Donderdag 19 oktober
Op naar naar Angkor Wat!! Half 9 zitten we in de tuktuk om naar Angkor Wat gereden te worden. Het is licht bewolkt met een zonnetje. We treffen het dus. We gaan eerst de tickets kopen. Iedereen moet op de foto. Die foto komt op het ticket te staan. Je kunt de tickets dus niet doorverkopen. R komt aan de praat met de toeristenpolitie. Die beunen er wat bij, die agent verkoopt zijn badge voor 5 dollar aan R. Dan gaan we daadwerkelijk naar de tempel. Uren zijn we daar zoet. Wat is het hier prachtig, onze nummer 2 wordt het. Op 1 de Pram Banan, op 2 de Angkor Wat en op 3 de Borobudur. We doen het rustig aan, dat moet ook wel want het is verzengend heet. Som, onze gids, vertelt ons van alles over Angkor Wat en loodst ons door het complex heen. Het is vergeven van de Chinezen. Volgens een andere gids is het overdag Chinatown en ‘s avonds een tempel. De Chinezen zijn over het algemeen nogal aanwezig en zetten werkelijk alles op de foto. Letten alleen maar op zichzelf en lopen zo door jou compositie heen. Inderdaad u voelt hier enige irritatie :). Het laatste shot van ons wordt heel Angkor Wat met de spiegeling in het water. TOP!
Dan gaan we naar Bayon (Angkor Thom). Deze is bekend om de glimlachende gezichten in de tempels. Een prachtig gezicht. Dan gaan we lunchen in een restaurant wat op een klaslokaal lijkt. Maar wat is het lekker. Loempia’s, kip in een curry en varkensvlees gecarameliseerd met rijst. En maar vragen of we meer willen. We laten het ons lekker smaken.
Dan gaan we naar de laatste tempel Ta Prohm waar ook de film Tomb Raider met Lara Croft is opgenomen. De tempels waarin de bomen groeien wordt druk bezocht en zijn inmiddels voorzien met allemaal hekken. Een beetje jammer. Het authentieke is wat weg. Uiteraard blijft het genieten van deze schitterende tempels geven die ons een perfect beeld geeft van de prachtige bouwstijl in de Angkor periode. We zitten nog niet in de tuktuk of het gaat regenen. Behoorlijk hard. Via een toeristische route gaan we terug naar Siem Reap. Daar spoelen we alle zweet en modder weg onder een warme douche. Want het was zeer heet vandaag.
Vrijdag 20 oktober
Wat een prachtige dag hebben we weer achter de rug. Na een heerlijk Aziatisch ontbijt vertrekken we om 8.30 uur in een Amerikaanse legerjeep van bouwjaar 1960. De snelheidsmeter doet het niet meer, het is een automaat en een beetje krakkemikkig. R kruipt naast de chauffeur. We rijden hier overigens weer rechts. Er zijn hier veel ongelukken. De wegen zijn slecht. Er is bijna geen verlichting en koe, kip, brommer, wandelaar, bussen, jeeps alles gebruikt dezelfde weg. We rijden (hobbelen) in dik 2 uur naar Beng Melea. Het is een overweldigende rit. Het duurt even voordat we de stad uit zijn. Trots worden we de highway opgeleid. Bij ons is dit een 80 km weg. Er zijn een paar highway’s. De rest zijn rode wegen. Aan het eind van de dag zijn we dan ook rood van het stof. Het zit tot in je oren.
We bezoeken de mysterieuze 12e eeuwse tempel midden in de jungle in Beng Melea. Deze tempel is bijna geheel overwoekerd door bomen, planten en mossen. Het is echt schitterend. Niet zo toeristisch (op wat schreeuwende Chinezen na. Die hebben hier echt een slechte naam) als Ta Prohm. M vindt het hier veel mooier. We hebben er weer prachtig weer bij, dus we drinken veel water om het vochtpeil weer goed te krijgen. Dan is het tijd om te lunchen. Uiteraard loempia’s, en kip, varken en een groentegerecht met rijst, heerlijk.
