Coach & Reisblogger

Laatste dag Boracay. Nou ja vertrekdag. Nog even ontbijten en dan door naar Palawan. Dat ging niet zomaar. Omdat we de transfer via het hotel hebben geregeld zijn we uit den treure geïnformeerd hoe dat zou gaan. Bij de aankomst werd al over het vertrek gesproken. Gisteren zijn we nog door de receptie gebeld. ‘s avonds lag er een brief door de deur. En ‘s morgens na het ontbijt hingen ze alweer aan de lijn. Ik was al aan t uitchecken toen Rudy nog op de kamer zat om zijn oogmedicatie te doen. We werd op de deur gebonsd. Housekeeping voor de check. Hij werd weggekeken. Wat niet prettig voelde. Met een busje werden we naar de boot gebracht. Daar werd voor ons ingecheckt en de koffers naar de boot gezeuld. Ja we zijn wel wat luxe reizigers. Ook werd het weer eraf gesjouwd. De bus in voor 1 minuut. Toen de chaos van het inchecken in. Manmanman. We hebben heel wat meegemaakt. Maar dit was een hele ervaring. Eerst alles door zo’n machine. Wij door een wakietakkie scan. We stonden in een rij om in te checken maar een vriendelijke meneer haalt ons eruit. En brengt ons naar een lege balie. Zo de koffers zijn we kwijt. Dan naar de gate. Gate 1. Er zijn er 2. De fans draaien op volle toeren en wij zitten midden in de wind tussen weet ik hoeveel andere passagier. En wat een lawaai. Ik ging maar puzzelen om me af te sluiten van alles. Er werd steeds wat omgeroepen maar dat was niet te verstaan. Zo de vlucht voor ons mocht in de bus. Dat heeft zeker al met al een half uur geduurd. Volgens mij werden we passagiers vermist. En na een tijdje rennen er nog een paar verdwaalde passagiers door de hal. Wij gingen verzitten. Even uit windkracht 8. Al ras mochten wij ook in de bus. Ons vliegtuig ging om 13.20 uur. Maar toen zaten we nog steeds in de bus. We hebben denk ik wel 3 kwartier in de bus gezeten. En er werd niks gezegd. Kinderen gingen jengelen. Op een gegeven moment was iedereen het wel zat. Uiteindelijk zaten we om 13.36 in t vliegtuig. Dit x ging het wel wat professioneler in t vliegtuig. De vorige keer vloog de wc deur ongeveer 10 keer open omdat ze hem niet op slot hadden gedaan. Rudy had bij t opstijgen er nog wat over gezegd, toen werd hij zuchtend op slot gedaan. We zitten op rij 21. Dat is de eerste rij in het vliegtuig. We krijgen steeds instructies omdat we bij de nooduitgang zitten. We vliegen met Philippine Airlines. Tja daar moet nog wel wat gebeuren. Nu vloog zo’n trolleylocker open. En gebeurde gelukkig geen ongelukken. We krijgen een croissantje met kipsalade. We konden ook voor zalm kiezen. Dat doe ik de volgende x. Dus over een paar uur. Aankomst in Manila. We hebben een claimtag in de koffer. In die gaf mijn koffer netjes aan. Maar bij die van Rudy gaf hij aan dat ie nog op Boracay lag. Wij naar Philippine airways. Die belt. Zegt dat ze niemand te pakken kan krijgen. En als straks de koffer niet in Puerto Princessa is dan moeten we daar maar reclameren. We gaan niet echt gerust naar de volgende gate. Ze hebben geen transfer route. Je moet gewoon naar de aankomst hal en dan vervolgens de hele procedure volgen. We kan zo hier en daar nog wel wat verbeterd worden. 😜 De vlucht is helemaal vol. Het zijn allemaal judoka’s. Allemaal jong volk die vol verwachting gaan vliegen. Het gaat op zich wel gedisciplineerd. En ja ik heb de zalm geproefd. Beter dan de kip met croissant. Nu heb ik wel genoeg brood voor vandaag gehad. We zitten nu ook weer op de eerste rij. Helaas komt er nu iemand bij ons in t midden zitten. De vorige vluchten hadden we geluk. Hadden we de rij voor onszelf. Het gaat best snel. Voordat we t weten wordt de landing al ingezet. Nou duimen dat alle koffers erin zitten en het busje staat te wachten dat ons naar het hotel brengt. En ze zitten erin hoor. Pff een opluchting. Het vliegveld van Puerto Princesa stelt niet zoveel voor. Dus we lopen al snel met de koffers naar buiten en daar staat het busje van Hue. Ons hotel. We settelen ons. Lopen nog een rondje door de mall. Heel veel ketens met junkfood. Niet bar gezellig dus. Uiteindelijk aan de bar van ons hotel belandt.

