki Market. Ze is gelijk op stand. Tussen de winkels door van Lois Vutton en Prada loopt ze behangen met rugtas en camera en grote wandelschoenen door het winkelend publiek. De markt is snel gevonden. Het is druk. Veel vis en zoetigheden op de markt. Het is een lust boor het oog. Uiteindelijk was M ook op jacht voor een geishapop. Die is hier niet te vinden. Ze loopt nog een heel groot warenhuis binnen. Een aardige meneer helpt haar op weg. Toen liep ze door de Wedgewood en de royal Copenhagen. Niet echt haar ding. M bedacht dat toen ze uit het station kwam er ook een heleboel mensen de ander kant op liepen wellicht is daar wat te doen. Nou zekers! Dat is het Geishagebied. Heel veel houten huizen hier. Drommen vol met mensen. Tempels naast winkels. Wow prachtig. Dan slaat ze links af waar de straat vd Geisha’s is. Uiteraard zijn die er niet maar er hangt hier een hele mooie sfeer. M ziet een shop en banjert daar zo naar binnen. De mensen zien hier ieniemienie maar de winkels ook. Hohoho hoort ze. De schoenen moeten uit. De winkel is vol met handmate spulletjes en warempel 1 Geishapop. Weinig te kiezen. Ze kan het net betalen maar ze besluit nog even te wachten. Ze knikt en lacht en brabbelt wat en verlaat de aardige kleine mevrouw. Ze loopt verder en komt per ongeluk bij de grootste Zen tempel van Kyoto Kenninji. Wat een rust en een prachtige zen tuin. De plafondschildering met 2 draken is geweldig. 

Met de bus is M vervolgens naar het gouden paleis gegaan. Kinkaku-ji. Bijna een uur in de bus om er te komen. Dan moet je wel bij het juiste station er uit gaan. Dat deed M dus niet. En liep dus als een kip zonder kop verder. Opeens een rood hek. Als wat tempel is heeft een rood hek. Jippie gevonden. Voor de zekerheid nog even nagevraagd. 2 dames die aan het lopen zijn. Maar die helaas geen engels spreken. Maar met handen en voeten en een kaartje komen we er uit. M is dus helemaal verkeerd. Ze lopen met mij mee en willen M naar de tempel brengen. Dan komt opeens bus 12 er aan. Daar zat ze ook in. Vlug weer ingestapt en 2 haltes later eruit! Dan breekt de hemel weer open. Hoosbui! Toch doorgelopen. En wat is die tempel mooi. Ondanks het grauwe weer staat de tempel toch te stralen. Uiteindelijk 2 x het hele tempelcomplex gedaan aangezien er uiteraard mooie foto’s moesten komen. Een uurtje met de bus terug. Inmiddels is R ook terug van zijn reis naar Kobe. 
‘S avonds een lekker hapje in de stad en dan is het morgen tijd om naar Osaka te gaan. 

