Coach & Reisblogger

We gaan vliegen in een propellervliegtuig. Weer eens wat anders. We nemen hartelijk afscheid in PP en worden door het busje van het hotel naar het vliegveld gebracht. Dat stelt niet veel voor. Alles moet wel 6x door een scan overal willen ze je paspoort en boardingcard zien. Het inchecken zelf duurt ook wel even. We hebben lastige klanten voor ons. Wij zijn zo klaar 😜. Een lekkere koffie met en lekkere koek en wachten tot we mogen vertrekken. 5 kwartier later zijn we op Cebu. Het duurde bijna net zolang voordat we in het hotel zijn. Het is hier lekker druk op de weg. Qua drukte net zoals Manila. We hebben een lekkere kamer en daar installeren we ons voor de laatste dagen van de vakantie. We zitten in een best wel goed hotel. Dus we besluiten om hier te gaan eten. Omdat we niet helemaal dol zijn op het Filipijnse eten gaan we internationaal. Tenminste we beginnen met nachos. Ik ga Italiaans maar R neemt de noedels op z’n Filipijns. Er zitten niet veel mensen in het restaurant. In de buurt zitten drie mensen die niet echt vrolijk kijken. De maaltijden komen in gedeeltes (nou is dat hier gewoon) maar we hoort ook rijst bij. Die komt als de rest bijna koud is. De serveersters zijn druk bezig als de rijst er is. Het belletje klinkt. Dus de mevrouw haalt het zelf maar op. We zien van alles uit de keuken komen maar niet onze nachos. Wacht daar is het. Koud! Getver. We vragen toch om warme nachos. Die hebben ze ergens in gestopt en toen was het net lauw. Inmiddels was m’n lasagna er ook. Die was niet gaar. Getverderrie. Echt niet leuk. R heeft een gesprek met de kok. Dat dit toch echt niet kan voor zo’n hotel. De serveersters voelen zich er oncomfortabel bij. Ze bieden bier en koffie aan. En ik krijg lekkere koekjes. We drinken en eten het op. Inmiddels hebben we nog de manager op de stoep gehad. Ja dat had ook allemaal niet gehoeven. We zoeken onze kamer op.

We staan op. Het heeft geregend. Gisteravond begon het ook al te regenen. We zouden naar Sugbo Mercado. Een Foodmarket. Maar ja door die regen probeerden we toch maar iets in de buurt te zoeken. Nou overal hing het met de benen buiten. Uiteindelijk in een leuke tent beland waar je lekker een drankje kon doen en wat te snacken erbij. Heel vaak is er muziek aan. Eigenlijk altijd. De volumeknop staat altijd voluit. En als het even kan komt er een band. En daar staat de volumeknop ook altijd op hard. Toen onze oren genoeg getuit hadden zochten we ons hotel weer op. Afijn het is dus geen zwembad weer. We willen nog wel wat bekijken in Cebu en het wordt de taoïstische tempel, opgericht door de Chinese gemeenschap in 1972. Het is gelegen bovenop Beverly Hills met een prachtig uitzicht op Cebu City, toont het traditionele Chinese architectuur en is het een plek voor zowel aanbidding als rust. We gaan met de Grab er naar toe. We zijn niet de enigen. We lopen heel wat trappen omhoog. En elke keer zie je een ander hoekje van de tempel. We vermaken ons hier wel even. Alleen al door naar al die mensen te kijken. Overal wordt gevraagd om rust. Daar wordt niet veel gehoor aan gegeven. Overal worden instructies gegeven hoe de foto gemaakt moet worden en wat de beste kant van die persoon is. Na een tijdje hebben we het wel gezien. R heeft inmiddels een tas in veiligheid gebracht. Een oude dame had die tas ergens in de struiken gegooid. Ging aan de wandel en is niet meer terug gekomen. R heeft de tas aan de security gegeven. We bespreken wat we hierna gaan doen. Opeens staan er een paar oude dames druk te converseren en R herkent de dame van de tas. Die wist niet meer waar ze die had gelaten. Dat kon R dus ophelderen. Een vriendin vond ons helemaal geweldig. Waar we vandaan kwamen. En of ze niet met ons mee kon. Niet als huishoudster. Nee. Eens even denken. Ja als persoonlijke secretaresse. En het reutelde maar door. En dat we zo vrolijk waren. En of we in God geloofden. Enz enz. Oja en of we even een selfie konden maken. Zelfs haar vriendin werd er moe van en trok maar aan haar jas om haar mee te krijgen. Dat is uiteindelijk gelukt. We nemen alle trappen weer. Wachten een hele tijd op de grab en gaan naar de kathedraal downtown Cebu City. De chauffeur is een zwijgzaam type. Maar weet z’n toeter goed te vinden en drukt zich overal tussen. We staan dan ook in een redelijk snelle tijd bij de kathedraal. Daar hebben we gelijk kaarsen verkoopsters en kinderen die bedelen aan ons snoer. Ook is het ontzettend druk. De straat waar de kerk aan staat is auto vrij. We voelen ons wat ongemakkelijk. We mogen de kerk sowieso niet in want we zijn niet goed gekleed. We moeten bijna als non gekleed om erin te mogen. We lopen een blokje om. Maar echt prettig voelen we ons niet. Terwijl we toch echt wel wat gewend zijn. We willen wat drinken. Veel is er niet. We proberen het in de Jollibee. Nou daar hangt het met de benen buiten. Dus laat maar zitten. We proberen een grab te pakken te krijgen. Een hele uitdaging maar het lukt. Ik ga eerst even naar de supermarkt. We gaan morgen naar Bohol. We worden om half 6 opgehaald. We regelen ons eigen ontbijt. Ik sta weer uren voor de kassa. Iemand staat een selfie te nemen. Ik heb het gevoel dat het om mij gaat. Ik koop brood bij de bakker. Plus een broodje vlees, een chocolade croissant en iets met nougat koekjes. Ik word aangesproken door een meneer. Waar ik vandaan kom. Uit Nederland. Ik ben zo groot. Ja ik voel me hier ook een reus. Ik kom op de kamer. Maar die zijn ze net aan t schoonmaken. Ik drink m’n Starbucks daarom maar in de lobby op. ‘s avonds gaan we naar de streetfood market Sugbo Mercado. Het is er lekker druk. Het is ook weekend. Uiteindelijk belanden we bij de indonesische Dutch kraampje. En nemen we heeeeeeeel verrassend sateh.

