(Kyoto) Wat een klote weer. Het regent, regent, regent. Echt niet leuk meer. Zodra het wat minder regent vertrekken we met onze koffers naar de metro. Dit om naar Kyoto centraalstation te gaan om daar de trein te pakken naar Osaka centraalstation. Het is druk op het centraalstation, maar niet zo druk als in het weekend. We veroveren een plaatsje in de lokale trein richting Osaka. Het is maar een korte rit. In een half uur zijn we in Osaka. Een totaal andere stad dan Kyoto. Er zijn hier heel veel wolkenkrabbers, net zoals Tokio. In Kyoto is het veel meer laagbouw. In Osaka komt het ook met bakken water uit de hemel. Daarbij waait het ook gruwelijk hard, er is een tyfoon onderweg hadden we gehoord. We besluiten een taxi te nemen naar het hotel. De koffers gaan overdwars in de kofferbak met een touwtje aan de trekhaak. Nu maar hopen dat de koffers waterdicht zijn. Halverwege checkt de chaffeur toch nog even of alles wel goed zit. Bij het stoplicht stapt ie uit. Waait bijna weg. Gordel hangt buiten de deur. Woesjj de paraplu bijna dubbel en hij is zeiknat. Maar wat een service. Dan gaan we verder. Het is druk. Hij laat ons uit een paar meter voor het Business hotel Nissei. Waar zijn we beland…… Maar hij neemt ons mee en levert ons netjes af. Niet te geloven. Dit is de “ruimste” kamer die we tot nu toe hebben gehad. De badkamer is het kleinst tot nu toe. Ongelooflijk wat binnen 1×1 past. We trekken er toch maar op uit. We zitten in een buurt wat lijkt op het oude Las Vegas. Heel veel gokhallen met slotmachines. Muziek staat overal kei hard. Veel eetgelegenheden, winkels, en…….neonlicht. Overal neonlicht. We gaan eerst even wat eten. Tenten genoeg hier. Kiezen we er net 1 uit waar het eten goed is maar je blijft plakken aan de grond van de vettigheid. Niet aan denken, gewoon dooreten. We nemen de trein, de Osaka Loop. Om zo wat meer te zien van Osaka. Wat moet je anders in weer en wind. Veel is t niet. Later pakken we de trein richting Kobe. De stad die in 1995 zo ernstig getroffen is door een grote aardbeving, die koste bijna 6500 mensen het leven. Het is een mooie route zo langs de kust. We rijden nog even door naar Akashi. De route voert langs de kust tijdens zonsondergang (voor wat daar van te zien is) Het is inmiddels 6 uur geworden en het lijkt droog te zijn. Nu maar hopen dat dat zo blijft! Later zien we dat de Tyfoon Malakas voor heel wat wind en regen zorgt in Japan. Hopelijk hebben we het ergste gehad. (Osaka). Het is droog. Niet te hard juichen voordat het weer met bakken uit de lucht komt. We gaan naar het kasteel van Osaka. Iedere stad heeft wel een kasteel. Maar deze moet je natuurlijk ook gezien hebben. Het is nog een behoorlijke tippel vanaf het station. Maar tis droog je hoort ons niet klagen. Wel gelijk een beetje benauwd. Maar we klagen niet! Het kasteel ligt er mooi bij. Het is er lekker druk. Sommige Japanners verkleden zich om met middeleeuwse klederdracht op de foto te gaan. Voor ons leuk om te zien. Later die middag gaan we naar de Umeda Sky Building. Twee hoge gebouwen dmv een brug aan elkaar. We zoeven met de lift naar boven. Ons hart zit in de keel. De lift hangt nl aan het gebouw en opeens zie je de hele wereld voorbij flitsen. Oeps. Wel gaaf maar even slikken. Je hebt een fantastisch overzicht van Osaka. Ze zijn hier gek op reuzenrad. We zien er wel 3. Als toetje nemen we de trein naar Kanzai vliegveld. Deze ligt midden in het water. Helaas kunnen we de vliegtuigen niet zien stijgen en landen. Toch een mooi tochtje. We gaan met de Namba Express trein terug. Het is een heel futuristische donkerblauwe verschijning. We hebben bijna alle soorten die hier zijn gehad! R laat nog even zien dat ook deze stoelen kunnen draaien en demonstreert dat met de stoelen voor ons. Ojee er zat iemand in de stoel. Die keek verschrikt om. R draait hem vlug weer retour! ‘S avonds een leuk Japans restaurantje gevonden. Yakatori en noedels. We zijn er nog niet zat van.