In de planning stond om met de trein en de bus naar de Mount Fuji te gaan. Echter de bussen reden niet door de week vanaf het station naar de berg. Een alternatief was een busexcursie, kost 150 € pp, Iets wat te duur. Dus we vermaken ons zelf. We gaan langs de keizerlijke familie, maar die liet zich niet zien. Wel een stuk tuin en een mooie brug gezien. We gaan vast op onderzoek uit waar de Shinkansen naar Kyoto vertrekt, zodat we morgen niet te veel hoeven te zoeken. Het station van Tokio Centraal is een groot mierennest, wij hebben nergens ter wereld zo’n groot en druk station gezien. Enne geen zwervers of ook maar een papiertje op de grond. Maar op zich staat het wel duidelijk aangegeven. We kopen een kaartje voor de Yamanote lijn. Dit was een tip van de reisorganisatie. We proberen het via het apparaat maar dat is alleen Japans. En dat lukt toch nog niet. Een aardige voorbijgangster helpt ons verder op weg en bij de ticket office kunnen we er een kopen. Deze Yamanote lijn doet een rondje Tokio. Niet echt een aanrader. Maar wel heerlijk om even gewoon te kunnen zitten. Want de voetjes voelen het wel al dat gewandel. We stappen uit bij Ueno. Een groot station vlak in de buurt van ons hotel. Anders hebben we altijd een metro en dat station is nog dichter bij ons hotel. Maar we willen de boel hier nog even bekijken dus we besluiten naar ons hotel te lopen. Helaas ligt het kaartje van het hotel in het hotel. We moeten het doen met de kaart van heel Tokio waar wel ons hotel op staat maar maar een paar straatnamen. M meent een straat te zien waar we eerder hebben gestaan. R met z’n richtingsgevoel neemt de leiding. De winkels zijn hier wat moderner. De trip is toch wat langer dan we dachten. Op een gegeven moment komen we op een kruispunt waarvan de straten allemaal dezelfde naam hebben. Huh. Dat is toch wel vreemd en waar moeten we nu naar toe. We staan daar wat te dralen. M leest nog eens goed blijken het toch 2 verschillende namen te zijn. Maar de naam die ze in het begin meende te herkennen stond er helemaal niet bij. Dat vertelt ze maar niet aan R. We vragen aan iemand waar het metrostation is zodat we weer een aanknopingspunt hebben. En dan opeens doemt het hotel al op. We zijn er. Vraag niet hoe. Maar tis gelukt.  
‘S avonds aan een Indiaase hap. Heerlijk kip tandoori, kip malakka en een naan brood. We zijn de enigen in dit kleine restaurantje. Er zijn hier duizenden eettentjes. En allemaal even klein. Een paar krukjes en een tafeltje en je kunt je eigen restaurant beginnen. 

Laatste dag Tokio, vandaag nemen we de Shinkansen naar Kyoto. De koffers staan al klaar. We nemen vlug nog wat sinaasappelsap van het “geweldige” ontbijtbuffet van ons hotel Villa Fontaine Ueno. We houden zelf op straat een taxi aan, want het hotel rekent daar ook weer circa 5 euro voor. Een taxi stopt, een jong ogende japanner stapt uit, nadat hij de deuren automatisch heeft geopend. Hij ziet de koffer van M. staan en wil die voor ons in de kofferbak leggen (tis altijd een puzzel hoor om onze beide grote koffers daarin te krijgen) hij puft en steunt en tilt zich een breuk. Toen hij zag dat R. zo’n zelfde koffer had, hield hij het voor gezien, dat moest R maar ff zelf doen, geen probleem hoor, dat zijn we wel gewend. Het past weer eens niet, dus de koffer naast M op de achterbank. We zijn zo bij het station. De chauffeur raakt geen koffer meer aan, maar brabbelt en lacht wat. We gaan weer met dezelfde Yamanote lijn naar het Tokyo centraalstation. We zijn er zo. Maar dan. We willen nog “even” de lunch kopen voor later in de trein. Maar op dit immense station is de supermarkt die we hier gisteren vonden niet zomaar terug te vinden. Maar tis gelukt. De eerste km’s zitten weer in de benen. Bij de JR informatie even gevraagd naar welk perron we moeten. Onze trein staat nl nog niet op het bord. Na wat gesjouw komen we aan op perron 16. We hebben rijtuig 8. Stoel 7 c en d. Op de grond staat aangeven waar de toegangsdeur van rijtuig 8 komt. Wij daar heen. En daar netjes in de rij wachten. Dan komt de trein er aan. Wat een indrukwekkende verschijning met zijn spitse snuit. Inmiddels staat een hele schoonmaakploeg in het blauw en roze in t gelid om hem schoon te maken. 

