Tram, Trappen en Christus

Wat een dag, wat een dag. Vanmorgen eerst vlug door de gordijnen gekeken wat voor weer het is. Nu kijken we uit op een betonnenmassa en het glimpje lucht wat we zien kan van alles zijn. Dus eigenlijk weet ik nog niks.

Maar eerst weer ontbijten. Omdat het zondag is doet M zich te goed aan al het zoete lekkers. Morgen weer op rantsoen! Moedig als we zijn vertrekken we in onze korte broek en t-shirt. We hebben onze vrienden van Uber geregeld om ons naar de tram Santa Teresa te brengen. We crossen een flink gedeelte door de stad. We gaan rijden door een tunnel en tot M’s verdriet komt het met bakken uit de hemel. Maar we zijn er nog niet. We rijden een stuk dezelfde route als gisteren zo zo via de tribunes van het carnaval weer bij de Cathedral te belanden. Het is daar in de buurt maar niet op dezelfde plek. Het handen en voeten gaan we het gesprek aan met de chauffeur. Over het algemeen spreken ze slecht/niet Engels. Met het Spaans van M en handen en voeten komen we er vaak wel uit. Deze meneer sprak nog een paar buurtpolitie mensen aan. En na 2x rechts waren we bij het beginpunt van de tram. Daar was het angstig stil. Rijdt hij wel. Jazeker wel maar pas over een uur. Er is al heel wat bedrijvigheid op het “ perron”. Het uur vliegt voorbij. Inmiddels is het al aardig druk geworden. We mogen in stappen. Het is inmiddels droog! Het is de bedoeling dat er vier mensen op een rij gaan zitten, zodat er 32 mensen mee kunnen.

Tja als je dan een paar Europeanen in je tram hebt zitten dan lukt dat niet. Nou echt wel. Inschikken en nog eens inschikken. Aan de timetable doen ze niet meer. Als er maar 32 mensen inzitten. Dan gaan we weg. We zitten achterin. Achter ons staan hulpploegen. Ze schreeuwen naar elkaar. Bij de verschillende uitstappunten blijft er 1 achter. Uiteindelijk is de halve ploeg ergens neergezet. 1 mag voor conducteur spelen. De locals betalen minder en dat wordt goed gecontroleerd. Het is een prachtige rit, zeker de moeite waard. We komen aan de praat met een paar Engelsen. Meneer hangt buitenboord in het kader van 4 op een rij. Hij hangt nog aan de reling en zegt niet zoveel. Het is een “slechte” buurt. Gisteren werd ons al afgeraden om sieraden om te doen. We zijn immers mooi zoals we zijn. Is dat geen mooie uitdrukking van de gids. Met minimale bepakking zijn we dan ook op weg. We gaan door nauwe wegen, stijl omhoog, over klinkers, rakelings langs auto’s en muren. We rijden langs favelas. Kortom we genieten. We besluiten om de tram gelijk weer terug te nemen. Nu gaan de heuvel af. Op een gegeven moment stapt een hulp uit. Die strooit zand op de rails. We glijden nl steeds door. M zag ons al tegen de muur aan knallen. Maar ja dit hoort er ook bij. Veilig komen we weer aan. Met de Uber terug naar de basis. We zien een leuk tentje en eten daar wat. Inmiddels wijs geworden bestellen we pasteitjes om te delen. Heerlijk en meer dan genoeg.

Om 14 uur worden we opgehaald voor de excursie naar het Christus beeld en de trappen. Wijs geworden van gisteren hadden we al niet verwacht dat er om 14 uur er iemand zou zijn. Het werd weer drie kwartier later. Het is nog steeds droog! Het busje zit vol. De mensen zuchten als we binnen stappen. Die waren het ook al zat. De gids een popiejopie waar we na 5 minuten al zat van waren. Er moesten nog meer mensen opgehaald worden. Het wordt later en later. M ziet het hele Christus beeld in rook opgaan. Want we gaan immers eerst langs de trappen Escadaria Selaron. De chauffeur is ook niet goed snik. We sjezen naar boven. De wegen zijn niet zo heel goed. We schudden allemaal door de bus. De een klapt tegen het raam, de ander stoot zn hoofd tegen het plafond. Echt onverantwoord. Maar goed, M laat de pret niet drukken. Met gierende banden staan we boven op de berg. Op naar Christus de Verlosser. Het miezert inmiddels. Het waait. Het is eigenlijk gewoon koud. M racet naar boven. Het is droog!!! Christus staat niet in de wolken!!! M is happy!!! Selfie hier een selfie daar. WoW hier staan we dan. Een geweldige ervaring. We worden weer in de bus gepropt. We racen door de straten, we halen in waar het niet kan, gelaten ondergaan we het.

Op naar de trappen. Het is er druk maar gezellig. Het zelfde ritueel hier en daar een selfie. We besluiten weer om op eigen kracht naar het hotel te gaan. Weten we zeker dat we veilig aankomen!