(Osaka) En ja hoor het is nog steeds droog. We racen met onze grote koffers naar de metro. Je moet hier vervolgens door het Namba winkelcentrum, dit is een van de grootste ondergrondse winkelcentra ter wereld. Echt een doolhof!!!! Maar je loopt hier wel droog. Tip: ga hier niet heen als er tyfoons zijn. Je regent hier compleet weg in dit land. Als volleerde treinreizigers nemen de metro en stappen in het station Shin-Osaka over op de Shinkansen richting Okayama. Bijna de hele coupe voor onszelf. We zien niet zo heel veel. We rijden veel door tunnels. En als we dan boven de grond komen, je raad het al. Regen. Tot aan Okayama toe. Het hotel Okayama Koraku is niet ver. Maar ver genoeg om zeiknat te worden. We worden wel verwelkomt met een handdoekje :). Na het omkleden is het droog. Het is een prachtig hotel met een voor Japanse begrippen grote luxe hotelkamer. We gaan naar Okayama castle (ik zei toch …iedere plaats heeft er 1). Onderweg komen we honderden winkels tegen. Ze zijn gek van winkelen. Inmiddels ziet hier de gemiddelde Japanner er al heel wat modieuzer uit dan in Tokio. Het kasteel ligt hier om de hoek. In de 2e wereld oorlog is ie plat gebombardeerd. In 1966 is ie opgebouwd. Nu met lift :). De buitenkant is mooi. Van binnen is het een soort tentoonstelling, maar niet zoveel soeps. Je kunt je wel weer verkleden. 🙂 dan lopen we over de brug naar de tuin. Die is heel groen (jaja die regen he). Ruim opgezet en heel mooi. Vanavond lekker aan de yakatori. Stokjes met gegrild varkensvlees en kip. Heel vervelend. Eerste nog even van kamer gewisseld. Hier lekte wat en je werd gek van het getik. Ze hebben even gekeken maar in een mum van tijd zaten we in een andere kamer.
(Okayama) Het is mooi weer! We trekken er vroeg op uit. We hebben gisteravond besloten naar de kust te gaan. Matsue wordt het. We kunnen met onze railpas daar gratis naar toe! We rijden door de bergen en zien veel van het landschap. Veel bergen en rivieren. Je krijgt beter een indruk hoe ze hier leven. Matsue staat bekend om z’n zonsondergang. Nu zullen we die niet zien want zo lang blijven we nu ook weer niet. Ze hebben een hop on/hop off bus. We hopen alles van Matsue mee te kunnen pikken. We gaan eerst naar de toerist information. Die is er trouwens in iedere stad en ze zijn altijd allervriendelijkst. En ze willen graag weten waar je vandaag komt. Nu wil je t niet geloven maar daar stond een Hollander. Die ons dan ook goed de weg heeft gewezen. We pakken de bus. Een hele schattige bus. Een echte toeristen bus. We stappen bij het kasteel (!) uit. Weer een mooie. En ja nu een blauwe achtergrond. Dus niet. Want er kwam net een donkere wolk aan :(. Lopend via mooie paadjes, bruggetjes, dikke spinnen komen we langs houten samoeraihuisjes. Prachtig om te zien. De tijd vliegt voorbij. Voor we er erg in hebben moeten we terug. De hopp on bus rijdt een kringetje waar de school kinderen driftig gebruik van maken. We zijn een bezienswaardigheid. Eerst nog even naar de wc en dan vlug de trein in en terug naar Okayama. De wc. Het blijft toch een verhaal. Zodra je richting het zitgedeelte gaat vd wc. Gaat het fluiten. Of zoemen of grommen. In ieder geval geluid zodat de ander je niet hoort! De poortjes, ook daar hadden we t eerder over, staan altijd open. Je denkt dan kun je zo doorlopen. Fout. Dan gaan de poorten dicht en gaat er een luchtalarm. Dat je t even weet.
Maar goed wij dus terug. Heerlijke dag gehad. Tja en dan weer eten. Gisteravond hadden we al een druk restaurant gezien. Dat wordt em voor vanavond. Het hangt er met de benen buiten. Engels was een probleem. Lange tafels iedereen schuift bij elkaar aan. We willen graag aan de bar. Tis een beetje gedoe. M is er klaar mee. Kom op ergens anders heen. Ineens een grote amerikaan. We moesten mee, we konden eerst wel ergens gaan zitten om vervolgens naar de bar te gaan. We gaan met hem mee. Het is daar een vrolijke chaos. Trang, een Vietnamese, gaat ons helpen. Maar we willen eerst drinken en dan straks aan de bar eten. Ze wil de hele kaart voorlezen, maar tis in t engels dat gaat zelf wel lukken. Het duurt even maar dan is er plaats aan de bar. Inmiddels had R de buurvrouw aan z’n snoer. Een oudere dame die al flink aan de sake had gezeten. In het rap Japans vroeg ze van alles. En wij maar in t Nederlands terug. Alles wat zij hadden liet ze even ziet en gaf ze de japanse naam bij. Heel interessant. De over uren moesten maar met ons praten. We dachten dat die bij hun hoorden. Maar dat was helemaal niet zo. De oude dame gaat weg. Begroet aan 3 x. Roept nog even de bediende dat ze ons moeten helpen en gaat dan weg. Hehe naar de bar. Trang geeft onze bestelling door. De amerikaan komt nog even langs om te melden dat hij zag dat we een plaats hadden gevonden en hij was so sorry dat het zolang had geduurd. Geen probleem. Inmiddels waren we er achter gekomen dat hij hier al 3 jaar woont. En hij kende iedereen in dit restaurant. De eigenaar werd voorgesteld en de tweede man. June en nog iemand. We hebben heerlijk gegeten. Iedereen bemoeide zich met ons eten. M haar buren gaven de saus aan bij de stokjes. De amerikaan zei hoe we de garnalen moesten eten. Het was een gezellige dolle boel. Wel een gekkenhuis!
