Wat: Wandelroute ’t Pad van Zus
Wanneer: juni 2021
Aantal km: 12
Start: Hogesteeg, 3886 PV Garderen
Juni 2021 – Wandeling door Speulderbos op de Veluwe, langs grafheuvels en schaapskooi Boeschoten. Paarse paaltjes, 12 km.
Het is de hele week al warm. Na heel veel regen is iedereen er blij mee. Vandaag is het net als gisteren wel drukkend warm. Ze hebben regen voorspelt, dus ik ben vanmorgen vroeg toch nog maar om poncho’s gegaan.
11.00 uur hebben we op de parkeerplaats aan de Hogesteeg afgesproken. Omdat ik vanmorgen vlug nog boodschappen moest halen voor t werk en ik morgen een hele lange wandelroute ga maken is het nogal een vliegend begin. Winkels gaan pas 9 uur open en ik was niet van plan om in mn wandeltenue te gaan. Dus zodra ik thuis ben, omkleden, drinken en eten pakken en net iets te laat in de auto stappen. Ik app C dat ik 5 minuten later ben. Het is voor mij een uur rijden. C denkt dat ik er al sta en appt terug we hebben toch over een uur afgesproken en aangezien ik niet reageer… dat klopt want ik rij al en heb het appje niet gezien, belt ze toch ook maar. Ik stel haar gerust en zeg tegen haar dat ze iets laten kan vertrekken. Het is druk op de weg. Je merkt dat mensen er op uit willen, weer naar het werk gaan en corona moe zijn. Ik rij op mn gemakje richting Garderen. Aangezien er geen nummer staat aangegeven van de parkeerplaats is het wat zoeken en vervolgens rij ik dus de parkeerplaats voorbij. Er is al snel een rotonde en binnen 2 minuten ben ik geparkeerd.. uiteraard zo blijkt na de wandeling: pal in de zon… dus tis lekker hotjes als we terugkomen.
Maar goed ik meld me via app bij C en ga langs de weg staan nadat ik gecontroleerd heb dat ik daadwerkelijk goed sta (de route paars staat al aangeduid). C belt of het bij de carpool is .. nee even doorrijden en na een paar minuten is ze er. Rugzak om en gaan. Tegenwoordig neem ik tenminste 2 bidons met drinken mee, zeker nu het zo drukkend is heb ik dat wel nodig. We kletsen er volop op los en de paaltjes staan goed aangegeven. Het eerste stuk is aardig. De wegen zijn ondanks de vele regen behoorlijk goed begaanbaar, veel hoge bomen en lekker groen. De vogels kwetteren er lustig op los.
Dan komen we bij de schaapskooi Boeschoten. Het bordje geeft aan naar links. Tenminste dat denken wij. Na een meter of 350 denken we dat we toch niet goed zitten. We lopen terug en inderdaad we hadden even beter moeten kijken en iets minder links af moeten gaan. We lopen door. We komen langs een boerderij met nog een oude kar op het erg en steken door en lopen over het land. De gerst (haver… ik weet het niet) staat al mooi hoog. Het is een prachtig gezicht, zeker door de klaproos die zo het en der in de groene zee staat.
We lopen weer door het bos. En komen langs een groot gat. Het gat van Zus. Wiki geeft aan: De kuil is enkele meters diep en zo’n 30 meter in doorsnee. Op de Veluwe zijn meer van dit soort gaten. Ze zijn ontstaan kort na de voorlaatste ijstijd, rond 150.000 jaar geleden. Tijdens die ijstijd hadden de gletsjers uit Scandinavië de stuwwallen gevormd, zoals de stuwwal van Garderen en die van Hoog Soeren. Daarbij werden grote brokken van de gletsjers afgebroken ijs met zand en grind mee opgestuwd. Toen ook die brokken na de ijstijd smolten, bleven de gaten over, de zogenaamde doodijsgaten. Ik heb er geen foto van. Zo’n gat komt nooit over..
Inmiddels zijn we wel toe aan een bankje. In het begin waren we een paar tegen gekomen (o.a. bij de schaapskooi) maar nu zijn ze op 1 hand te tellen. Dan zien we er 1. De tong is een leren lap geworden dus even zitten en wat drinken zou fijn zijn. Al pratend lopen we een beetje te klagen dat we nu echt wel een keer moeten gaan zitten. We zitten op zo’n kilometer of 9. Een oudere man staat bij het informatiebord met zijn fiets. Het bankje kijkt uit (kun je dat zo zeggen) over de heide. Vast een prachtig gezicht als het in bloei staan. We lopen door maar die goede man schuifelt snel naar het bankje en ploft erop. We kijken elkaar aan.. weg bankje. Want ja gezien de corona passen we niet met zn 3-en op het bankje. We verdenken hem ervan dat hij onze klaagzang hoorde en vlug een sprintje trok om er eerder te zitten. Met de tong tegen het gehemelte aangeplakt lopen we door. Er moet toch zo nog wel een bankje komen. Dan komen we bij een parkeerplaats uit waar allemaal beelden staan en jawel een bankje. Maar daar zit wederom een fietser op. Maar die lijkt aanstalten te maken om weg te gaan. Ik fotograafeer nog even door maar we sluipen richting het bankje. Nou mevrouw denkt nog niet aan vertrekken dus we staan met lege handen. Maar dan zien we het etablissement van de beeldentuin en gaan voor lekkere stoelen met een cappuccino en een latte. Heerlijk even zitten. Dan vertrekken we voor de laatste kilometers. C eet nog even haar geplette banaan. 10 km lang heeft er een flesje water over de banaan gedanst dus het lijkt op een babyprakje maar ze smult er nog van. Ik hou niet van banaan (ik had net aangegeven dat ik er wel weer een wil proberen maar laat nu toch die van mij voorbij gaan). We moeten de weg oversteken. Het is uitkijken geblazen want ze rijden hier behoorlijk hard. De route gaat weer verder in het bosgedeelte. We vinden het een mooie wandeling. Soms mogen de paaltjes wel wat vaker geplaatst worden. Bij verschillende afslagen staan geen paaltjes. We lopen maar rechtdoor maar op een gegeven moment gaan we toch twijfelen. Wij weer terug en weer terug. We zaten tocht goed. Dit is wel een mooi gedeelte.
Gedurende de hele route hangen er groene rupsen aan draden uit de bomen. Een soort spinrag. We zitten continue het rag van ons lichaam af te wegen. Los van de vliegende beesten die we van ons af moeten slaan. Volgens C zijn het eikenprocessierupsen. Ik hoop het toch niet. Het zijn kleine groende dingen. Het jeukt niet. Maar ook dat zoeken we op. Het zijn de rupsen van de kleine wintervlinder. De rupsen laten zich uit de boom omlaag zakken middels een zijden draad. Ze kruipen vervolgens tussen de bladeren op de grond en maken er een cocon. (https://aarlescheheide.nl/rupsen-vallen-uit-de-bomen/). Komen ze op je, dan kruipen ze gewoon verder. We slaan tientallen van ons af. Het is vervelend maar we overkomen er niks van.
Dan steken we de weg weer over en zijn we al bijna bij het eindpunt. We moeten nog even via een omtrekkende beweging lopen en zijn dan weer terug bij af. En ja hoor het is warm in de auto. Maar na weer heerlijk bij gekletst te hebben, elkaar goed gecontroleerd hebben dat we geen vreemdelingen meenemen vertrekken we ieder ons weegs.
Travel - Vlog - Blog 