10 minuten later mogen wij erin. Wat een mooie trein, en zeker onze eerste klas. Tis net een vliegtuig, met heerlijke comfortabele stoelen en geweldige beenruimte. We vertrekken, dan komt er een geüniformeerde dame aan die ons een handendoekje brengt. Voordat zij het rijtuig verlaat buigt ze eerst nog even naar de passagiers. Binnen een mum van tijd zoeven we met zo’n 300 km/uur door Tokio. Het landschap flitst door de kleine raampjes aan ons voorbij. Tussen de 2 eerste klas rijtuigen zit een ruimte waar twee keurige toiletten zitten, twee kamertjes waar we het treinpersoneel zien zitten, twee handenwasruimtes, een afgesloten glazen rookkamer waar 4mensen kunnen staan onder een soort van grote afzuigkap. We genieten van het uitzicht en onze lunch. Zowel de weg als de tijd vliegt voorbij. Voordat we t weten arriveren we in Kyoto. M blijft nog wel met haar goedgevulde broekzakken achter de leuning hangen, krstst zak eraf! Weg broek van een maand oud :(. Met alle koffers in de hand op zoek naar een taxi die ons naar t hotel kan brengen. We vinden hem snel. We gaan in de rij staan. Volgens een Japanees moeten we ergens anders staan. Wij daar heen. Waarom vraagt een andere toerist. Nou zegt M dit is de rij voor toeristen met grote koffers. Vervolgens komt er geen taxi bij ons maar blijven een paar meter verderop staan waar we eerst stonden. Algehele verwarring. Maar we zijn in een taxi gekomen. En wat voor 1. Het was eerst wat een stugge Jappanner maar al snel was t een spraakwaterval. Gelukkig kon R hem goed verstaan. Achterin kwam het geluid niet helemaal door. En M verstaat het Japans/engels wat slechter. Maar we kregen een hele uitleg die de oude man zelf nog het leukst vond want hij lag regelmatig in een deuk. De koffers vond hij veel te zwaar dus die mochten we er zelf uithalen. Lekker hotelletje. Kamer is iets groter dan in Tokio. De bedden zijn veel groter, de badkamer schijnt nog kleiner te kunnen dus dat hebben wij. Alles zit er in inclusief de wc met toeters en bellen. Het is lekker weer. Zowaar schijnt de zon. Over het algemeen is het hier bewolkt, wel warm, met regen. Dus wij erop uit. Heel anders dan Tokio (spreek uit als tohdjio). Drukker lijkt het wel, meer westerlingen. Maar erg gezellig. Overal in de stad restaurantjes, supermarktjes, winkeltjes. Via een tussenstop in t hotel ’s avonds heerlijk tempura gegeten van kip en garnalen. Buikje lekker vol en dan lekker slapen. Op naar morgen!