We beginnen met een champagne ontbijt. Deze champagne hadden we nog gekregen in het vliegtuig voor M haar verjaardag. Gisteren hadden we nog even lekkere dingetjes gescoord en de champagne kwam ook maar niet op. Dus op ons gemakje op de kamer gegeten. Uitgecheckt en naar het station gelopen. M kijkt op het kaartje. De trein vertrekt al over 2 minuten. Tsja, die haal je niet meer met al onze bagage. R had eventjes een kwartiertje later in gedachten. R gelijk een nieuwe reservering gemaakt. En zo vertrokken we een half uurtje later. 3 kwartier later zijn we in Hiroshima. In het Flex hotel. Het is heerlijk weer. Zonnetje en lekker warm. Pufpuf. Het was even een dingetje om het hotel te vinden maar ook dat is weer gelukt. We pakken de tram en gaan richting het Hiroshima Peace Memorial Park. Je komt dan langs het vredesmonument. Dit is een gebouw dat na de aanval met de atoombom ‘little boy’ bleef staan. De stalen constructie en de koepel. Heel heftig wat daar heeft afgespeeld. Morgen gaan we naar het park en het museum. Nu gaan we met de boot, ongeveer 3 kwartier, naar het eiland Miyajima. Op dit eiland staat de Itsukushima-schrijn. Deze staat in het water en lijkt net of ie drijft. Het is een prachtig gezicht. We lopen langs het water, door de bossen langs verschillende tempels. Het is echt de moeite waard hierheen te gaan. Ook zijn er veel herten. Alleen deze herten zijn niet zo gezellig als in Nara. Bronstig zijn ze helemaal niet te handhaven. Ze duiken zo je tas in voor wat lekkers. De dag vliegt voorbij. ‘S avonds iets nieuws uitgeprobeerd. Noedels met allerlei dingen er om heen. Prima te eten!
(Hiroshima) het is nog droog. We gaan eerst naar t station om alle reserveringen te doen. Daarna gaan we met de tram richting het Peace Memorial Park. M slaat op de bel voor vrede. We zien het vredesmonument voor de kinderen. Heel indrukwekkend met duizenden kraanvogels. Dit is begonnen bij Sadako Sensaki. Ze woonde in Hiroshima toen de bom viel. Ze bevond zich met haar oudere broer twee kilometer van het episch centrum maar was niet zichtbaar gewond. Enkele jaren later kreeg Sadako leukemie. In het ziekenhuis begon ze met het vouwen van kraanvogels. Een kraanvogel staat voor geluk, gezondheid, een lang leven. Ze dacht dat als ze 1000 kraanvogels zou vouwen ze weer gezond zou worden. De bamboeklas, klasgenoten van de zieke Sadako, hielpen haar met het vouwen van kraanvogels. Toen ze er 964 hadden gevouwen is ze op twaalf jarige leeftijd gestorven. Na haar overlijden besloten zij een Kindervredesmonument in Hiroshima te maken. Niet alleen voor Sadako maar voor alle kinderen die door oorlog omgekomen zijn. Zij schreven op het monument: Dit is ons gebed – Dit is onze schreeuw – Vrede. Daarna gaan we naar het museum. Ook indrukwekkend. Met name beelden van de mensen vol brandwonden en een maquette van de verwoesting.
We doen het rustig aan de rest vd dag. We gaan eten bij t station. De plaatselijke maaltijd Okonomimura staat op t menu. We treffen het. We zitten bij de koks en zien hoe ze het maken. Een prachtig gezicht. De een maakt een pannenkoekje en daar komt een hele berg kool/groente en wat spek op. De ander maakt de noedels klaar. Bakt een ei. Op dat ei komen de noedels en daarna het pakketje van de buurman. Dat wordt dan omgegooid wat bij elkaar geharkt en dan ingesmeerd. Als laatste komt er dan een spiegel ei op. Het klinkt wat raar. Maar van harte aanbevolen! We maken dan een ritje met de hop on bus. Zien we de hele stad. Niet dat er nog heel veel bijzonderheden zijn, maar toch. Het is inmiddels gaan regenen. We zoeken als snel het hotel op. En komen bij van alle indrukken vd afgelopen weken. Als het droog is nemen we nog de tram naar het centrum voor de yakatori. We zitten weer aan de bar recht tegenover de kok. Een echte schreeuwert. Maar t eten is goed!
Travel - Vlog - Blog 