Ik had het niet verwacht … maar zit nu toch in Peru… Mooie tijd opgestaan om lekker vroeg bij de grens te zijn. Ook weer een verhaal hoor. Met 3 minibusjes naar de grens. De bagage ligt op het dak.. de busjes mogen de grens niet over. Met een paar mensen vlug uitschrijven in Bolivia.. want er staan mensen met bakfietsen (!) klaar om de bagage over de grens te brengen. Ahh gossie. Van die oude mannetjes die eerst het bergje op moeten lopen om vervolgens zich op de fiets te slingeren om bergafwaarts te gaan. Maar omdat wij dan geen zicht meer hadden op de bagage moesten wij er als een gek achteraan. Vlug inschrijven in Peru om vervolgens de bagage te bewaken! Het restant bol omwisselen in soles (ik noemde deze al solex..).
Vrij snel kwam de bus eraan, en karren maar. Een fotostop gehad en uiteraard een wildplasmoment. Rond een uurtje of 12 kwamen we aan in Puno. Yvonne maakt daar gelijk een sliding en krak zonnebril door de helft. Mooi hotel weer, snel de stad in want vanmiddag rond een uurtje of 3 naar de Uroseilanden. Kwamen we midden in een optocht van kindertjes terecht die schoolvakantie gaan vieren… ik stop nu ff we gaan zo naar het vliegveld wellicht later op de dag tijd om het verder af te maken.
Hasta luego.

Laatste uren vakantie

We waren dus midden in een optocht van kindertjes terecht gekomen. Helemaal leuk… gelukkig had ik nog wat ruimte op mn camera.. dus er zijn weer enkele foto’s geschoten ;-). Nog ff gewinkeld (alsof we nog niet genoeg souvenirs gescoord hebben), toch iets moois gevonden haha en de 2 musketies (Yvonne en Dirja) moesten voor morgen, als ik er helaas niet meer bij ben snik snik, nog wat kopen. In Puno kun je best een paar uurtjes vertoeven. Om 15.00 uur werden we weer in het hotel verwacht om naar de rieteilanden (Uroseilanden) te gaan. En zoals gewoonlijk was iedereen ruim op tijd, eventjes lopen naar de bus en maar gaan. PFFF de bus reed ons naar de haven.. ik wil niks zeggen maar dat hadden we volgens mij ook wel lopend kunnen doen… Van de bus naar de boot gelopen tjonge jonge wat een eind (een hele zware excursie hoor :-)) En varen met die handel. Eerst allemaal benedendeks om de gids aan te horen, en vervolgens mochten we op het dak gaan zitten (!) om daar van het uitzicht te genieten. Willy is onze gids, een leuke verteller die ons deze mooie tocht begeleidt. Bij de eilanden aangekomen (na een minuutje of 20) werden we warm welkom geheten door de Urosindianen. Het is supercommercieel en omdat ik natuurlijk weer vanalles zat te fotograferen moet ik je hier het verhaal schuldig blijven hoe de eilanden zijn gemaakt (iets met palen, touw en riet :-))en dat ze iedere 40/45 jaar vervangen moeten worden. Wel heb ik gezien dat ze voor ons hebben gedansd en gezongen.. Even later werd de groep in de echte originele uroskleding gehezen.. eerst ontsprong ik nog de dans maar helaas ik moest er ook nog aan geloven. Helaas zijn de foto’s mislukt van mij in deze prachtige klederdracht want anders had ik ze uiteraard graag aan jullie laten zien haha.
Ook zijn marketingtechnieken de Uros niet vreemd, eerst je naam vragen en dan meesleuren naar de tafels met je toeristische producten en dan maar zeggen ahhhh Marianne this en that is very very nice… uiteraard toch weer met iets thuisgekomen (!). Tijdens de onderhandeling kwam Yvonne er aan gesprint of we nog in een originele heuse Urosrietboot willen. Natuurlijk! Dus jut en jul in de boot, de anderen zaten gewoon in onze “eigen” boot. We gillen en lachen natuurlijk dat wij dit weer hebben. Ronaldo roeit ons naar de overkant. Wij kruipen de hele boot door om van voor, achter, met en zonder Ronaldo foto’s te maken (gelukkig zijn deze er nog ;-)).
Lacherig aan de overkant gekomen. Daar naar een hotel van riet gegaan en bekeken. Nog op een uitzichttoren geklommen (iemand moest wel ff de ladder vasthouden anders lag je zo weer beneden) prachtig uitzicht. Nog naar een eilandje gevaren met een school en een kerk en toen toch weer terug naar Puno. Prachtige boottocht weer terug. Zon gaat onder, het water kabbelt, gezellige mensen en een goed gesprek.. het kwam in ieder geval zo dat we wel met Willy mee naar huis mochten 😉

’s avonds met z’n allen gegeten omdat dit immers onze laatste dag als groep is. Wel vreemd hoor. Gezellige avond, veel gelachen. Marc had een truienverkoopster aan z’n snoer hangen. Zij stond van buiten te seinen dat ze de mooiste truien had en Marc maar gek doen. Maar die mevrouw ging niet weg bij de deur, en uiteindelijk zou Marc toch door die deur moeten. Maar die dorstte niet meer zo hard. Uiteindelijk de groep naar buiten en Marc maar een beetje beschermen voor de wel erg verkooplustige mevrouw. Marc voelde zich behoorlijk opgelaten maar is toch zonder trui huiswaarts gekeerd.