We hebben het erg naar ons zin in Tokio. We wisten niet goed wat we moesten verwachten maar we zijn aangenaam verrast. Vriendelijke en correcte mensen. Die onverwacht hulp bieden. Als we een beetje verdwaasd om ons heen kijken vragen ze af ze kunnen helpen. Echt leuk. Modieus zijn ze niet echt. Schoolkinderen zijn vaak in uniform, met name de meiden van rond de 16 of 17 die als kleuters gekleed zijn in hun damesmatrozenpakjes, pffff. Aan de tas hangt een of ander pluchen beest. Hun gewone kleding is vaak met rouches. Lange rokken zijn in. Ze hebben zulke mooie figuurtjes maar dan hangt er een hangjurk omheen. Liefst met schoenen die er niet bijpassen. De wc’s. Tja dat is normaal niet echt een gespreksonderwerp.. Maar hier is t dan ook wel bijzonder. De ene keer zit je op 1 met zoveel knoppen alsof je kans maakt met wc en al op te stijgen. Warme wcbril. Muziek erbij. Sproeiers voor alles wat je maar schoon wilt hebben :). Maar ook wc’s met een pot in de grond en dan op je hurken maar. Maar alles is schoon! Toiletten, trein, metrostation, straten enz. Iedere dag ligt er een schone kimono voor ons klaar. We moeten er 2 aan om er in te kunnen. Maar tis wel aardig. 
Maar goed vandaag staat de sensō-ji tempel op t programma. Voordat we hier aan begonnen was R bij de masseur langs geweest. Een verhaal op zich. Maar dat doen we jullie niet aan. De pijnen van het harde bed moesten er uit gemasseerd worden. Dat is half gelukt.
Nu dus echt onderweg naar de tempel. Deze tempel is de oudste en meest beroemde van Tokio. Hij stamt uit 645 en ziet er nog heel gaaf uit. (Ondanks alle natuurgeweld hier). We snappen al helemaal hoe de metro werkt. Dus het kaartje is snel gekocht. De metro in. Het is niet ver dus we zijn er zo. Tjongejonge. We komen de metro uit en we zien zoveel mensen. Nu pas merk je dat hier miljoenen mensen zijn. Het is hier ook veel toeristischer. Jonge mannen staan bij een rijtuigje en roepen iets, tenminste dat nemen we aan, in de trant van prachtige rit. Kom bij mij :). We slaan over. Dan zien we in zo’n rijtuig een bruidspaar zitten. Hoe mooi is dat. We lopen de massa acherna. Je hoeft je niet af te vragen waar je heen moet. Dat is wel duidelijk. Veel schoolkinderen zijn aanwezig. Dan komen we aan waar de eerste toegangspoort. Deze is heel groot. Tientallen mensen staan er bij. Dus heb niet de illusie dat je een foto kunt maken zonder mensen. We lopen op ons gemakje naar de pagode. Je krijgt zoveel indrukken te verwerken. Veel dames zijn in traditionele kledij. Het is geen probleem dat we ze fotograferen. Van de toegangspoort naar de pagode is een straat vol met allemaal stalletjes. Allerlei spullen kun je er kopen. Uiteraard de zwaaiende kat, lampionnen, geisha’s. We kijken onze ogen uit. Er staat een grote pan met wierook. En iedereen wappert die wierook naar zich toe. Wij slaan even af. Dan zijn we bij de pagode. Voor 100 yen mag je met een bus vol stokjes rammelen en dan omkeren en dan komt er een houten stokje uit met een nummer. We vragen een meisje om het nr voor ons aan te wijzen anders zouden we er nu nog staan. Gelukkig heeft M een best fortune nummer getrokken (13). Dus het komt nog wel eens helemaal goed met haar. Dan gaan we genieten van de pagode. Prachtig. Als we terug lopen komen we nog een heel klein hummeltje tegen die net de eerste passen kan zetten in een mooi tenue. We mogen hem op de foto zetten. 

‘S middags brengen we een bezoek aan de Tokio Tower. Een oranje eifel toren. Zowaar schijnt t zonnetje. We gaan er niet op. De buitenkant is mooi zat. 

Dan weer eten bij de mevrouw van de dumplings. Nu lekkere noedels met bbq vlees besteld. Het werd een soepje met noedels met een sneetje vlees. M liet het afweten. We hebben een heerlijke dag gehad. 

Ontbijt is niks. Hamburger! Ei, model flensje, sla, ketchup. Morgen zoeken we wat anders. Het giet! 30 graden bij jullie. En droog. Hier 26 en heel veel water. Paraplu mee richting skytower. Metro snel gevonden. Nu het kaartje nog. Maar geen probleem. Apparaat is ook in t engels. Dus hup daar zijn de kaartjes. Het is een kort ritje. Wel een keer overstappen. Normaal gesproken loop je onder de grond naar de andere lijn. Hier niet. Bovengronds zoek je je wezenloos naar de andere lijn. Toch gelukt. Het is lekker druk bij de skytower. Hij staat dus vet in de mist. Er is een heel winkelcentrum bij. Wij een hapje eten. Heerlijk. En dan verder de stad van 35 miljoen inwoners in. Naar het beroemde plaatje met de zebrapaden. Helemaal aan de andere kant. Helaas was t nog steeds miezerig weer. Dus werd t een korte stop. Nog wel even langs de starbucks waar je een goed zicht hebt op shibuya. Omdat het droog was zijn we toch weer terug gegaan naar de skytower. De marsmuziek staat nog steeds aan. Tis even zoeken naar de entree maar toch ook weer gevonden. De tower is inmiddels uit de mist. In 50 seconden zitten we op 350 meter. Voordat we de lift in mochten ratelde de mevrouwe vd lift nog even een verhaaltje af. Eerst Japans toen engels. Weinig onderscheid. 😄. Diepe buiging en daar gingen we. Sowieso veel buigingen hier. Maar echt alleraardigste mensen. Behalve dat we tijdens een tussenstop in Ueno tijdens een drankje bijna opgelicht werden. Drankjes waren ineens dubbel zo duur. En ze zijn hier al dubbel zo duur als in NL. 
Prachtig uitzicht vanaf de tower. Goed dat we toch terug zijn gegaan. Het is bijna donker, terug naar t hotel. Bij de metro staat een man met een microfoon om alles in goede banen te leiden inclusief de bijbehorende gebaren. Veilig ‘thuis’ gekomen. Even bijkomen. En dan op zoek naar avondeten. Goed tentje gevonden. Springolls en dumplings zijn het geworden. Mjammie. 

