In de planning stond om met de trein en de bus naar de Mount Fuji te gaan. Echter de bussen reden niet door de week vanaf het station naar de berg. Een alternatief was een busexcursie, kost 150 € pp, Iets wat te duur. Dus we vermaken ons zelf. We gaan langs de keizerlijke familie, maar die liet zich niet zien. Wel een stuk tuin en een mooie brug gezien. We gaan vast op onderzoek uit waar de Shinkansen naar Kyoto vertrekt, zodat we morgen niet te veel hoeven te zoeken. Het station van Tokio Centraal is een groot mierennest, wij hebben nergens ter wereld zo’n groot en druk station gezien. Enne geen zwervers of ook maar een papiertje op de grond. Maar op zich staat het wel duidelijk aangegeven. We kopen een kaartje voor de Yamanote lijn. Dit was een tip van de reisorganisatie. We proberen het via het apparaat maar dat is alleen Japans. En dat lukt toch nog niet. Een aardige voorbijgangster helpt ons verder op weg en bij de ticket office kunnen we er een kopen. Deze Yamanote lijn doet een rondje Tokio. Niet echt een aanrader. Maar wel heerlijk om even gewoon te kunnen zitten. Want de voetjes voelen het wel al dat gewandel. We stappen uit bij Ueno. Een groot station vlak in de buurt van ons hotel. Anders hebben we altijd een metro en dat station is nog dichter bij ons hotel. Maar we willen de boel hier nog even bekijken dus we besluiten naar ons hotel te lopen. Helaas ligt het kaartje van het hotel in het hotel. We moeten het doen met de kaart van heel Tokio waar wel ons hotel op staat maar maar een paar straatnamen. M meent een straat te zien waar we eerder hebben gestaan. R met z’n richtingsgevoel neemt de leiding. De winkels zijn hier wat moderner. De trip is toch wat langer dan we dachten. Op een gegeven moment komen we op een kruispunt waarvan de straten allemaal dezelfde naam hebben. Huh. Dat is toch wel vreemd en waar moeten we nu naar toe. We staan daar wat te dralen. M leest nog eens goed blijken het toch 2 verschillende namen te zijn. Maar de naam die ze in het begin meende te herkennen stond er helemaal niet bij. Dat vertelt ze maar niet aan R. We vragen aan iemand waar het metrostation is zodat we weer een aanknopingspunt hebben. En dan opeens doemt het hotel al op. We zijn er. Vraag niet hoe. Maar tis gelukt.
‘S avonds aan een Indiaase hap. Heerlijk kip tandoori, kip malakka en een naan brood. We zijn de enigen in dit kleine restaurantje. Er zijn hier duizenden eettentjes. En allemaal even klein. Een paar krukjes en een tafeltje en je kunt je eigen restaurant beginnen.
Laatste dag Tokio, vandaag nemen we de Shinkansen naar Kyoto. De koffers staan al klaar. We nemen vlug nog wat sinaasappelsap van het “geweldige” ontbijtbuffet van ons hotel Villa Fontaine Ueno. We houden zelf op straat een taxi aan, want het hotel rekent daar ook weer circa 5 euro voor. Een taxi stopt, een jong ogende japanner stapt uit, nadat hij de deuren automatisch heeft geopend. Hij ziet de koffer van M. staan en wil die voor ons in de kofferbak leggen (tis altijd een puzzel hoor om onze beide grote koffers daarin te krijgen) hij puft en steunt en tilt zich een breuk. Toen hij zag dat R. zo’n zelfde koffer had, hield hij het voor gezien, dat moest R maar ff zelf doen, geen probleem hoor, dat zijn we wel gewend. Het past weer eens niet, dus de koffer naast M op de achterbank. We zijn zo bij het station. De chauffeur raakt geen koffer meer aan, maar brabbelt en lacht wat. We gaan weer met dezelfde Yamanote lijn naar het Tokyo centraalstation. We zijn er zo. Maar dan. We willen nog “even” de lunch kopen voor later in de trein. Maar op dit immense station is de supermarkt die we hier gisteren vonden niet zomaar terug te vinden. Maar tis gelukt. De eerste km’s zitten weer in de benen. Bij de JR informatie even gevraagd naar welk perron we moeten. Onze trein staat nl nog niet op het bord. Na wat gesjouw komen we aan op perron 16. We hebben rijtuig 8. Stoel 7 c en d. Op de grond staat aangeven waar de toegangsdeur van rijtuig 8 komt. Wij daar heen. En daar netjes in de rij wachten. Dan komt de trein er aan. Wat een indrukwekkende verschijning met zijn spitse snuit. Inmiddels staat een hele schoonmaakploeg in het blauw en roze in t gelid om hem schoon te maken.
10 minuten later mogen wij erin. Wat een mooie trein, en zeker onze eerste klas. Tis net een vliegtuig, met heerlijke comfortabele stoelen en geweldige beenruimte. We vertrekken, dan komt er een geüniformeerde dame aan die ons een handendoekje brengt. Voordat zij het rijtuig verlaat buigt ze eerst nog even naar de passagiers. Binnen een mum van tijd zoeven we met zo’n 300 km/uur door Tokio. Het landschap flitst door de kleine raampjes aan ons voorbij. Tussen de 2 eerste klas rijtuigen zit een ruimte waar twee keurige toiletten zitten, twee kamertjes waar we het treinpersoneel zien zitten, twee handenwasruimtes, een afgesloten glazen rookkamer waar 4mensen kunnen staan onder een soort van grote afzuigkap. We genieten van het uitzicht en onze lunch. Zowel de weg als de tijd vliegt voorbij. Voordat we t weten arriveren we in Kyoto. M blijft nog wel met haar goedgevulde broekzakken achter de leuning hangen, krstst zak eraf! Weg broek van een maand oud :(. Met alle koffers in de hand op zoek naar een taxi die ons naar t hotel kan brengen. We vinden hem snel. We gaan in de rij staan. Volgens een Japanees moeten we ergens anders staan. Wij daar heen. Waarom vraagt een andere toerist. Nou zegt M dit is de rij voor toeristen met grote koffers. Vervolgens komt er geen taxi bij ons maar blijven een paar meter verderop staan waar we eerst stonden. Algehele verwarring. Maar we zijn in een taxi gekomen. En wat voor 1. Het was eerst wat een stugge Jappanner maar al snel was t een spraakwaterval. Gelukkig kon R hem goed verstaan. Achterin kwam het geluid niet helemaal door. En M verstaat het Japans/engels wat slechter. Maar we kregen een hele uitleg die de oude man zelf nog het leukst vond want hij lag regelmatig in een deuk. De koffers vond hij veel te zwaar dus die mochten we er zelf uithalen. Lekker hotelletje. Kamer is iets groter dan in Tokio. De bedden zijn veel groter, de badkamer schijnt nog kleiner te kunnen dus dat hebben wij. Alles zit er in inclusief de wc met toeters en bellen. Het is lekker weer. Zowaar schijnt de zon. Over het algemeen is het hier bewolkt, wel warm, met regen. Dus wij erop uit. Heel anders dan Tokio (spreek uit als tohdjio). Drukker lijkt het wel, meer westerlingen. Maar erg gezellig. Overal in de stad restaurantjes, supermarktjes, winkeltjes. Via een tussenstop in t hotel ’s avonds heerlijk tempura gegeten van kip en garnalen. Buikje lekker vol en dan lekker slapen. Op naar morgen!
Travel - Vlog - Blog 