Overleven met handen en voeten…

Woensdag 24 oktober

De reis naar Ubon Ratchathani is 220 km. Maar omdat het hier toch wat langzamer rijdt dan in Nederland gaan we zonder omwegen richting deze plaats. De zon schijnt, het is steeds zo’n 31/32 graden en vol goede moed gaan we verder. Inmiddels hebben we de ingebouwde navigatiesysteem aan de praat gekregen. We hadden dus helemaal geen TomTom hoeven te huren!!! Deze werkt prima. Onderweg kopen we nog een cd’tje met Thaise muziek. De omgeving is prachtig. Veel rijstvelden, bomen, groen, waterbuffels. Blauwe luchten met witte wolken. Een lust voor het oog. De wegen zijn wel aardig. Omdat het verkeer heel wisselend is (langzame auto’s, scooters, vrachtwagen, kleine tractoren) moet je zeer alert zijn met rijden. En ook het links rijden is even wennen. Richting aangeven zit net aan de andere kant dus de ruitenwissers gaan vaak aan. Maar het went allemaal. O ja we begonnen de dag natuurlijk wel met de auto door de wasstraat. Maar eerst moesten we die vinden. Dan nog onderhandelen over de prijs. Maar voor 100 bath wordt met drieman/vrouw sterk de auto onder handen genomen. In nog geen kwartiertje is hij stof vrij. En dan beginnen we echt met de tweede etappe. R baalt gelijk. M stuurt hem door de achterbuurten (waar de wegen iets wat stoffiger en slechter zijn) dus de fris gelapte auto is van korte duur. Rond een uurtje of drie zijn we in Ubon Ratchathani. Onderweg hebben we nog een Phuang Malai gekocht. Dit is een bloemenkrans die bijna iedere chauffeur aan de achteruitkijkspiegel in de auto hangt. Het is een symbool voor geluk en respect. Bij ieder stoplicht worden deze kransen wel aangeboden. Voor 20 bath heb je er 1. In Ubo Ratchathani slapen we in hotel Laithong Hotel. Een wat gedateerd hotel, waar de airco lucht uitblaast maar geen verkoeling geeft. Ubon Ratchathani is geen wereldplaats we vinden het dan ook niet erg om morgen weer verder te trekken.

Donderdag 25 oktober

Vandaag gaan we naar de Mekong! We hebben een mooie route uitgestippeld. We gaan eerst naar het meest oostelijke puntje waar twee rivieren bij elkaar komen. De zon staat weer strak aan de hemel, zonnebril op en gaan. Het is zo’n dik uur rijden naar Two River Color View Point in Khong Chiam. De Mekong komt hier samen met de Mun river. Het is duidelijk te zien en het is een prachtig gezicht. De ene rivier helder (nou ja in vergelijking met de Mekong), de Mekong is bruin. En wat is het hier warm. Dus langzaam lopen en veel genieten. Maar voordat we hier aankwamen, kwamen we langs Wat Tham Khuha Sawan. Hier staat de grootste gong van het land en het is omringd met allemaal boeddhistische tempels. Echt prachtig. We zijn de enige toerist maar er lopen allemaal Thai rond die komen bidden. Het is een heerlijke plek om rond te lopen en veel indrukken op te doen. Als laatste tussenstop hebben we nog een uitkijkpost bij de Mekong ingelast om daarna door te rijden naar Mukdahan. Bij aankomst in Mukdahan beklimmen (met de lift) we eerst de Ho Kaeo Mukdahan (uitkijktoren). Voordat we een kaartje hebben gekocht en snappen dat de schoenen uit moeten is er veel handen en voeten werk en vooraf gegaan. Over het algemeen spreken ze in de Isaan slecht Engels. Mooi uitzicht over de Mekong, de stad en een heel groot buddhabeeld: Big Buddha op de berg Manorom. Dan naar het hotel. Een heerlijke grote kamer in het Ploy Palace hotel. We gaan eerst zwemmen. Daar hebben we echt zin in. Je wordt toch plakkerig van dit weer. Een beetje afkoelen in het water. Het is een mooi zwembad, de bankjes zijn wat hard maar M ziet toch kans om weg te dommelen. Zo de plakkerigheid is er af, nu de knopen uit het lichaam laten halen. Dat heeft M geweten. Elke spier is onderhanden genomen. En niet al te zachtzinnig. Inmiddels had de masseuse ook nog ruzie met de airco. En in plaats van koelte werd het op een gegeven moment steeds warmer in de kamer. En M had het al zo warm door de stevige massage. De kreukels zijn er ook weer uit. Pfff we zijn er lui van geworden. We hebben niet zo’n zin om buiten de deur te eten en zo’n honger hebben we ook weer niet dus we besluiten om in het hotel te blijven. Eerst gaan we naar beneden. Een dame staat daar te zingen. Het is niet onze muziek en de zaal is ook heel ongezellig. We gaan naar de Sky bar. Nou dat klinkt toch goed, toch. Daar zit een meneer achter de keyboard te zingen. Ook niet heel mooi maar beter dan beneden. We hebben ook gelijk een serveerster aan ons snoer hangen. We gaan strategisch zitten, niet te dicht bij de muziek. Als voorgerecht nemen we loempia’s. En dan zien we wel verder wat we nog nemen. Maar voordat we duidelijk konden maken wat we nu wilden hebben we het met handen en voeten geprobeerd, met Google translate en uiteindelijk kwam een 1 of andere meneer helpen. De loempia’s zijn besteld, de drankjes staan op tafel. Het belooft wat te gaan worden. En dat werd het ook. Want dit was tegelijkertijd ook de karaokebar. De Aziatische gasten die volop aanwezig waren stonden in de rij om mee te mogen doen. Het was niet onze muziek en de oren hielden het ook niet droog. Toen kwamen de loempia’s en hielden wij het zelf ook niet meer droog. Koud en vies. Tenminste wij vonden er niks aan. Vlug betalen en wegwezen!

Vrijdag 26 oktober

Vandaag zijn we ook al weer vroeg uit de veren. We vinden het lekker om een beetje op tijd weg te gaan (8 uur / half 9 in de auto). Dan zijn we rond een uurtje of twee/drie op de plaats van bestemming en kunnen we daar ook nog wat doen. Vandaag rijden we door het natuurpark Phu Pha Yol. Maar we beginnen met een stukje Mekong. We zetten de brug naar Laos op de foto. Lopen een stukje over de boulevard en gaan dan met de tocht van een kleine 300 km beginnen. R begint met rijden maar als de weg wat rustiger is gaat M rijden. M zit achter het stuur en de eerste meters zijn vol bochten en diepe kuilen. Het begint eentonig te worden maar het is weer prachtig. Het landschap is hier heel anders. Veel heuvelachtiger, andere bomen/vegetatie. Het is een mooie weg maar met heel veel kronkels. En door al het verkeer maakt het een heel avontuur. Je zit niet echt relaxt achter het stuur, je ogen en oren moeten goed open staan. We rijden naar Khon Kaen, de provinciehoofdstad. Hier zullen we in het mooiste hotel Pullman Khon Kaen Raja Orchid slapen tijdens onze vakantie. We zijn dus zeer benieuwd. WOW het is geweldig. De lobby, je komt ogen te kort. En wat een heerlijke grote kamer en een lekker bed. Een badkamer waar je u tegen zegt. We gaan eerst weer zwemmen. Nu geen harde banken maar heerlijke ligbedjes en hele grote badhanddoeken. Heerlijk!!!

Om het hotel heen liggen allemaal barretjes en restaurantjes. Het feest kan beginnen :-).