Half 5! Op. Half 6 in de bus. We gaan naar Bohol. Pedrito haalt ons op. En die kletst totdat we bij de terminal van de boot zijn. Het verkeer is rustig. Het was dan ook een ritje van niks. De boot vertrekt om 7 uur. En het moet nog 6 uur worden. Het is alwel retedruk. Ik zie voor het eerst een leuk souvernirwinkeltje. En ik besluit toch maar wat in te slaan. Op de terugweg mag je hier nl niet meer komen. Wel een gesjouw. Maar ja je moet er wat voor over hebben. De tijd gaat betrekkelijk snel. We hebben inmiddels ons kaartje opgeplust dus we zitten riant. Het is een rustige overtocht van 2 uur. Aquaman is opgezet. En de vissen kunnen meegenieten qua geluid. Dat is hier overigens sowieso. Als iemand iets kijkt op de telefoon. Kan de hele buurt meegenieten. Tis maar wat je gewend bent. Aan de overkant worden we belaagd door verkopers. Die hebben niks aan ons we hebben immers al een gids. Kevin en nee haha niet Costner. Hij is ook maar een halve turf hoog dus er zou wel iets heel erg mis met hem moeten zijn als het Costner wel was. We gaan los. De eerste stop is bij Blood Compact Shrine. De site herdenkt de historische gebeurtenis bekend als de Sandugo of blood compact, die wordt beschouwd als het eerste vriendschapsverdrag tussen twee verschillende rassen, religies, culturen en beschavingen. Veel kerken op Bohol. De Bacalyon kerk gaan we bezoeken. Een oude kerk met een prachtig interieur. Een non is druk aan de schoonmaak. Dan rijden we op ons gemak en dan bedoel ik bijna stapvoets naar de loay loboc rivier waar we een rivier cruise (!) gaan doen. En eten. Lunchen om 11 uur. Of we daar problemen mee hebben. Wat moet je zeggen. De tickets zijn al geboekt 😜. De lunch is best prima. Als wij aan boord komen zitten er al volop mensen te snavelen. En sommigen blijven dat het hele uur doen. Na een kwartiertje vertrekken we ook echt en niet veel later leggen we al aan voor folkloristisch gezang. Echt iets voor ons. Dat is niet het enige gezang. Recht voor ons tafeltje zingen broer en zus gedurende de hele vaart 😩. Weg genieten van de natuur. De rivier is prachtig. We zien denk ik nog geen km. De rivier is 19 km lang. Een mooie rit. De volgende x alleen en zonder muziek. Via het aangelegde mahonie bos rijden we naar de Bilar Bohol Tarsier Sanctuary. Wat gaaf om die kleine dieren te zien! Hoogtepuntje hoor. En als laatste de Chocolate Hills. Die nog niet helemaal chocolate zijn. Het lijkt net of die heuvels er zo neergegooid zijn. Vanaf het uitzichtpunt heb je een prachtig gezicht. Eerst even wat treden beklimmen. Het is de moeite waard. De dag zit erop. Nou bijna dan. We stoppen nog bij een pension dat lijkt op een schip. Wat doe ik hier. Ik neem er van schrik toch een foto van. In anderhalf uur rijdt Kevin ons naar de haven. Een andere dan waar we aan zijn gekomen. Ik denk dat het kwart voor 4 is dat we aankomen. Onze boot gaat pas over 2 uur. Er is hier helemaal niks te doen. De boot van 4 uur staat klaar. Maar wij mogen niet mee. Een medewerker attendeert ons op de snelboot van 17.00 uur. Met heel wat inspanning lukt het Rudy om kaartjes te bemachtigen en om 5 uur zitten we op een hele kleine boot richting Cebu. We zitten benedendeks. Als ratten in de val. Zo voelen we het. De reddingsvesten zitten in plastic. Er zitten gaten in de kozijnen. Kortom ga je naar Bohol en weer terug neem de 2 uur durende ferry. Neem de tijd. En geniet. Pedrito staat ons op te wachten. Vandaag is het weer betaaldag. De rit duurt dus lang naar het hotel. Iedere Filipijn wil z’n geld weer uitgeven. Ze maken er zelf grappen over. Vandaag miljonair. Maandag weer een sloeber. Degenen die geen payday hebben vinden er wel wat van. Pedrito staat iedere dag 3.30 uur op. En 22.00 uur is hij thuis. Hij komt van Bohol maar is gestationeerd in Cebu. Daar is hij niet blij mee. Maar ja werk is werk. Hij heeft 1 zoon die speciaal is. Hij spreekt met veel liefde over hem. Maar is ook verdrietig. Het kind gaat niet meer naar school. Wordt gepest. Pedrito neemt hem ‘s avonds vaak mee. Dan is hij even uit huis. Je wordt er stil van. Vol enthousiasme laat hij foto’s zien. Zielig moeten we hem niet vinden. Inmiddels zijn we op honk. We geven hem een mooie fooi. Hij gaat er eten van kopen. Wij gaan ook nog even eten. We sluiten de mooie dag af bij TGI.