Vandaag een vrije dag. We zetten geen wekker. Niet dat het uitmaakt want we zijn toch vroeg wakker. Vandaag willen we Puerto Princess wel verkennen. We huren 2 trycicles. Want ja 1????? Dat gaat niet passen 🤣. We treffen het met de chauffeurs. Superaardige gasten. Die van mij is zeer geïnteresseerd in hoe wij leven. Hoe het gaat in Nederland. En ondertussen leer ik meer over de Filipijnen. Zo rond hun twintigste krijgen ze wel hun eerste kind. 5 kinderen is hier heel normaal. Hij werkt zeven dagen in de week. En staat vanaf 6.30 uur tot 22.00 uur bij t hotel te wachten op gasten. Het seizoen begint nu weer een beetje. Maar goed wij gaan dus op pad. Eerst pinnen. Dat is altijd een uitdaging. Doet ie t wel of niet. We hebben geluk. Dan naar t postkantoor voor postzegels. Een hele aardige mevrouw vraagt of we de kaarten mee hadden genomen. Maar nee dat hadden we niet. Of we dan terug wilden komen want er moeten anders zoveel postzegels op dat we ze niet meer kunnen schrijven. En als we ze meenemen plakt ze er 1 op en stempelt ze het gelijk voor het juiste bedrag af. Dus morgen er weer heen. Dan naar de kerk. Immaculate Conception Cathedral. Eenvoudig maar mooi om gezien te hebben. De snoeren parels en andere kettingen worden hier weer aangeboden. Vlak naast de kathedraal ligt Plaza Cuartel, ooit een militair fort dat de plaats was van tragische gebeurtenissen gebeurtenissen onder Japanse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daarna naar de City Baywalk. Nu heel rustig. We liggen wat vissersboten en er zijn wat souvenirstalletjes. Een majoor stapt op ons af. Hij wil ons iets verkopen wat gevangenen hebben gemaakt. Maar daar gaan we morgen zelf heen. Dus we slaan het aanbod af. ‘s avonds is bij de Baywalk een streetfood markt dus we komen vanavond terug. Als laatste brengen we een bezoek aan Palawan Special Battalion WW2 Memorial Museum. Rudy vindt het wel interessant. We stond zelfs een paar schoenen van Imelda Marcos. We wilden in Manila naar t schoenenmuseum. Dat werd het niet. Nu dus toch nog een paar gezien. De entree hier is spotgoedkoop. Meestal betaald je 50 peso. Dat is ongeveer 80 cent! We plonsen hierna in het zwembad. Heerlijk!

Om half 8 staan de mannen klaar om ons naar de streetfood markt te brengen. We belanden bij een stalletje. Rudy stort zich op de kwekkwek. Een kwartelei met deeg die gefrituurd wordt. Rudy had eerste de hete saus erbij. Nou die was inderdaad heet! Ik probeer er ook 1. Maar ik ben d’r niet zovan. We nemen nog wat fishballs en slenteren over het terrein. Voor de kosten hoef je het te laten. 5 peso voor een stokje met 5 visballetjes. We kijken en genieten van alle etende mensen. Je kijkt altijd je ogen uit. We vinden t helemaal leuk. Later worden we veilig teruggebracht naar het hotel.