Hieperdepiephoera we gaan vandaag weg. De laatste dingetjes nog even doen en dan brengt Romke ons bij het station. Gerna zwaait ons uit. Nog geen 5 minuten later staan we bepakt en bezakt op het station. Bijna vergeten in te checken. Maar t gaat goed. We kunnen blijven zitten tot aan schiphol. Dus we zetelen ons maar lekker in de stoelen. We komen iets later dan gepland aan. Iemand had de trein onder gekotst en die moest nog even schoon gemaakt worden. Op schiphol gelijk de koffers laten sealen en vervolgens af te geven bij de incheckbalie. Want dat scheelt weer gezeul. Dan lekker even bijkomen in een airportlounge, een hapje en een drankje. En dan is t alweer tijd om te boarden. De vlucht met Air France zit vol, maar ze staken in ieder geval eens niet…. . Een charmante fransman zit tussen ons in. Onderweg een broodje humus. M maakt em niet eens open. R verwacht iets lekkers maar komt niet verder dan 1 hap. Jakkebah. Mijn buurman vindt hem heerlijk en wil die van mij ook wel. Geen probleem. In Parijs een hele wandeling naar ons vliegtuig, een Boeing 787 van Japan Airlines. Maar we hebben de tijd. Tijd voor een drankje. Dan gaan we ook hier boarden. Prachtig toestel. Wat een ruimte voor first en business class. Maar ook bij ons is er veel ruimte. We zijn aangenaam verrast. We installeren ons voor de vlucht van 11 en een half uur. Rudy heeft mazzel. Hij zit naast een gezinnetje. Waarvan de dochter wat beperkt is en ze heeft de boel er tijdens de vlucht er ongeveer 4x uitkotst ook tijdens het eten 😟. Het houd je even bezig. De maaltijd is veel en wel aardig van smaak. Tijdens de nacht wil R muziek luisteren. M ligt voor zover mogelijk te slapen. Ze wordt wakker met 3 stewardessen om Rudy heen. Die heeft zich aan het metaal van het hoesje van zijn mp3 gesneden. Dikke snee in de vinger en dat bloed als een rund. Pleisters, verband, schaar alles komt voorbij. Nog net niet vergezeld van een blauw zwaailicht. Vinger werd door de hoofdpiet afgeknepen. Gelukkig hij doet t nog. Hoesje met scherpe metaal, wordt ook van pleisters voorzien zodat hij zich niet weer kan bezeren. Pff na veel goede adviezen en wellicht nog even langs het ziekenhuis gaan, worden we toch weer alleen gelaten. Niet voordat we een drankje hebben gekregen plus de halve voorraad lekkernijen. M gaat weer verder slapen. R doezelt wat. Voor de raampjes zitten geen luikjes maar het glas verkleurd. Heel apart. 2,5 uur voor aankomst gaan de lichten weer aan en krijgen we ontbijt. Ook niks mis mee. Opeens staan 4 stewardessen bij ons. Wat nu dan weer…. Gaan ze ineens zingen.. Owee nee. Ja hoor ter ere van mn verjaardag. Een kaart beschreven door de stewardessen, een JAL vliegtuigje en 2 flesjes bubbels. Wat grappig!