De afgelopen dagen niet veel gedaan. Van de week was het warm maar donker weer. Ik ben de shoppingmall, een van de velen, maar gaan bezoeken. Ik maakte me eerst nog zorgen of die wel open zou zijn. Het was zondag. Maar dat was niet nodig. Manmanman wat druk. Het was natuurlijk ook payday. Je kon over de koppen lopen, de fanfare was er, er was een treintje. En dus duizenden mensen. Ik was er best vroeg. Iedere eettent zat al vol 😳. Ongelofelijk. ‘s avonds gingen we naar de Indonesische restaurant. Althans dat was de bedoeling. Maar geen grab te krijgen aangezien het onweerde en regende. Bij de grill beland. Daar was de halve kaart niet beschikbaar. Dat is overigens standaard hier. Toch prima gegeten. En daarna maar een rum cola genomen op de kamer. Rum koop je hier voor nog geen euro in de supermarkt. En die is prima te drinken. 🥃🍹 De rest van de dagen hebben we veel zon gezien. Yoehoe. Dus naar het zwembad. Heerlijk! Zwemmen, zonnen, drinken, wat winkelen en wat eten en dan rijgen de dagen aaneen.

En weer thuis. Het was een lange reis. Drie vluchten. Twee lange tussenstops. Nog even bedrogen worden in Manila. Je komt namelijk vanaf een binnenlandse vlucht aan in Manila. Vervolgens moet je naar een andere hal voor de internationale vlucht. Die hal ligt mijlen verweg. De bus is net vertrokken. Tenminste dat wordt je verteld. Duurt wel een uur voordat er weer een bus is. Later bedachten we ons: was dat wel waar. De taxi kost 1250 peso. Daar kun je in heel de Filipijnen ongeveer een dag mee reizen met privé chauffeur 😅. Het was wel een behoorlijk eind naar de andere hal. Nou ja. Niet meer over hebben en door. In Manila en Singapore lekker in de lounge gezeten om de uren te overbruggen. De laatste vlucht duurde bijna 14 uur. En we vertrokken te laat. Om uiteindelijk in een zeer regenachtig en winderig Schiphol aan te komen. De landing was dan ook wat wiebelig. Het was ontzettend druk op Schiphol. Met als gevolg dat het heel druk was bij immigration. Wat wel het voordeel gaf dat toen we uiteindelijk bij de bagageband waren de koffers er ook aankwamen. Inladen, jassen aan, auto zoeken en hup naar huis. Kachel aan en nagenieten van de fantastisch reis.