Van een paar mensen al afscheid genomen maar morgen vroeg opstaan om ze allemaal uit te kunnen wuiven.

Thuis maar zonder bagage!

En ja dan is het zover de laatste dagen zijn aangebroken. Vroeg wakker en daarna niet meer kunnen slapen. Yvonne en Dirja gaan ontbijten, ik kruip onder de douche. Daarna naar beneden gegaan en daar stonden de 13 al die nog een weekje doorgaan. Het blijft toch raar. Samen met Dirja naar de bus gelopen (een hele tippel.. haar geholpen met de bagage.. anders was ze helemaal lam voordat ze er was). En toen kwam het echte afscheid.. en Marianne de emotionele was natuurlijk en ietsjepietsje van de waps.. euhh ik hou niet zo van afscheid nemen. Met de nodige traantjes iedereen uitgezwaaid om daarna samen met Ruud en Anja terug te lopen en te ontbijten. Op de 10e verdieping, prachtig mooi uitzicht en de gedachten bij je eigen vertrek. Nog enkele verhaaltjes getypt voor m’n blog om vervolgens om 8.30 uur helemaal gereed te zitten voor vertrek. De bus was er rond een uurtje of tien voor 9. Een mooie bustocht gehad om rond een uurtje of 10 in Juliaca aan te komen. Nou een chaos. Eerst in de rij staan om je koffers open te laten maken (echt niet grappig als de zooi er bijna uitdonderd want zo vol zit ie!!), en dat kijken in die koffer was echt een wassen neus. Met hun handschoentjes aan lichten ze 2 vieze onderbroeken omhoog en dat is het dan. Daarna inchecken, nou dat viel ook nog niet mee. Iedereen was al ingecheckt of was er in ieder geval mee bezig toen ik aan de beurt was. Nou die mevrouw vroeg waar ik heen wilde.. ik uitleggen via Lima en Madrid naar Amsterdam. Nou ik kon kiezen of naar Lima of naar Madrid. Maar gekozen van Madrid.. zat je in ieder geval al in Europa. Wat blijkt.. Jurgen, Roderick en Judith konden wel naar Amsterdam. Dus ik de mevrouw aangesproken.. Kon ik plotseling ook wel naar Madrid, dus ik kreeg mijn voucher van Madrid naar Amsterdam… maar… echter… mijn koffer lag inmiddels op de band.. en daar moest nog een sticker op voor de connection flight naar A’dam. Ik stond daar nog ff te wachten, want de koffer zou teruggehaald worden. Maar de mevrouw zei dat ik gerust weg kon gaan, want het kwam allemaal goed. Niet helemaal gerust maar ja wat moet je nu precies doen (en je houdt toch de rij op) toch maar afgedropen. Eerst nog een kleine 10 sol betaald anders mocht je überhaupt het vliegveld niet af om vervolgens in de rij te staan om door de douane te gaan. Het vliegtuig vertrok redelijk op tijd en 1.5 uur later waren we in Lima alwaar we 6 uren moesten wachten. Nu dat is reuze meegevallen. Want ja.. Ruud, Anja, Marc en Ann moesten eerst hun bagage regelen (die konden nl maar tot Lima inchecken en nu dus naar Madrid en Amsterdam). Inmiddels is Roderick op zoek gegaan naar zijn koffer die sinds het begin van de vakantie zoek is.. want die schijnt nu hier in Lima te staan. Nou naar een klein uurtje was ie er en jawel met koffer! Daarna met z’n allen wat gegeten (jawel een heuse BIG MAC!!). Toen kwam Judith met het lumeuse idee om naar een soort schoonheidssalon te gaan en dus zien onze nagels er nu picobello uit en is ons gezicht fris en fruitig. Goede besteding van je laatste geld haha.. en de tijd vliegt voorbij. Door de douane en al vrij snel boarden om iets je over tijd te vertrekken. Goede vlucht gehad en heel veel geslapen (toch waarschijnlijk wel een ietsjepietsje moe van deze reis geworden ;-)).
In Madrid hadden we 1.5 uur om over te stappen en kwamen we als groepje weer bij elkaar. We reisden met z’n 8-en maar op de lange vlucht hadden Ruud, Anja en Marc en Ann een vlucht met Iberia en wij met Lan. Wederom een goede vlucht gehad naar A’dam.. zat ik naast mensen uit Zeewolde pff hoe gek kan het zijn.
En ja dan naar de bagageband om vervolgens lekker naar huis te gaan. Nou lang verhaal kort… Jurgen had als eerste en heel snel de bagage. Ik stond als laatste bij de band maar dan zonder bagage!
Ik had er al geen goed gevoel bij schreef ik al eerder, nu dat blijkt de waarheid.. geen bagage. Aangegeven bij de vliegtuigmaatschappij en toen dus maar zonder bagage naar huis gegaan.

Het goede nieuws is.. mijn bagage is er weer.. persoonlijk thuisgebracht!

Ik wil jullie allemaal heel hartelijk danken voor het meebeleven, meelezen van de reis en de kei leuke reacties! Het is altijd fijn om in het verre buitenland reacties te krijgen van je familie en vrienden!
Muchas Gracias!