We beginnen goed. Dit is 2e keer dat we beginnen met het verslag. In de lobby van ons hotel in Medan waren we druk bezig het verslag te maken. Tja één verkeerde druk op de knop en weg is alles! Pfff nou ja vol goed moed 2e poging. Deze dag wordt een lange dag. Met veel, heel veel auto rijden. Maar eerst nog even over gisteravond. Wat we gisteren al vertelde ging het regenen heel veel regenen. 3 uur lang hoosbuien maar gelukkig veranderde dat in 3 uur gewoon regenen. We zaten net bij het restaurantje matahari wat te drinken toen de hemel losbarstte. We zouden eerst ergens anders gaan eten, maar dat hebben we daar ook maar gedaan. Was weer goed ;-). maar na zoveel regen begon het toch wel koud te worden. Marianne kreeg al een dekentje aangeboden en een kop warme thee. Hartelijke mensen zijn het hier. We hebben nog een hele tijd met de eigenaars gesproken. Ze zijn zeer geïnteresseerd in ons en wij in hun! Marianne had nog twee plastic zakken gevraagd en heeft die om haar schoenen gedaan en Rudy op zijn slippers naar huis getoffeld. De boot van 7.45 uur genomen naar het vaste land. Eerst nog het halve eiland opgepikt om een uurtje later aan de andere kant aan te komen. Sebaan (chauffeur) stond ons daar op te wachten. Koffers inladen en wegwezen. Al snel kwamen we weer apen tegen (dat was ook op de heenweg). Die apen weten al helemaal dat de auto’s eten betekend. Dus vanuit de jungle komen ze richting de weg. Voor ons natuurlijk wel een mooi gezicht! Via rubber- en koffieplantages richting Medan. Zo nu en dan nog zicht op Samosir en het Tobameer. In dit gebied eten ze naast varkens ook hond. Maar omdat nu pontificaal op je restaurant te zetten in een gebied waar ook Moslims wonen, vinden ze hier toch wel wat ver gaan. Dus daar hebben ze wat op gevonden. Codetaal! B 1 = hond. B2 = varken. Hoe dichter we de stad kwam hoe drukker het weer werd. Dus links en rechts vlogen de auto’s, becak’s, nou ja gewoon alles wat beweegt ons voorbij. Aan het eind van de middag kwamen we in het pittoreske Bukit Lawang aan. Over een hangbrug, waar 4 mensen per keer op mogen (hoe zit dat dan met de koffers????) wiebelen we naar de andere kant. Je moet niet vlak achter elkaar lopen want anders word je zo gelanceerd in de rivier, want het dunne touwtje dat de reling is gaat je niet houden ;-). Onze ecolodge is een echte ecolodge. De tjitjaks heten ons warm welkom, de klamboe hangt al uitnodigend boven het bed. En de douche, wc en wastafel ligt in de naast gelegen privé-tuintje. Alles kan daar dus frank en vrij rondlopen: je voelt je nooit alleen haha. Na het inchecken hebben we kennis gemaakt met Ruslan die van het nationale park is waar het oerang-oetan rehabilitatiecentrum in ligt. Morgen gaan we daar nl naar toe. Nou ja eigenlijk niet want we hebben gekozen om een trekking te doen! Ik (Marianne) zie daar al erg naar uit. Maar eerst de avond en de nacht doorkomen… De avond was gezellig! Alhoewel het niet druk was in Bukit Lawang. Marianne alweer een eettentje had geroggeld, maar daar wilde Rudy dood niet liggen haha. We zijn bij een alleraardigste jonge vrouw beland met haar eigen winkeltje. Met handen en voeten wilden we van alles van elkaar weten en leerden we onderwijl ook nog wat Indonesische woorden. Gezellig. Tja dan het laatste avontuur…nu ja voor Rudy dan. Hij speelde weer even politieagentje. Met grote ogen hield hij alle ongedierte in de gaten en regelmatig ging de knijpkat aan om ongenode gasten er uit te jagen. Marianne heeft dus aardig geslapen.. Haar dappere kerel heel wat minder!