Hierna gaan we naar het grootste “drijvende” dorp van Kampong Kleang. Gelegen in het Tonlé Sapmeer. Dit betekent in het Khmer “zoetwaterrivier”, maar er wordt vaak gesproken over “groot meer”.
In de droge tijd is het meer 2590 vierkante kilometer. In de regentijd groeit het naar een oppervlakte van 24.605 vierkante kilometer. Tijdens de droge tijd vloeit water het meer uit via de Tonle Saprivier in de Mekong bij Phnom Penh. Tijdens de regentijd is de waterstand in de Mekong echter zo hoog dat het water vanuit de Mekong via de rivier het Tonlé Sapmeer instroomt. Het meer wordt dan tijdelijk het grootste zoetwatermeer in Zuidoost-Azië. Het meer was overigens het grootste meer van Zuidoost-Azië. Totdat de Chinezen een dam in de Mekong maakten en tot overmaat van ramp heeft Myanmar ook nog een dam in de Mekong gemaakt waardoor er minder water naar de overige landen doorstroomt.
De huizen die we zien in het dorp zijn op hoge (soms wel 10 meter) palen gebouwd. In het droge seizoen kun je hierdoor wandelen maar wij varen dus. Het gebied waar wij varen is het meer nu 1 tot 2 meter diep. De lokale bevolking is nu visser. Straks als het droge seizoen aanbreekt, verhuizen ze hun huizen naar het diepergelegen stuk in het meer en gaan ze de grond verbouwen met rijst en zijn ze boer. Het onderwijs is hier niet al te best. Sommige dorpen hebben een schooltje maar veel meer dan wat lezen en schrijven wordt er niet geleerd. Doorstuderen is er voor deze kinderen al helemaal niet bij. Na ruim een uur varen gaan we weer aan land. De jeep in. Wederom vol verbazing kijkend wat je allemaal tegenkom. Brommers volgeladen met van alles, vergieten, kippen, hooi, boomstammen enzovoort. Je wilt alles wel op de foto zetten maar dat is onmogelijk. We prenten het maar goed in ons hoofd.
En dan begint het te hozen. Er is 1 ruitenwisser, de binnenkant beslaat. Maar we hebben nog een vieze doek liggen. Dus zo maken we het schoon. Voor de achterkant is nog een zeiltje die doen we dicht. Maar uiteindelijk regent het net zo hard binnen als van buiten. Het regenwater druipt via de schakelaars in het dashboard de auto in. R verwacht kortsluiting…… Het doekendak is zo gaar als boter plus vol met gaten dus dat helpt niet echt heel veel. Zo plotseling als de bui er is, houdt de bui ook weer op. Voordat we in het hotel zijn zijn we weer aardig opgedroogd en schijnt de zon weer. We rennen gelijk naar de douche om de viezigheid en plakkerigheid van ons af te spoelen.
Iedere keer als we terug komen in het hotel worden we ontvangen door een heel bataljon aan personeelsleden. Een koeldoekje om ons op te frissen en glaasje water om bij te komen en allemaal vragen wat we gedaan hebben en wat onze plannen zijn. Soms is die aandacht wat te veel. Je kunt niet ongemerkt het hotel binnen. Vanaf de beveiliging tot aan je kamer word je begroet: “welcome home” klinkt het zeker 8 x.
