Wanneer: 24 februari 2023
Met: Corine
Aantal km: 19 km ANWB bordjes gemarkeerd
Startpunt: Parkeerplaats Veluwetransferium Nunspeet.
In dit gebied hebben we al vaker gewandeld. Dit is de eerste keer dat we in Nunspeet starten. Bij de uitkijktoren. We zouden ook starten op de uitkijktoren maar uiteindelijk toch maar op de begane grond gestart. Zoals gewoonlijk ben ik op tijd en zoek alvast het eerste ANWB bord. Deze staat dicht bij het bezoekerscentrum. Helaas ook geen tijd om daar even te sneupen. Het is wisselvallig weer. De regenjas is mee. Het is ook fris. En dus wat doe je. Een dikke of een iets dunnere jas aan. Toch maar voor dat laatste gekozen. Immers je wandelt je wel warm. Dan is Corine er ook. Gelijk maar op pad. We zetten de pas in. En lopen door het bos. De bordjes staan duidelijk aangegeven. Tot we bij de Elspeterweg uitkomen. En we even de bordjes missen. We steken de drukke weg over. Maar zien daar ook niks. Dan weer terug en dwalen eventjes tot we bij de rotonde een bord zien. Over de snelweg heen. En dan weer oversteken om het bos in te duiken. We lopen al snel over het stuifzandgebied. Het is pittig hoor. Het zand is rul. Ik zoek zoveel mogelijk de ietswat hardere ondergrond maar dat is er niet veel. Het is wel prachtig! Ik merk dat het zand (ik heb lage wandelschoenen) al in mijn schoenen komt. En het gaat schuren achter op mijn hak. Later blijkt er dan ook een knots van een blaar te zitten.
Na een km of 9 stuiten we op een bankje en eten onze lunch. Opeens een geluid van een helikopter. Geen idee welk soort het is, ik noem het maar Hawk. Zo intens. Je hoort het geluid maar ziet nog niks. Dan vliegt hij heel laag over. De zon komt er wat bij. Het is een aparte belevenis. Inmiddels schijnt de zon heel even volop op het stuifzand. Het is een schitterend gezicht. De wereld ziet er toch wel anders uit met het zonnetje.
Hulshorsterzand (info natuurmonumenten)
Een unieke plek in de Leuvenumse bossen is het Hulshorsterzand. Een open stuifzandgebied, met heide en een rondtrekkende schaapskudde. Het gebied zag er heel anders uit toen Natuurmonumenten het ruim 100 jaar geleden kocht. Het stuifzand was helemaal dichtgegroeid met naaldbomen. Die waren hier ooit aangeplant, omdat mensen al dat stuivende zand vroeger maar lastig vonden. Men plantte er bomen op en het zand stuift niet meer. Maar daarmee verdwenen veel dieren en planten die thuishoren op open stuifzand.
Terugkeer van soorten op het Hulshorsterzand
Natuurmonumenten heeft de laatste jaren hard gewerkt om het zand wƩl weer te laten stuiven. Om de planten en dieren terug te krijgen die hier vroeger leefden Ʃn omdat stuifzandgebieden zeldzaam zijn geworden in Noordwest-Europa. En met succes! Er zijn heel veel dieren teruggekeerd. Zo broeden er drie keer zoveel paartjes van de zeldzame nachtzwaluw. En er vliegen nu twee keer zoveel soorten bijen op het Hulshorsterzand.
Na de lunch
Inmiddels lopen we op het zelfde gebied als de Leuvenumse beekroute. We herkennen het inmiddels. We lopen het bos uit en komen bij de parkeerplaats uit wat waar we starten bij de Leuvenumse beekroute. We lopen een stuk over het asfalt. En dan gaat het mis. We missen ergens een bordje. We lopen weer terug en maar weer verder. Maar we zien geen bordje meer. We zijn te ver doorgelopen. We staan bij landgoed Hulshorst. Op de oudeweg is het bij ons misgegaan. Dan maar op google maps verder. En waarempel met wat kunst en vliegwerk pakken we de route weer op. Deze kant van de route is minder mooi. Meer asfaltwegen (komt misschien ook dat we verkeerd liepen). Het laatste stuk was weer mooi. Omdat de blaar inmiddels kolossaal is geworden en het hier heuvelachtig is, is het een pijnlijk einde. Uiteindelijk een mooie afwisselende route in afwisselend weer. Want de regenjas is regelmatig uit de tas gekomen.
Travel - Vlog - Blog 