Wat was dit een leuke dag! Half acht stonden we in ons trekkingstenue voor de neus van Ruslan. Gelijk maar op pad. Ruslan was trouwens ook de gids van Floortje Dessing, toen zij hier was voor haar programma. Direct een stevige klim naar boven de jungle in. Het is hier lekker warm, we zijn weer terug in de tropen, zeker 10 graden warmer dan op Samosir. Dus het (luie) zweet was zo er uit. Over smalle paadjes, glibberig, tussen de lianen door en de doornstruiken was het ook een echte trekking. Maar wat hebben we veel geluk gehad. We waren nog maar net op pad of we kwamen de funky monkey tegen. Niet één…nee een hele groep. Dus kijken, genieten en foto’s maken. Daarna weer zo nu en dan glijdend een pad banen door de jungle. Al ras kwamen we de volgende groep apen tegen… Nu weten we even de naam niet meer… Maar gelukkig hebben we de foto’s nog. Toen kwam het bericht dat de oerang-oetans gesignaleerd waren. Dus wij nog sneller en vol adrenaline door het bos heen. En ja hoor … Hoog in de boom zat een oranjeharig geval. Oerang-oetans bevinden zich op Sumtara hoog in de bomen, dit omdat ze bang zijn aangevallen te worden door de tijgers. Op Borneo leven deze apen veelal op de grond. Knipknipknip…..gelijk tig foto’s gemaakt. Volgens Ruslan moest Marianne wat geduld hebben. Maar ja dat is niet haar sterkste punt. Dus ze vloog wat heen en weer. Totdat moeder aap naar beneden kwam… En zij natuurlijk niet aanwezig was. Ze kon wel janken! maar niet getreurd…want echt.. Als je geduld hebt dan komen ze…. Dus toen helemaal los gegaan. Volgens Rudy was Marianne compleet in extase! Echt zo geweldig mooi om die beesten in hun eigen habitat te zien en dan zo dichtbij, kicken! Rudy had ook nog een kippevel moment. Hij mocht stukjes banaan aan de oerang-oetan-jong geven die voorzichtig naar beneden geklommen was onder het toeziend oog van moederaap. Super moment! Na een mooie poos en honderden foto’s later verlieten we de 2 moeder oerang-oetans met hun 2 jongen. We liepen nog even stevig door om daar weer een moeder met jong te spotten. Dit was wel uitzonderlijk. We hebben dan ook dubbel en dwars genoten. Na een frisse douche – want o ja, hier is GEEN warm water – lekker opgeknapt. Nog even wat gedronken en toen in de auto terug naar Medan. Onderweg zijn we nog bij een bruiloft geweest. Een collega van Sebaan en Jongres gaat trouwen. We voelden ons wel enigszins bezwaard, we zagen er nu niet echt feestelijk uit. Korte broek, hempje en onze Jezus-nikes. Niet echt een feestelijke uitdossing. Maar wat was het leuk! We waren DE bezienswaardigheid van de bruiloft. Er is eten voor een weeshuis. De bruiloft duurt van 9.00 uur tot 21.00 uur. Gedurende de dag komen zo’n 500 gasten. Die wat komen eten, wat kletsen en dan weer gaan. Nou wij hebben ook wat gegeten, foto’s gemaakt en op de foto gekomen. Een mevrouw die zwanger is wilde graag met ons op de foto…zij hoopt dat het kindje het dan net zo goed krijgt als wij. Eerst 1 foto, toen nog een foto, weer andere mensen erbij… En alle andere gasten maar kijken! Dit hadden we gisteren ook. We waren bij het uitkijkpunt van het laatste stukje tobameer. Wij liepen daar wat rond, toen een groepje jonge mensen graag met ons op de foto wilden… En maar giechelen. Wij steken een kop boven hun uit. Wel grapsig.
Maar goed het bruidspaar ziet er prachtig uit, want die kwam even later bij de gasten zitten. Ze zitten op een verhoogd plateau, wat feestelijk met bloemen en kleuren is opgemaakt. De gasten zitten daarvoor op plastic stoeltjes en daar weer omheen staat allemaal eten in vitrines waar meisjes achter staan die het voor je opscheppen. Echt hele maaltijden. De feestelijkheden zijn bij het huis van de ouders van het bruidspaar. Voor het huis staat dus alles opgesteld. Ook een hele muziektent. Nou dat was ook weer hilarisch. Toen we aankwamen was daar één of andere meneer aan ‘t zingen. Maar niet toen wij aan de nasi puti met beef rendang zaten begon een ladyboy vals te zingen. Die had als snel Rudy op de korrel. Met verleidelijke bewegingen en uitbundig gezang kreeg Rudy een loflied toegezongen (uiteraard vals). Nadat we het eten op hadden, op de foto waren geweest met de gasten namen we afscheid. Selamat behagia. Gefeliciteerd. En Marianne was weg. Te vroeg! Uiteraard moest er ook nog een staatsieportret met het bruidspaar gemaakt worden. Eerst alleenstaand het bruidspaar en toen met zo ongeveer alle familieleden. Mooie ervaring! Daarna toch echt maar richting Medan. Eerst nog langs Garuda om alvast onze zitplaatsen te reserveren en toen echt naar ons hotel, met dat heerlijke bed en die lekkere regendouche. Uitrusten voor de volgende reisdag naar het eiland Java.
Travel - Vlog - Blog 