Ze vragen ons steeds van alles…….Wat heb je gedaan? Wat ga je morgen doen? Waar ga je eten?, etc. Vandaag is de kookcursus hè? Klopt. Enz. Het mag een onsje minder 🙂
Zaterdag 21 oktober
Koken! En een lazy dag. Vanmorgen gaan we koken. We hebben beiden niet zo heel veel zin. We zijn de laatste dagen erg druk geweest en de hitte en luchtvochtigheid zijn killing. We staan op met zo’n 30 graden, ‘s middags is het zo’n 35 graden en ‘s avonds koelt het niet echt af. Lang leve de airco. Maar goed koken. We lopen naar de locatie. We komen door pubstreet en little pubstreet. Om de 2 seconden vragen de tuktukdrivers of we een tuktuk willen. En immer is ons antwoord nee. Je kunt hier t-shirts kopen met no tuktuk today en tomorrow. Maar werkelijk als er 6 tuktukdrivers bij elkaar staan vragen ze allemaal of je mee wilt. Desondanks zijn we vet veel te vroeg bij de kookschool. Ze staan de boel nog schoon te maken. We schuiven toch maar aan. We blijken met z’n 6-en te zijn. Alleen die anderen komen maar niet. We gaan dan toch maar naar de markt. Halverwege komen we een Frans stel tegen die ook mee doen. Vlak bij de markt sluiten nog 2 Britse dames aan. De markt is druk, druk heel druk. Alles loopt dwars door elkaar heen. Vis ligt naast vlees, t-shirts en kruiden. De verkoopsters zitten en staan langs hun waar. Op de vis krioelen honderden vliegen en ondertussen worden de schubben er afgehaald. Kortom chaos. De uitleg horen we niet door de luidruchtigheid. We maken flink wat foto’s en gaan weer terug naar de kookschool. We maken loempia’s. Eigenlijk stonden er fresh springrolls op de planning. Maar aangezien we daar niet van houden en we gevraagd of we dit mochten inwisselen voor de fried. Nou dat mocht. We moesten het alleen 16x aanhoren en de anderen moesten dit ook maken :). Het tweede gerecht werd Amok. En het derde gebakken banaan. Eerlijk gezegd vonden we de cursus niet zo beister interessant. Die van Thailand was veel leuker. Maar we hebben wel weer een receptenboek en een diploma :)))).
We lopen terug naar het hotel, scoren wat shirts en gaan lekker van het zwembad genieten.
Zondag 22 oktober
We verlaten Siem Reap en zeggen het hotel good bye. We krijgen een sjaaltje cadeau als geschenkje. Wat lief. We gaan naar Battambang. Onderweg komen we robotcows tegen. Een soort van tractor die de koeien vervangen. Vandaar dat ze dit robotcows noemen.
Hier wordt volop wild geplast. Het was een keer zo grappig. De vader was de bosjes ingedoken bij een busstation. Je kon hem gewoon zien. Zijn zoontje met een luier om deed hem na. Die ging ook staand plassen. Met de luier op zijn enkels liep hij later naast zijn vader.
We komen onderweg een vrachtwagen tegen met levende varkens die allemaal met hun poten omhoog liggen. Niet zo’n prettig gezicht. Een vrolijker gezicht was de auto vol met keukengerei. We gaan niet harder dan 60 km per uur. De weg gaat op zich wel. Maar omdat alles hierover heen gaat kun je niet scheuren. Daarnaast kan het zomaar zijn dat er een stuk is waar geen asfalt is.
Onderweg zien we nog een vrachtwagen die op z’n zij ligt in het rijstveld. Emmer voor emmer wordt de lading overgebracht in een andere vrachtwagen. Het is ongeveer 126 km. Omdat we eerst langs het oorlogsmuseum gaan duurt het ongeveer 4 uren voordat we er zijn. Het oorlogsmuseum staat vol met tanks, mitrailleurs, landmijnen van Russische, Amerikaanse en Chinese makelij. Er is niet zo heel veel informatie over de eigenlijke oorlog. Prinses Diana staat nog op de foto als voorvechtster van het opruimen van de mijnen. Ze wordt hier in Cambodja aanbeden.
‘S middags liggen we in het zwembad. Vaak is het in de middag bewolkt maar vandaag hebben we een heerlijke zonnige dag. Dus we doen rustig aan en genieten van het water en de zon.
Travel - Vlog - Blog 