Een dagje toeren. Voordat we gaan gaan we eerst ontbijten. Zoals de meesten wel weten heeft Rudy een ogenziekte en is hij niet van het fruit. Wat schetst mijn verbazing komt hij ineens met 2 stukken ananas aanzetten naast z’n geroosterde boterham. Dit x was t Aziatische gedeelte niet echt voor ons weggelegd. Dus ik vraag nieuwsgierig waar dit ineens vandaan komt. Hij kijkt mij aan alsof hij water ziet branden. Waar ik het in hemels naam over had. Hij had nl boter meegenomen. Dacht hij. 🤣 Alles is goed gekomen. Palawan staat bekend als het groenste eiland en dat willen wij natuurlijk wel zien. Doel is rondje Quezon. Wij worden opgehaald in een pickup. De chauffeur spreekt geen woord Engels. Dat wordt dus Google translate. Hij boert, snuift en rochelt. Voor de rest een prima gast. Hij doet echt zn best. We proberen hem tijdens de 9 uren durende tocht zo nu en dan wat Engels bij te brengen. Het lukt nog niet echt. Hij is eigenlijk meubelmaker. Heeft 5 kinderen. Is 36 jaar en heeft een tweede baan nodig om rond te komen. Het is wat hoor. Het is een prachtige rit. De natuur is geweldig. Onderweg zien we van alles. Heel veel buffels in de rijstvelden. Zo’n witte vogel op z’n rug. Ze badderen. Kinderen spelen basketbal. Dat is hier de nationale sport. De tranen schieten soms in je ogen als je de hutjes ziet. Het valt ons op dat er weinig plastic langs de weg ligt. En het is inderdaad heel groen. Veel palmbomen. Zo nu en dan zie je de zee. De weg is over t algemeen goed. Je wil alles wel fotograferen maar dat is onbegonnen werk. En soms moet je gewoon maar genieten. We lunchen bij café villa. Ik neem van schrik een hamburger. Nou hier zou de McDonalds tranen van in de ogen krijgen. Broodje prima. De tomaat, sla en ander garnituur ook prima. De burger zelf is niet te vinden 😜. De rode saus is zo chemisch dat m’n duim waar de saus op druipte oranje bleef. Maar ik voel me nog steeds prima. Dus het kan haha. De weg terug is veel slechter. Soms is er geen weg. De natuur blijft fascinerend. We rijden de stad weer in en belanden achter de vuilniswagen. De mannen springen eraf en gooien het vuilnis in de wagen. Dan rijdt de wagen weg echter de mannen zitten er nog niet op! We zien 2 gele hesjes rennen achter de wagen. Nou dat is geen pretje in 30 graden plus. En al ras houden ze er mee op. We weten niet hoe het is afgelopen 😄 Onze 2 mannen brengen ons later op de avond naar de Thai. Die is er niet meer. Ze helpen mee om te zoeken naar een ander adresje. We zoeven daar in de gemotoriseerde driewieler naartoe. Drankje, lekker eten en alweer een dag voorbij.

Balen balen balen. Vandaag naar de ondergrondse rivier. Helaas! Het gaat niet door. Er staat teveel wind en dus is het gesloten. Getver zooo niet leuk. Maar ja dat is de natuur. Nou dan een alternatief zoeken. Want we hebben wel de auto tot onze beschikking. We gaan naar Bakers Hill. Wat er gezegd wordt over Bakers Hill: Wat begon als een bakkerij die bekend stond om zijn heerlijke gebak, met name hopia, groeide uiteindelijk uit tot een pittoresk park. nou pittoresk park. Eerder wanstaltig. We hebben koekjes gekocht. Door een soort park gelopen en wegwezen! Door naar de vlindertuin. Palawan Butterfly Ecological Garden Tribal Village. Tja is eigenlijk ook niet veel. Veel dezelfde vlinders. Niet te hard lopen en je bent er doorheen. En de tribe? Voelt toch een beetje nep. Door naar Mitra farm. Van de familie Mitra geweest. De man zat in de politiek. Prachtig uitzicht dat wel. Voor de rest weinig soeps. Tja het heeft ons een paar uur van de straat gehouden. Maar ik zou geen van 3-en aanraden. Dus met gierende banden richting het hotel. En het zwembad induiken. Heerlijk. Lekker ontspannen en genieten!